“Uw speciale aandacht voor het verhaal in de vorm van een liefdesverklaring over de vroegere Italiaanse topclub Pro Vercelli, honderd jaar geleden de belangrijkste club in dit voetbalgekke land.” (Ruud Doevendans, sportschrijver)

 

Aan het begin van de twintigste eeuw gaf de voetbalclub Pro Vercelli het Italiaanse voetbal een eigen gezicht. Tussen 1908 en 1922 wonnen de voetbalpioniers uit het Noord-Italiaanse provinciestadje Vercelli maar liefst zeven landstitels. De befaamde jeugdopleiding van La Pro bracht wereldkampioenen voort, zoals de topscorer aller tijden van de Serie A Silvio Piola. Honderd jaar later leert Gideon van der Staaij de legende kennen. De Leoni liggen dan op sterven na dood verscholen in het struikgewas van de Italiaanse Serie C. Aan de hand van zeven reizen in zeven jaar naar Vercelli (2008-2014) wordt de zevenvoudig landskampioen in dit boek weer tot leven gebracht. Een schitterend verhaal over voetbalpassie in de Italiaanse provincie. Gideon van der Staaij (Leeuwarden, 23 februari 1975) schrijft in zijn vrije tijd over voetbal. Van zijn hand verschenen eerder artikelen in voetbal-magazines zoals Half Drie. Dit is zijn eerste boek. (Dutch only.)

Te koop via de reguliere kanalen zoals bol.com, bruna.nl en libris.nl. 

7

Vandaag is de dag van de gedroomde finale om promotie naar de Serie B in het Silvio Piola Stadion. 7 juni, de dag van mijn zevende wedstrijd in zeven jaar van de zevenvoudig landskampioen Pro Vercelli. This must be my lucky day.

Tegen half vier verlaat ik het hotel en ga ik op weg naar het stadion. Ik heb voor de wedstrijd afgesproken met Gianluca en kijk er naar uit hem weer te zien. Het shirt van Marchi (door hem gedragen in de wedstrijd Pro Vercelli vs. Venezia), dat ik onlangs op een veiling voor het goede doel won, draag ik om de schouders. Ik hoop dat het geluk brengt. De wedstrijd tegen Venezia eindigde in 1-1, en die uitslag is vandaag goed genoeg voor promotie naar de Serie B. Toevalligerwijs komen Gianluca en ik tegelijkertijd bij het stadion aan. Bij de ingang van de Curva Ovest begroeten we elkaar. Hij is blij dat ik er ben en spreekt zijn lof uit voor mijn actie om last-minute af te reizen naar Vercelli. Voor de ingang van de Curva Ovest zijn de zenuwen voelbaar. Voor de gelegenheid permitteer ik mij vandaag sigaretten. Gianluca wil de goden niet verzoeken en doet liever geen voorspellingen over de wedstrijd: “Het wordt spannend vandaag. De bal is rond, zeggen we in Italië, let's hope for the best.”

Als voorzitter van de fanclub heeft Gianluca nog wat verplichtingen voorafgaand aan de wedstrijd. Hij stelt voor me naar de hoofdingang te brengen en daar aangekomen wensen we elkaar een prettige wedstrijd toe. Het is net vier uur geweest en nog rustig bij de ingang. Er staat een strenge dame in een geel hesje die er op staat mijn aansteker te vorderen. Eenmaal binnen in het stadion zie ik iedereen driftig roken. Hoe doen ze dat toch? Even later tref ik Daniele die me met een dikke knuffel welkom heet. Hij geeft me een vuurtje. “Dit is Italië hè, bij de ingang zeg je dat je niet rookt en nog geen twee meter achter de tourniquets steekt iedereen een sigaret op. Geen haan die er dan nog naar kraait.” Iemand tikt mij op de schouders, het is niemand minder dan Papà. Hij is na onze eerste ontmoeting een jaar geleden tijdens de Derby del Riso eindelijk de verbazing over mijn aanwezigheid in het stadion voorbij, en vindt het nu prachtig dat ik er ben. Hij geeft Pro vandaag een goede kans en is verguld met het uitverkochte stadion. “Voor het eerst in decennia!” zegt de zestigplusser euforisch. Ook hij wenst me een prettige wedstrijd toe. Een moment later zie ik hem op de tribune met zijn vrienden staan. Hij wijst naar mij en ik zie hem denken: die gekke Hollander die weer speciaal voor mijn cluppie is overgekomen. De mannen zwaaien vrolijk naar me en ik zwaai terug.

De jongens van de Ghigni Bianchi zijn er inmiddels ook. Ze lopen op me af, vuisten in de lucht: “Forza Pro! Forza Gideon!” Andrea is er ook. Ik zie dat hij niet helemaal weet wat hij moet denken van mijn aanwezigheid. Is het gunstig of niet? Ook al won Pro de laatste twee wedstrijden toen ik er was, de titel liep de club mis en mijn track record daarvoor was natuurlijk niet al te best. Ik geef hem niet helemaal ongelijk. “I don't know what to think, Gideon”, zegt hij eerlijk. “But listen to me, this is going to be a difficult match. Not easy at all.” In het stadion wordt Crazy gedraaid van Gnarls Barkley. Een moment vraag ik me af hoe gek ik ben hier weer naartoe te zijn gegaan. De zenuwen slaan toe. Als ze het maar niet laten liggen vandaag… Ik werp een blik naar boven. Naar de voetbalhemel waar Bertinetti, Milano I, Ara, Ardissone, Piola en al die andere Vercellese voetbalhelden van weleer vast ook in spanning wachten op wat komen gaat. Mijn gedachten dwalen af naar de eerste wedstrijd die ik in 2008 in dit stadion bezocht. Die teleurstellende 1-1 tegen Valenzana in de Serie C2, het Silvio Piola-syndroom, niet de juiste mensen, de desillusie… Het is heet in het stadion. Ruim over de dertig graden. Ik moet iets drinken en loop naar de bar in de hoek van het stadion voor water. Terwijl ik in de hitte sta te wachten klinkt opeens AC/DC uit de speakers. ‘Thunder!’ schelt het door het stadion. De spelers komen op het veld voor de warming up en luid applaus volgt. De Curva Ovest laat van zich horen, de sfeer is gezet. Een halve liter water en een broodje met salami voor 3,50 euro moeten me door de eerste helft heen helpen.

Ik ga op zoek naar mijn plekje op de monumentale hoofdtribune. Tribuna Centrale, fila 1, posta 19. Het is recht achter de eretribune en direct voor de perstribune ter hoogte van de middellijn. Een perfecte plek om de wedstrijd te zien, maar niet tussen de tifosi. Het is niet anders, ik ben blij met mijn kaartje. Naast me zit een gezin met aan het hoofd een man met een grijze sik. Hij stelt zich voor als Mauro en blijkt te werken in het bedrijf van de voorzitter. Het gezin is in zijn nopjes met het bezoek uit Nederland, en vader en zoon roken, dus in vuur wordt voorzien. Het stoeltje naast mij is leeg. Eén van de weinige in het tot de nok gevulde stadion. Vlak voor de aftrap ploft plotseling een jongeman op het stoeltje. Het is Jacopo! “Ciao Gideon! Is this seat taken?” vraagt hij met een brede lach op zijn gezicht. Het lijkt er niet op en zo zie ik de wedstrijd toch nog met een vriend aan mijn zij. Door het stadion klinkt het Pro Vercelli-lied van Jacopo. “Ha! My song!” zegt hij verguld. Dan verschijnen de spelers terug op het veld voor de wedstrijd. De stadionspeaker dreunt de namen op van de voltallige selectie. Iedere naam wordt gevolgd door een hartstochtelijke kreet van de Curva. Jacopo blijkt geen fan van Cosenza. Hij herinnert zich het vorige seizoen toen Rambo klungelde in de Serie B. Ik spreek mijn verbazing over zijn stellingname uit, maar Jacopo is onvermurwbaar. En dan volgt de aftrap. “Vincere!” scandeert de Curva traditiegetrouw.

Pro opent meteen goed met een doelgerichte aanval. Er zijn achttien seconden gespeeld als Erpen een goede voorzet geeft op het hoofd van Scavone. Hij en Marchi komen net tekort om de aanval tot doelpunt te promoveren. Niet veel later, na een mogelijkheid voor Alto Adige, stormt Greco op het doel van de tegenstander af, gooit er op de rand van het strafschopgebied een schaar uit, maar schiet net naast. Daarna slaat de spanning toe op het veld. De Leoni spelen nerveus en onsamenhangend. Duels gaan verloren, balverlies is troef. Cosenza pakt een knullige gele kaart en geeft daarmee uiting aan het onvermogen van Pro. Jacopo kijkt veelzeggend op. Ik begin hem te knijpen. Nog geen minuut later is daar opeens de voorsprong voor de gasten uit een goed uitgevoerde vrije trap. De Pro Vercelli-defensie faalt. Op de Tribuna blijken ook enkele fans uit Süd-Tirol te zitten die uiteraard compleet uit hun dak gaan. Ik en vierduizend andere toeschouwers zijn flabbergasted. Spontaan doemt het Valenzana-scenario weer in mijn hoofd op. De teleurstelling van toen. Het zal toch niet…

De wedstrijd staat nu op scherp. Pro poogt het tij te keren, maar slaagt er niet echt in. Bovendien beschikt Alto Adige over een zeer goede doelman, aldus Mauro, die de spaarzame pogingen van Pro om te scoren manhaftig neutraliseert. De wedstrijd verdient geen schoonheidsprijs. Het gaat nu om scoren en geen tegengoal meer incasseren. Niets meer en niets minder. Voorin loopt het echter niet als gewenst. Vreemd genoeg staat Greco diep in de spits geposteerd en Marchi erachter. Ik herinner mij de thuiswedstrijd thuis tegen Cremonese met Marchi als soeverein spelende diepste spits. “Ze moeten van positie wisselen”, zeg ik tegen Jacopo. Marchi wordt onderuit gehaald in het strafschopgebied. Penalty! Niet? De scheidsrechter geeft geen strafschop en het thuispubliek laat zijn verontwaardiging horen. Ondertussen ben ik zenuwachtiger dan ooit tijdens een wedstrijd van Pro. De hitte in het stadion is bovendien bedwelmend. Het rustsignaal komt als een welkome verlossing. Het staat nog altijd maar 0-1. Met deze tussenstand heeft Pro alles nog in eigen hand. In tegenstelling tot het centrale verdedigingsduo vind ik doelman Russo zeer goed spelen en dat geeft enige hoop. Grote vraag is nu wat trainer Scazzola in de rust zal doen. “Ik hoop dat hij de ploeg een nieuwe impuls kan geven”, zegt Mauro naast mij.

De tweede helft begint. Dezelfde elf spelers als in de eerste helft verschijnen aan de aftrap. Eén verschil, zo blijkt na het fluitsignaal: Scazzola heeft Marchi naar de punt van de aanval gedirigeerd en Greco erachter geposteerd. Hopelijk heb ik het goed gezien. Het aanvalsspel loopt in ieder geval meteen beter, en de spelers tonen eindelijk de benodigde grinta op het veld. Russo gaat voorop in de strijd, Marchi houdt de verdedigers van de tegenpartij bezig, Greco speelt intelligent tussen de linies en Erpen pingelt naar hartenlust. Het zelfvertrouwen is terug. Dan een aanval van Pro over rechts. Marconi zet goed door en geeft de bal op de achterlijn voor op Greco bij de verre paal. De bal belandt vervolgens in het strafschopgebied voor de voeten van Fabiano, die de bal uit de kluts elegant met de hak venijnig over de doellijn werkt. 1-1. Het stadion explodeert! Jacopo, Mauro en ik vliegen elkaar om de hals. Dolle vreugde op en rond het veld. De Alto Adige-supporters op de Tribuna krijgen de wind van voren van enkele Pro Vercelli-fans. We geloven er weer in. Zal het dan toch gebeuren?

Het restant van de wedstrijd is niet echt hoogstaand, hoewel Marchi vrij voor het doel nog een uitgelezen kopkans krijgt. De Alto Adige-doelman pareert echter goed. Met de 1-1 tussenstand kan de wedstrijd nog alle kanten op, zo lijkt het, totdat Süd-Tirol-speler Branca toneel begint te spelen. Voor zijn schwalbe in het strafschopgebied krijgt de middenvelder zijn tweede gele kaart en dus moeten de gasten met tien man verder. De wedstrijd lijkt gespeeld en de euforie in het stadion neemt met de minuut toe. Het blijft evenwel billenknijpen, want ook met tien man weet Alto Adige nog enkele gevaarlijke schoten op Russo af te vuren. De dood of de gladiolen, zullen de mannen uit Bolzano denken. De doelman houdt zijn doel gelukkig schoon en sleept Pro door de slotfase heen. Vijf minuten blessuretijd geeft de vierde man aan op zijn bord. Vijf minuten afzien, zweten, nagelbijten, zenuwachtig schudden met de benen.

En dan het verlossende eindsignaal, gevolgd door een ware vreugde-explosie van meer dan vierduizend man. “We did it!” schreeuwt Jacopo in mijn oor. We staan op de banken en springen euforisch in het rond. Op het veld doen spelers en staf hetzelfde. Het is een geweldig gezicht. De wedstrijdorganisatie tovert een podium tevoorschijn en er blijkt zowaar een grote beker te zijn voor de winnaar van de play-offs. “Champions League, Champions League”, scandeert de Curva extatisch. Aanvoerder Ranellucci neemt de beker in ontvangst en steekt hem met beide armen hoog boven zijn hoofd in de lucht. Spelers en staf juichen uitbundig. Het winnaarsgevoel heerst in het Piola Stadion. Ik had het me niet mooier kunnen voorstellen. Achter de Noord-tribune aan de overzijde wordt siervuurwerk afgestoken en spelers en staf maken een ereronde door het stadion op de tonen van Jacopo’s Pro Vercelli-lied. Eerst langs de Curva Ovest en vervolgens in het ondergoed langs de andere tribunes. Samen met de Vercellese klap ik mijn handen stuk voor de helden. Met de cup in zijn handen verlaat man of the match Fabiano het veld als laatste. Plotseling klinken buiten het stadion harde knallen, vreugdebommen van de Curva. Pro Vercelli, boem!!

Het stadion loopt leeg. Geen feest op het veld zoals twee jaar geleden. Jammer, maar ook niet meer dan dat. Op weg naar de uitgang kom ik de jongens van de Ghigni Bianchi weer tegen. “I told you it was going to be difficult”, zegt Andrea met een knipoog in het voorbijgaan. Jacopo ben ik in het feestgedruis kwijtgeraakt, en dus verlaat ik het stadion om met de meute richting centrum op te trekken. Buiten het stadion zie ik de Italiaanse toestanden zoals op het filmpje van Jacopo van twee jaar terug. Claxonnerende auto's, vlaggen uit de ramen, uitgelaten mensen in geopende kofferbakken, toeterende scooters volgepakt met vaders en kinderen, overal Pro Vercelli-shawls in de lucht. De carabinieri knijpen een oogje dicht en kijken tevreden toe. Onderweg naar het centrum loop ik Gianluca weer tegen het lijf. Hij is in extase: “This is the first time in history that Pro Vercelli wins something in this stadium, this is historical!”

We lopen over de Corso Liberta achter de Curva Ovest aan naar het Piazza Cavour. De tifosi zwaaien met vlaggen en spandoeken. Ze scanderen en zingen, zo nu en dan vergezeld van een enorme knal. De tifosi zingen liedjes over de Serie B en steken de draak met de buren uit Novara. Op het plein breekt een groot feest los. Fakkels kleuren het plein felrood, groen en oranje. De supporters springen en zingen rondom het witmarmeren beeld van Cavour. Het bier vloeit rijkelijk. Het feest zal de hele nacht duren. De muskieten zijn ondertussen ook vanuit de rijstvelden overgevlogen en vieren het feest vrolijk mee in het avondgloren. Hoe irritant ze ook zijn, het kan niemand deren in de euforische sfeer. De Vercellese voetbaldroom is realiteit.

De zon gaat onder achter de Engelentoren.

“At this time of the day the square is at its most beautiful”, mijmert Gianluca. “The people over here don’t always understand the beauty of this square, this city and La Pro.”

“I do.”

Nog negentig minuten

Op het strand van Fano lees ik op zondag in La Gazzetta Sportiva over de aanloop naar de eerste finalewedstrijden van de play-offs om promotie naar de Serie B. In de Prima Divisione B spelen Lecce en Frosinone tegen elkaar. In de Prima Divisione A treft Pro Vercelli Alto Adige in Bolzano. Voor Alto Adige is de finale een ultieme kans en voor Pro Vercelli is het de kers op de taart na een buitengewone prestatie in de competitie, schrijft de roze sportkrant. Het goede nieuws voor Pro Vercelli is dat topschutter Marchi ondanks lichte griep waarschijnlijk zal spelen. Daarmee verdwijnt de waarschijnlijk enige vrees vooraf van de meer dan driehonderd supporters die afreizen naar Süd Tirol als sneeuw voor de zon.

In Fano schijnt de zon ook. Het is zelfs prachtig weer aan het witte kiezelstenenstrand met de groenblauwe Adriatische zee aan onze voeten. Het is er zo goed toeven dat we spontaan de tijd vergeten. Pas tegen kwart voor zes verlaten we het strand, een kwartier voor de aftrap in Bolzano. De eerste helft van de wedstrijd gaan we dus helaas missen. “Wat denk je, hoeveel zal het staan bij rust?” vraag ik aan mijn vrouw. “0-0”, zegt ze. Geen gekke gok, want dat is waarschijnlijk de meest voorkomende ruststand in Lega Pro-wedstrijden. Niet veel later blijkt ze het bij het rechte eind te hebben gehad, want om vijf over zeven (vijftigste minuut van de wedstrijd) komen we aan in onze agriturismo in Piobbico en zie ik via de Wifi-verbinding op mijn i-Phone dat Pro net op voorsprong is gekomen: 0-1, dankzij een kopbal van Ciccio Cosenza. Binnen in het vakantiehuisje zet ik op de laptop meteen Rai Sport aan en zie de beelden uit Bolzano. De wedstrijd gaat op en neer, maar Pro staat zijn mannetje. De overwinning wordt professioneel binnengesleept en de eerste horde is genomen.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Als finalist krijgen de Leoni vanzelfsprekend de nodige aandacht in de nationale pers, die Pro Vercelli bovendien als grote favoriet voor promotie ziet. “Een degelijke hypotheek op promotie naar de Serie B voor Pro Vercelli”, schrijft La Gazzetta dello Sport de volgende dag op haar website. Later die maandag sla ik naast het fort van Urbino de papieren versie van La Gazzetta dello Sport open: “Blitz Cosenza, La Pro Vercelli fa Il colpaccio”, kopt de roze krant. “Pro dankte de overwinning aan de kracht van de ervaring”, aldus verslaggever Roberto Pelucchi. La Repubblica schrijft het volgende: “Het was een gelijk opgaande wedstrijd met veel emotie en een aantal fouten. Pro liet Alto Adige het spel maken, speelde controlerend en vertrouwde op de defensie die zich als beste van de reguliere competitie heeft bewezen. In de tweede helft maakte Pro het verschil, onder andere door invaller Fabiano. In de vijftigste minuut kwam de ploeg op voorsprong. Scaglia gaf de assist en de ervaren Cosenza kopte de bal bij de tweede paal binnen.”

De krant liet ook voorzitter Secondo aan het woord: “De volgende negentig minuten worden veel moeilijker. We moeten spelen alsof het de Champions League-finale is.” En zo is het maar net. De strijd is nog niet gestreden. Een alerte Pro Vercelli-tifoso schreef op Facebook geheel terecht woorden van de volgende strekking: “Ssssssssst, we zijn er nog niet, nog negentig minuten te gaan.”

We zijn er Bijna!

Op vakantie in de Abruzzen, Italië, klinkt Vercelli niet al te ver weg, maar het tegendeel is waar. Zo’n vijf uur rijden scheidt mij van het Silvio Piola Stadion, en dus zoek ik eerst ander voetbalvertier op de zondagnamiddag. We bezoeken een wedstrijd in de Serie B: Pescara vs. Modena. Voor de kat z’n viool. Hoewel, Pescara speelt weliswaar nergens meer om, maar Modena doet nog mee om een plaats in de play-offs. We rijden van Colonnella naar Pescara over een oersaaie provincieweg. Het is vijftig kilometer lang recht vooruit. Aan onze linkerkant de Adriatische Zee, spoor en niet inspirerende kustplaatsjes. Aan de rechterkant liggen de donkere bergen. "Zijn we er al?" vraagt mijn zoontje meermaals onderweg. Het duurt nog even. Eenmaal in Pescara aangekomen gaan we op zoek naar kaarten voor de wedstrijd. Ze zijn makkelijk te krijgen. "Dit is geen bijzondere wedstrijd", zegt de dame achter de toonbank van de clubwinkel. Hoe anders zal het zijn in Vercelli, waar naar verluidt bijna geen kaart meer te krijgen is voor de return in de halve finale van de play-offs tegen Savona.

Eerlijk is eerlijk, het Stadio Adriatico van Pescara mag er zijn. De paar uur voorafgaand aan de wedstrijd slijten we op het strand waar we de lichtmasten van het stadion boven de parasols zien uittorenen. Het stadion is wit en blauw gekleurd en de Adriatico-tribune aan de overzijde van de hoofdtribune – waar wij zitten – is vormgegeven als een golfbeweging. De mensen zijn sympathiek en er heerst een gastvrije sfeer. Kortom, alle randvoorwaarden zijn aanwezig voor een authentiek voetbalsfeertje. Daar denken de mensen in Pescara echter anders over. Slechts zevenduizend zijn op komen dagen voor de wedstrijd en het meer dan twintigduizend stoelen tellende stadion is daarmee maar matig gevuld. Aan Pescara-kant is de sfeer bovendien gelaten. De bezoekers uit Modena laten zien en horen hoe het wel hoort. Met vlaggen en gezang steunen ze hun ploeg tot het eind. Zelfs wanneer Modena in de tweede helft met 2-0 achter staat geeft de aanhang niet op. Het fanatisme van de Modena-aanhang is mij overigens niet geheel vreemd. Zo’n tien jaar geleden zat ik al eens naast ze in het Stadio Olimpico tijdens de wedstrijd Lazio vs. Modena. Ook toen al ging geel-zwart tekeer. Destijds met weinig resultaat, maar dit keer is alles anders. In de allerlaatste minuut maken de bezoekers gelijk (2-2) en wordt het vuurwerk in het bezoekersvak afgestoken. Donkere wolken hebben zich ondertussen boven het Stadio Adriatico samengepakt en met de Pescara-supporters druipen we af. Door noodweer rijden we terug naar Colonnella met de Monti Sibillini op de achtergrond waar het bliksemt en dondert. Men zegt dat in dat gebergte de duivel huist. Hopelijk zijn de goden Pro Vercelli gunstiger gestemd.

Net op tijd voor de tweede helft zijn we terug in Colonnella. In ons appartement zet ik meteen de televisie aan en zie live op Rai Sport 2 dat het 1-1 staat in Vercelli. Het Silvio Piola Stadion ziet er volgepakt uit en de Curva Ovest laat luidkeels van zich horen. Het is een gedroomd voetbalsfeertje, en daar is ook alle reden toe. Met deze tussenstand staat Pro Vercelli immers in de finale van de play-offs en van wat ik zie heeft Pro het betere van het spel. De ploeg speelt met hart en ziel en komt er een aantal keer gevaarlijk uit. Invaller Iemmello onderscheidt zich met een artistieke hakbal. Vlak voor tijd volgt het slotakkoord: de inkomende Statella zet Pro op een 2-1 voorsprong en verzekert de Leoni met zijn eerste treffer in dienst van de club van een plekje in de finale van de play-offs om promotie naar de Serie B. Op de Curva Ovest ontsteken de tifosi vuurwerk en de spelers en staf vieren feest op het veld. "Pro Vercelli, un cuore grande", kopt Tuttosport de volgende ochtend in vette letters. Volgende week wacht de eerste wedstrijd van de finale van de play-offs. De verrassende tegenstander in die finale is Alto Adige dat in eigen huis Cremonese versloeg. De uitschakeling van Cremonese maakt het feest in Vercelli helemaal compleet, zeker na het debacle op de laatste speeldag van de reguliere competitie. Ik ontkurk een goede fles wijn uit Colonnella op het succes. We zijn er Bijna!

Met één been in de finale

La Pro kwam, zag en overwon in Savona. De eerste wedstrijd in de halve finales van de play-offs om promotie naar de Serie B werd met 2-1 gewonnen. “Een waardevolle overwinning met het oog op de returnwedstrijd van volgende week”, aldus de lokale krant VercelliOggi.it. Met de overwinning staat Pro met één been in de finale en lonkt een terugkeer in één jaar naar de Serie B. De return van de halve finales is volgende week in het Silvio Piola Stadion te Vercelli, dat zich mag opmaken voor alweer een legendarische wedstrijd sinds de redding van de club in 2010. 

Pro kwam
Op volle oorlogssterkte arriveerden de Leoni in Savona. Pro Vercelli-trainer Scazzola kon over een complete en overwegend fitte selectie beschikken en trad aan met de in zijn ogen sterkste opstelling: Russo; Marconi, Ranellucci, Cosenza, Scaglia; Erpen, Rosso, Scavone, Fabiano; Iemmello en Marchi. De Leeuwen werden gesteund door ongeveer vierhonderd meegereisde supporters, die een hoek van het Bacigalupo-stadion mythisch wit kleurden. 

Pro zag
Pro Vercelli had vlak na de aftrap direct het nakijken. Al na 27 seconden lag de bal achter Pro-doelman Russo. Ranellucci ging in de fout en Savona-aanvaller Virdis wist wel raad met de buitenkans. Hij pikte de lange bal van Quintavalla op, legde Cosenza in de luren en scoorde met effect: 1-0 voor Savona. 

(SU CORTESE CONCESSIONE DI MICHELE GARAVELLO)

Pro overwon
Het duurde vervolgens tot enkele seconden voor het rustsignaal voordat Pro langszij kwam. Wie anders dan Marchi scoorde de 1-1. De pass kwam van Scaglia en Marchi kopte de bal via binnenkant paal voorbij Savona-doelman Aresti. Zo kon Pro Vercelli met het goede gevoel de rust in gaan. Gezien de kansen voor Pro voor rust (onder meer een bal op de paal) was de tussenstand niet minder dan verdiend. Het keerpunt van de wedstrijd kwam in de 62ste minuut. Eindelijk kreeg Pro Vercelli weer eens een penalty mee - de laatste keer was in de openingswedstrijd van het seizoen tegen Lumezzane (!) - na een overtreding van Marras op uitblinker Erpen. De Argentijn schroomde niet, nam zelf plaats achter de bal en schoot rechts van de keeper raak. Aresti koos weliswaar de goede hoek, maar was evenwel kansloos op de vlekkeloze inzet. De spelers renden richting het uitvak om de voorsprong samen met de meegereisde Pro-tifosi te vieren. Beide ploegen scoorden daarna niet meer en dus eindigde de wedstrijd in een 2-1 overwinning voor Pro.

Savona-trainer Corda beklaagde zich na afloop over de toegekende penalty en de arbitrage, die hem deed denken aan scheidsrechter Ceccarini die in 1998 in een beslissende wedstrijd tussen Inter en Juve een dubieuze strafschop toekende voor een vermeende overtreding van Iuliano op Ronaldo. Het zal iedereen met Pro in het hart worst wezen; zoveel verdiende penalty’s heeft de ploeg de laatste twee seizoenen immers al aan zich voorbij zien gaan. “Uiteindelijk komt dat laatste beetje geluk ook wel”, zei trainer Scazzola vorige week nog. Als het al geluk was, dan kwam het dit weekend uiterst gelegen. “Pro Vercelli is voor negentig procent zeker van de finale”, sloot Corda af.

Een perfecte wedstrijd

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Pro Vercelli had weinig te duchten van FeralpiSalo in de eerste ronde van de play-offs (één wedstrijd) afgelopen zondagavond. Voor 2.200 toeschouwers overklasten de Leoni de opponent en werd er driemaal gescoord. Clubtopscorer Ettore Marchi (foto) groeide uit tot de belangrijkste schakel in de thuisploeg en scoorde twee keer voor rust. Aanvoerder Alessandro Ranellucci zette aan het eind van de wedstrijd het puntje op de i. Tussendoor speelde Pro met de gasten. De tegenstander kwam bovendien niet of nauwelijks in de buurt van Pro Vercelli-doelman Danilo Russo, die maar één keer serieus hoefde in te grijpen. "Ze zijn van een andere planeet en verdienen de Serie B", was het alleszeggende commentaar van FeralpiSalo-voorzitter Giuseppe Pasini na afloop van de galavoorstelling. Aanstaande zondag wacht Savona als tegenstander in de halve finales van de play-offs.

Het scoreverloop kort en goed samengevat:

9e minuut: Marchi krijgt de bal aan de rechterkant ter hoogte van de zestienmeter aangespeeld, dendert het strafschopgebied binnen en schiet bijna vanaf de achterlijn vlijmscherp in de korte hoek binnen.

20e minuut: Massimiliano Scaglia geeft voor en de inkomende Marchi, vrijgelaten bij de tweede paal, geeft de FeralpiSalo-defensie met een vliegende intikker het nakijken en verdubbelt de score.

78e minuut: Uit een corner van Scaglia kopt Ranellucci knap binnen.

De commentaren na de wedstrijd:

(SU CORTESE CONCESSIONE
DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Trainer Scazzola (foto, tuttoprovercelli.com gaf de trainer het rapportcijfer negen voor "een perfecte wedstrijd"): "Het was niet makkelijk, maar we speelden de perfecte wedstrijd. We zijn blij voor onszelf en voor de mensen die naar ons kwamen kijken. We gaan uit van eigen kunnen, zoals we dat altijd hebben gedaan, met onze eigen ideeën en onze eigen mensen. We hadden beloofd dat we er zouden staan en we stonden er ook. Zo moeten we doorgaan. Vandaag hebben we zonder geluk gewonnen, maar vroeg of laat krijgen we ook dat wel mee."

Marchi: "Ik ben in vorm en doe wat ik altijd doe, en daarbij zijn mijn teammaten zo goed om mij in scorende positie te brengen. Twee goals in twintig minuten laten zien dat we enthousiast genoeg zijn om door te gaan. We zijn klaar voor Savona. We zijn hongerig en willen naar de Serie B."

Voorzitter Secondo: "Ik zag een goed Pro Vercelli dat de wedstrijd vanaf de eerste minuten controleerde. Complimenten aan FeralpiSalo dat niet de barricaden opwierp om te gokken op een penaltyserie, maar frank en vrij speelde. Nu denken we aan de volgende wedstrijd. Savona is de slechtste opponent die we konden treffen, een gevaarlijke en lastige ploeg om tegen te spelen. Maar als Scazzola en zijn groep dit niveau weten vast te houden, en met de hulp van ons publiek, zullen we het zeker goed doen."

Eindstand reguliere competitie Lega Pro Prima Divisione A 2013-2014

			M	V	N	P	F/A	P
1		Virtus Entella	30	16	10	4	42:24	58
2		Pro Vercelli	30	14	15	1	34:16	57
3		Alto Adige	30	14	7	9	45:38	49
4		Vicenza	30	14	9	7	44:31	47
5		Cremonese	30	13	8	9	37:29	47
6		Savona	30	12	8	10	43:41	44
7		Albinoleffe	30	12	7	11	42:40	43
8		Feralpi Salò	30	11	8	11	41:42	41
9		U. Venezia	30	12	5	13	40:38	41
10		Como	30	10	12	8	37:32	41
11		Carrarese	30	9	9	12	35:41	36
12		Reggiana	30	9	5	16	30:36	32
13		Pro Patria	30	8	9	13	25:33	32
14		Lumezzane	30	7	8	15	31:42	29
15		San Marino	30	5	9	16	22:47	24
16		Pavia	30	4	11	15	23:41	23

Baci di Cremona

(SU CORTESE CONCESSIONE DI ANDREA CHERCHI)

Vercelli, zondag 5 mei 2014. De laatste reguliere speelronde van de Lega Pro Prima Divisione A. Als Pro Vercelli thuis wint van Carrarese en koploper Virtus Entella punten laat liggen bij Cremonese dan is het eerste kampioenschap sinds een eeuwigheid een feit. Overigens ook als Pro Vercelli gelijk speelt en Virtus Entella verliest. “I want to believe”, is de slogan van de fans op Internet in aanloop naar de laatste speelronde. Daarin klinkt nog lichte twijfel, ongeloof. Ik geloof er echter in en heb dus last minute tickets aangeschaft om samen met mijn vrouw het eventuele kampioenschap mee te kunnen vieren. Dat feest wil ik niet missen, want al ruim een decennium lang droom ik ervan om mee te maken hoe ‘het meisje van 1892’ als dame op hoge leeftijd nieuwe glorie beleeft.

Gelukkig houdt mijn vrouw van voetbal en gunt ze me dit plezier. We maken er een lekker lang weekend van en trappen na aankomst af met een heerlijk diner in Ristorante Vecchia Brenta. Agnolotti met een Piemontese saus, tagliatella met truffel en foreleitjes, kalfskotelet met groene en witte asperges en lamskoteletten met gegrilde groenten staan op ons menu, vergezeld van een bijzonder soepele Gattinara-wijn uit 2007. Een uitstekende bodem voor heerlijk dromen in hotel Matteotti vlak naast de oever van de rivier La Sesia.

De volgende ochtend staan we bijtijds op en lopen we na het ontbijt richting het Silvio Piola Stadion. In de eerste plaats om onze gereserveerde wedstrijdkaarten op te halen, maar we laten niet na ook de laatste training voor de wedstrijd te bezoeken nu we er toch zijn. In het stadion wacht ons een warm en vriendelijk onthaal. In de eerste plaats door de journalisten Hervé, Matteo, Raffaella en Paolo. Vooral die laatste loopt als een zenuwpees in de rondte. Hervé vertelt dat aanvoerder Alessandro Ranellucci en assistkoning Giuseppe Greco niet zullen spelen vanwege schorsingen; aanzienlijke aderlatingen voor de ploeg die vorige week een wereldprestatie neerzette tegen Virtus Entella. Bovendien zijn centrale verdediger Cosenza en middenvelder Scavone nog twijfelgevallen. Bani en Ardizzone zijn volgens Hervé hun mogelijke vervangers. Het zal er om spannen.

“Is er ook goed nieuws te melden?” vraag ik de heren, “hoe was het vorige week in Chiavari?” De wedstrijd in Chiavari was volgens Paolo prachtig geweest. Bijna zevenhonderd meegereisde supporters zagen La Pro de beste wedstrijd van het jaar spelen en de laatste strohalm in de titelrace vastgrijpen. Het was een geweldige belevenis geweest, die uiteraard naar meer smaakt. Bovendien hebben de heren journalisten via hun contacten vernomen dat Cremonese er alles aan zal doen om zondag van Virtus te winnen, daar ze in de play-offs liever zouden spelen tegen de ‘gelukkigste’ ploeg van het seizoen (Virtus) dan tegen het sterkste team (Pro). Dat klinkt inderdaad als goed nieuws, want de hoop is dit weekend vooral gebaseerd op een klinkende prestatie van Cremonese. Baci di Cremona (kusjes van Cremona, naar de gelijknamige biscuitjes uit die stad) is waar Pro Vercelli naar snakt.

De training verloopt op zich in alle rust op orde. In de felle lentezon trekken de spelers wat sprintjes, ze doen wendbaarheidsoefeningen rond pionnetjes en luisteren geconcentreerd naar de technische staf. Algemeen directeur Fabrizio Rizzi loopt langs en wordt aan mij voorgesteld. We groeten elkaar vriendelijk. Voorzitter Massimo Secondo arriveert in het stadion en wordt met applaus onthaald. De voorzitter voegt zich bij Rizzi en sportief directeur Massimo Varini in één van de dug-outs langs het veld. Op het veld worden de roze hesjes uitgedeeld en het traditionele afsluitende trainingspartijtje kan beginnen. De spelers in de hesjes vormen het beoogde basisteam. Een jongetje aan de kant moedigt ze vol passie aan. “Forza Pro! Forza Pro!” schreeuwt hij met hoge stem richting de spelers. De oude mannetjes langs de zijlijn applaudisseren voor de nieuwe generatie. De reserves in het zwart hebben er ook zin in vandaag. Ze verslaan het basisteam en zo staat iedereen weer op scherp. We vertrekken als de training voorbij is en wensen iedereen geluk.

Op weg naar de uitgang halen we onze kaarten op bij het kantoortje in de hoek van het stadion. We zoeken meneer Tagliabue die volgens het e-mailbericht van de club de kaartjes voor ons heeft gereserveerd en geprint. Hij zit achter een bureau en heet ons welkom.
“Zijn jullie hier speciaal voor de wedstrijd?” vraagt hij.
“Si!” zeg ik, “sinds 2008 ben ik hier meerdere malen geweest. Van de Serie C2 tot in de Serie B. En nu hoop ik eindelijk een kampioensfeest mee te maken.”
Meneer Tagliabue vindt het geweldig en steekt zijn duim omhoog. Hij overhandigt ons de kaarten en zegt: “Ik adviseer jullie uiterlijk een uur voor de aftrap bij het stadion te zijn. Het wordt druk en een hele klus om iedereen op tijd in het stadion te krijgen.”
Ik weet er ondertussen alles van. De reputatie van de twee tourniquets voor de monumentale hoofdtribune wordt onder Pro Vercelli-supporters al langere tijd gevreesd en vervloekt.

Op de weg terug naar het centrum passeren we de lokale sportzaak met Pro Vercelli-merchandise. We kopen een souvenir voor ons zoontje van vier, die bij zijn grootouders is achtergebleven in Nederland. Een echt wedstrijdshirtje in zijn maat met zijn naam en nummer vier op de rug. Daar zal hij als Pro Vercelli-supporter in de dop zeker blij mee zijn. Onderweg naar het centrum komen we Paolo weer tegen. Hij heeft het nog steeds op de zenuwen en groet ons vluchtig. We ploffen neer op een terras op het Piazza Cavour en bestellen prosecco en focaccia. Mijn vrouw pakt een meegenomen exemplaar van het voetbalhistorische tijdschrift Half Drie uit de tas en leest het verhaal dat ik heb geschreven over Pro Vercelli: Il bello del calcio. Geen betere plek dan hier om dat te lezen.

’s Middags dwalen we door een warm Vercelli. We zoeken verkoeling in het Arco-gebouw waar een expositie wordt gehouden van de beroemde Russische schilder Wassily Kandinsky. Het is hetzelfde gebouw waar ik in 2008 een Pro Vercelli-expositie bezocht. Nu is de expositieruimte in de voormalige kerk ingericht met kleurrijke expressionistische en symbolistische werken van de Russische pionier. Bij de ingang worden we aangesproken door een gastheer. De jongeman vraagt waar we vandaan komen en wat we hier doen. “Om eerlijk te zijn komen we voor Pro Vercelli”, zeg ik. De jongeman spreekt oprecht zijn verbazing en ongeloof uit. Het is ondertussen de standaardreactie van iedereen in Vercelli die ik voor het eerst spreek over mijn liefde voor de club.
“Duimen voor morgen”, zegt de jongeman en we schudden elkaar de hand. Bij de werken van Kandinsky staan jaartallen vermeld. De werken zijn gemaakt in dezelfde periode als de glorietijd van Pro Vercelli. Ik zie 1910, 1912, 1913. Op een muur staat een uitspraak van Kandinsky: “The principle of inner need is basically the only immutable law of Art.” Ik vertaal het in gedachten door naar de wilskracht die zo kenmerkend was voor De Witte Leeuwen, eveneens succesvolle pioniers in hetzelfde tijdvak.

De dag sluiten we af op de oevers van La Sesia. Het is de eerste keer in al die jaren dat ik de rivier van dichtbij zie. De rivier stroomt snel. Het water is helder, vers aangevoerd vanaf de Monte Rosa. Het oeverlandschap is ruig met grote kiezels en modderige delen. De plek is idyllisch, hoewel we in de verte geweerschoten horen. Waarschijnlijk van jagers. Jagen en vissen behoren traditioneel tot de favoriete buitenactiviteiten van de Vercellese. Het waren naast voetbal ook de grootste hobby’s van Pro Vercelli-icoon Silvio Piola. Zo nu en dan stijgen er vliegtuigjes op van het nabijgelegen vliegveld. We staren naar de lucht en volgen de vliegtuigen. Boven de rivier hangt een grote wolkenpluim en mijn vrouw wijst er naar.
“Zie, het is net een gezicht”, zegt ze. Ik kijk, knik en zie de wolk dan langzaam van vorm veranderen. “Moet je kijken”, zeg ik, “het is nu net een… witte leeuw!”
We kijken nog eens goed en het is waar. De korte snuit, de golvende manen, de open bek. “Roarrrr!” Is het een voorteken?

s ‘Avonds laat drinken we nog wat biertjes bij Café Imperiale. De Brit Chris King is er ondertussen ook gearriveerd (ook hij is last minute naar Vercelli afgereisd) en de vrienden van de Ghigni Bianchi zijn allemaal present. Andrea, Samuele, Alessio en nog enkele bekende gezichten. Uiteraard gaat het gesprek over de wedstrijd van morgen. Andrea gelooft niet in een goede afloop.
“Het gaat niet gebeuren”, zegt hij, “naar goed Italiaans gebruik zal Entella het op de laatste speeldag redden. Dat kan niet anders. Zo werkt het hier.”
Anderen zijn wat minder uitgesproken, maar de vrees dat het niet zal lukken overheerst. Ik spreek een man die ik niet eerder heb ontmoet. Hij vertelt dat hij tien jaar lang Pro Vercelli-tifoso was. Uit en thuis, hij was altijd present. Hij zag de meest afzichtelijke partijen in de Serie C2, maar de liefde voor Pro was het afzien waard. Tot de overname in 2010 door Secondo en zijn mensen. Dat was het moment dat hij afhaakte. De reden kan hij moeilijk uitleggen, maar het heeft te maken met dingen die Secondo over Pro Vercelli heeft gezegd toen hij nog voorzitter was van Pro Belvedere. Zodoende heeft de man de laatste succesvolle jaren geen wedstrijd van Pro gezien. Het is een hard gelach, maar hij blijft bij zijn principes. Evenwel wenst hij ons morgen veel plezier en succes. We kunnen het gebruiken.

(SU CORTESE CONCESSIONE DI ANDREA CHERCHI)

De volgende middag hebben we mazzel en zijn we als één van de eersten in het stadion. Uiteraard waren er weer technische problemen met de tourniquets, dit keer tot groot ongenoegen van de seizoenkaarthouders. De toegangspoorten weigerden namelijk de jaarkaarten, maar op losse kaarten reageerden ze wel. Nadat de technische problemen verholpen zijn stroomt het stadion snel vol en schittert het magische wit rondom het zojuist nog natgespoten groene kunstgrasveld. De Curva Ovest heeft vandaag alles uit de kast gehaald. Spandoeken worden opgehangen en het geroep en gezang zwelt aan. Vooraan hangt over de volle breedte van de tribune de leus: “La leggenda del calcio siamo noi.” De voormannen van de Curva Ovest tellen in hun blote basten af: “Uno, due, tre.” En de Curva antwoordt met een daverend: “Vincere!”

‘De overwinning en het kampioenschap liggen voor het grijpen’, denk ik terwijl ik het stadion om me heen helemaal vol zie lopen. Plotseling sta ik oog in oog met een televisiecamera. Alex Tacchini, journalist en auteur van Il Grande Album della Pro Vercelli, staat achter de camera en vuurt enkele vragen op me af.
“Olanda presente?”
“Si! Uiteraard. Ik kijk uit naar de winst en een spetterend feest.”
“Hoeveel wordt het vandaag?”
“4-0”, zeg ik vol bravoure.
“En Cremonese tegen Entella?”
“0-0.”
“Grazie, fijne wedstrijd gewenst!”
Het staat op tape. Ik geloof in het kampioenschap. Alex loopt nog even met zijn camera om mij heen en maakt een close-up van de afbeelding van de zeven Scudetto’s op de achterkant van mijn shirt.

(SU CORTESE CONCESSIONE DI ANDREA CHERCHI)

Er zijn meer bekenden in het stadion. Papa, de oude man die vorig jaar naast ons zat tijdens De Rijstderby tegen Novara, stond voor ons in de rij voor de tourniquets en kijkt nu in het voorbijgaan wederom vol ongeloof lachend naar ons op. Alessio werkt achter de kraam van de lokale sportzaak, maar zal zich vlak voor de aftrap weer vol passie bij de harde kern op de Curva voegen. Marco begroet ons bij de ingang zoals te doen gebruikelijk met een hartelijke dikke knuffel. Enkele facebook-vrienden tref ik op de hoofdtribune. Zelfs Jacopo is deze keer weer present, vanzelfsprekend vol van zijn volgende muziekproject. Iets verderop klimt Stefano, de man die mij voor het eerst introduceerde bij de club, de hoofdtribune op. Hij ziet ons niet. Chris, Francesco, Luca, Andrea en de andere vrienden van de Ghigni Bianchi zie ik langs de hekken naar hun plaatsen rechtsonder de hoofdtribune lopen. Sommigen schuifelen onrustig rond, anderen roken zenuwachtig een sigaret of bijten op hun nagels. De warming-up zit erop en de spelers verlaten het veld. De spanning in het Silvio Piola Stadion loopt op. De perschef van Pro, Filippo, ziet me zitten en steekt zijn duim omhoog.
“Forza Pro! Forza Pro! Forza Pro!”, rolt het van de Curva Ovest. Rechts voor mij scandeert een jongetje mee. Het is hetzelfde jongetje als op de training gisteren. Hij leeft zijn droom. Net als ik en vele anderen.

(SU CORTESE CONCESSIONE DI ANDREA CHERCHI)

Dan roept de speaker de namen van de basisspelers om. Danilo Russo, Andrea Marconi, Francesco Cosenza, Shadi Ghosheh, Max Scaglia, Horacio Erpen, Andrea Rosso, Manuel Scavone, Gianni Fabiano, Ettore Marchi en Pietro Iemmello. Overwegend vertrouwde namen en een formatie die de klus moet kunnen klaren. Alleen Ghosheh als vervanger van captain Ranellucci is enigszins een vraagteken.
“Ach, als hij de boel maar dicht houdt”, zeg ik tegen mijn vrouw.
Nadat de reserves en ook de spelersnamen van Carrarese zijn omgeroepen verschijnen plotseling drie meisje in roze shirtjes uit de spelerstunnel aan de hand van de scheidsrechter en aanvoerders van beide ploegen. Onze engeltjes: met een beetje fantasie eentje voor op de lat, eentje voor onze spitsen – dat ze maar raak mogen schieten – en eentje om het geluk in Cremona af te dwingen. De spelers lopen het veld op. De toeschouwers houden de witte vellen papier die op alle stoeltjes zijn neergelegd omhoog en het stadion kleurt wit. Op de Curva Ovest gaan alle meegebrachte spandoeken in de lucht. De scheidsrechter fluit voor het begin van de wedstrijd en onmiddellijk ontploft een bom onderaan de Curva. We gaan beginnen!

(SU CORTESE CONCESSIONE DI ANDREA CHERCHI)

Het stadion is vrijwel vol en de sfeer dankzij de Curva Ovest geweldig. Dit is hoe ik het meer dan een decennium geleden voor me zag. Beleven hoe elf Leoni strijden om een titel in een afgeladen en sfeervol Silvio Piola Stadion. Die droom is in ieder geval uitgekomen, en nu is het vooral hopen op de winst en op dat laatste beetje geluk. We worden op onze wenken bediend, want La Pro legt de tegenstander haar wil op en al na acht minuten komt de thuisploeg op voorsprong. Erpen geeft de bal slim mee aan de op rechts losgebroken Iemmello, die de Carrarese-defensie buitenom passeert en genadeloos uithaalt met rechts. Het net bolt: 1-0! Iedereen staat op de banken en Iemmello viert zijn feestje, eerst met de Curva en dan met een enthousiaste paradetocht langs de zijlijn voor de hoofdtribune. Trainer Scazzola maant zijn uitbundige aanvaller terug naar het front. De strijd is nog niet gestreden.

(SU CORTESE CONCESSIONE DI ANDREA CHERCHI)

De aandacht van de toeschouwers verplaatst zich meteen naar de mobieltjes. Hoeveel zou het staan in Cremona? Het is even stil in het stadion. Een moment later zwelt het gejuich opnieuw aan. Eerst langzaam, maar dan massaal. Cremonese staat voor! De man naast mij op de tribune zwaait met zijn mobieltje. Het is echt waar, Cremonese vs. Virtus Entella 1-0, staat op het schermpje. Een goal van Antonio Caracciolo in de negende minuut. Het plotselinge besef slaat om in een roes. Er zijn echter nog tachtig minuten te spelen. Alles is nog mogelijk. De Bianche Cassache hebben de tegenstander ondertussen volledig in de klauwen en verdubbelen de score in de twaalfde minuut. De in het eerste kwart van de wedstrijd uitblinkende opkomende vleugelverdediger Scaglia geeft de bal vanaf links op maat voor en goalgetter Marchi kopt de bal met overtuiging binnen. Pro Vercelli zit op rozen. De wedstrijd in Vercelli lijkt gespeeld. Alle ogen zijn nu op de tussenstand in Cremona gericht.

De tussenstanden wijzigen vooralsnog niet en dus is Pro Vercelli bij het rustsignaal virtueel kampioen. De spanning is om te snijden. In de rust spreek ik Filippo even, hij houdt zijn vingers gekruist. Ik stuur een sms’je naar mijn vriend Wim in Nederland: “Groeten uit het Silvio Piola Stadion. Met de huidige tussenstanden is Pro Vercelli over 45 minuten kampioen! Forza Pro!” Wim sms’t terug: “Spannend dus. Forza Pro!” Bij de drankkraam spreek ik Chris. “Tot straks op het feest”, verspreek ik mij. “Dat mag je niet zeggen, dat is de goden verzoeken”, zegt hij terecht. Oeps. Dan zie ik de geschorste spits Greco staan. Hij wordt door allerlei mensen aangeklampt. Wat had hij graag op het veld gestaan, dat kan haast niet anders. Het wordt 45 minuten afzien voor de Siciliaan en alle anderen in het stadion. Nog één helft te gaan.

(SU CORTESE CONCESSIONE DI ANDREA CHERCHI)

De tweede helft is qua spelbeeld niet te vergelijken met voor rust. In de eerste helft zagen we elf wilskrachtige Leeuwen op jacht naar de overwinning. De tegenstander werd op eigen helft onder druk gezet. De Curva Ovest moedigde de ploeg non-stop aan met massaal gezang en gepassioneerde strijdkreten, een schouwspel op zich. De doelpunten vielen verdiend. De vreugde verdreef de spanning enigszins gelet op de tussenstand in Cremona. De mannen van supportersclub Ghigni Bianchi waren echter bij lange na nog niet overtuigd. In de rust liep ik nog even bij ze langs. Andrea geloofde nog steeds niet dat het goed kon komen. De andere Luca was simpelweg verbijsterd van zenuwen en ongeloof en kon geen woord over zijn lippen krijgen. Dat gevoel kenmerkte de tweede helft. Virtus Entella bleek niet lang na rust op gelijke hoogte te zijn gekomen in Cremona. Het werd stiller in het stadion. Ook met deze standen zou Pro Vercelli nog kampioen worden, maar op zich lag nu alles weer open met nog een dik half uur op de klok. De spanning nam weer bezit van het Silvio Piola Stadion en binnen het kwartier was de vreugde geheel verdreven. Virtus Entella was op voorsprong gekomen en opeens was alles anders.

Op het veld poogt Pro Vercelli de wedstrijd te controleren. De ploeg is geen schim meer van de wilskrachtige withemden van weleer. De eigen voorsprong komt evenwel niet of nauwelijks in gevaar, en zo ontspint zich een gezapige partij voor onze ogen. De Curva Ovest valt ook even stil. Plotseling schreeuwt een man op onze tribune iets en springt van zijn stoel omhoog. De mannen om mijn heen gooien hun handen in de lucht en juichen. “Het is 2-2 geworden in Cremona!” zegt de man naast mij met een opgeluchte lach op zijn gezicht. We geven elkaar een schouderklop. Voor mij zie ik de spelers op het veld afwachtend naar de bank kijken. Trainer Scazzola steekt twee keer twee vingers in de lucht en het lijkt zo werkelijk waar te zijn. Pro Vercelli is weer met één been kampioen! Wat een thriller! En dan komt het slechte nieuws. De treffer in Cremona blijkt niet gevallen. We zijn weer terug bij af. Het is uit onze handen.

De eerste mensen verlaten de tribune. Ze geloven er niet meer in. Op het veld spelen de spelers het balletje gelaten rond. De wedstrijd wordt uitgespeeld en daar is verder alles mee gezegd. Alhoewel, hoe zuur is de nasmaak als ik later de wedstrijdbeelden uit Cremona zie. Virtus werd weinig in de weg gelegd en mocht frivool aanvallen. De tegentreffers waren daar een logisch gevolg van, waarbij de Cremonese-defensie hopeloos faalde. In Cremona vierde Virtus Entella de eerste promotie naar de Serie B in de clubgeschiedenis. Ook dat is voetbalhistorie en verdient respect. Petje af. Uiteindelijk heeft Pro Vercelli de goede vorm dit seizoen iets te laat gevonden. Pro verdient als zeer goede nummer twee echter ook promotie, dus moet het nu maar in de play-offs gebeuren. Dat hebben we nog in eigen hand.

(SU CORTESE CONCESSIONE DI ANDREA CHERCHI)

Na de wedstrijd kom ik achter de Curva Ovest mijn oude Pro Vercelli-vriend Luca nog tegen. “I knew this would happen. This is Italian football”, is zijn droge commentaar. “Nu moet ik weer twee busreizen organiseren voor de play-offs”, grapt hij met een zucht van berusting. We weten hoe het vroeger was. De barre tijden in de Serie C2. De vernedering van het verliezen van de kleinsten. We hebben leren afzien en richten ons op. We omhelzen elkaar en nemen afscheid met een lach. Het duurt niet lang of na de wedstrijd worden op Internet ludieke foto’s gepost van Pro Vercelli-supporters die op een biscuitje bijten. De Baci di Cremona zijn vergeven aan De Zwarte Duivels uit Chiavari, ‘het meisje van 1892’ in verbijstering achterlatend maar niet in de eigen eer aangetast. Het kan niet altijd suiker en zeem zijn. Desalniettemin blijven we dromen van de zoete zoen van het kampioenschap dat ooit weer komen zal.

Spanning en sensatie!

Hoe zien de dagen voor de Wedstrijd van het Jaar er uit van een Pro-fan in Nederland? Dromen en hopen. Allereerst moesten de goden gunstig gestemd worden. Dat deed ik door voor het goede doel mee te doen aan het bieden op een match worn Pro Vercelli-shirt van topscorer Ettore Marchi. De goden waren mij gunstig gestemd en ik won. Per un azione per un sorriso! Helaas was het shirt nog niet binnen voor de Grote Wedstrijd, dus trok ik deze zondagochtend een ander Pro Vercelli-shirt uit mijn collectie aan: het shirt dat in 2012 speciaal voor het 120-jarig jubileum van Pro op de markt was gebracht. Een prachtig shirt, met alle grote namen van weleer erop geprint: Angelo Binaschi, Virginio Rosetta, Giuseppe Milano, en alle andere grote kampioenen uit gouden tijden. Mijn zoontje had voor deze gelegenheid ook zijn Pro Vercelli-shirtje aangetrokken en samen poseerden we ’s ochtend met Pro Vercelli-mascotte Eusebio voor een selfie om te delen met de supporters in Italië. Da Olanda Forza Pro!!!!!!!

Bijna zevenhonderd man sterk was de twaalfde man afgereisd naar Chiavari voor deze mogelijk historische wedstrijd. Opwinding alom. In het stadion en op de supportersfora op Facebook betuigden de tifosi hun steun aan de ploeg en geloof in de overwinning. Vanaf half twee stroomden de eerste foto’s vanuit het stadion binnen. Voorzitter Massimo Secondo en vicevoorzitter José Saggia namen voor de gelegenheid ook plaats tussen de fans. Om kwart voor twee kreeg ik een sms’je uit Ligurië van Luca: “Chiavari here we come. Forza Pro!” Het feest kon beginnen!

(SU CORTESE CONCESSIONE DI MICHELE GARAVELLO)

De Wedstrijd van het Jaar volgde ik vanuit mijn huiskamer via het Twitter-account van de club en het live-verslag van Marco Miglietta op het lokale radiostadion Radio City. De wedstrijd ging in sneltreinvaart en als in een droom voorbij. De vier hoogtepunten op een rij:
- 33ste minuut: Goal van Marchi met het hoofd, op aangeven van Erpen, afgekeurd wegens buitenspel.
- 44ste minuut: Erpen in de hekken, goal voor Pro!!!!!!! Erpen passeert de Entella-doelman in derde instantie.
- 49ste minuut: Goal van Marchi afgekeurd wegens buitenspel.
- 96ste minuut: Eindsignaal. Pro Vercelli wint met 1-0 van Virtus Entella!!!!!!!

Volgende week volgen nog negentig allesbeslissende minuten. Pro ontvangt thuis Carrarese dat vandaag met 3-0 won van Como. Virtus Entella gaat op bezoek bij nummer drie Cremonese dat dit weekend met 1-0 verloor van Venezia. Als Pro wint en Entella punten laat liggen is het kampioenschap en promotie naar de Serie B een feit. Spanning en sensatie!

Winnen om de droom levend te houden!

De Wedstrijd van het Jaar: Virtus Entella vs. Pro Vercelli; Koploper vs. Nummer Twee. Vier punten verschil met twee speelronden te gaan. Winnen om de droom levend te houden! Het treffendste interview in aanloop naar de kraker in de Prima Divisione A vond ik dat met sportief directeur Varini in La Stampa deze week. Hierbij een paar fragmenten:

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

“Het is een wedstrijd die ertoe doet, dat staat buiten kijf. In welke mate zullen we pas aan het eind van het seizoen kunnen zeggen. Het prettige is dat Pro één van de twee favorieten is in deze wedstrijd. Het team is erin geslaagd om terug te komen uit een gecompliceerde situatie. Als we in Ligurië winnen is ons lot nog steeds in handen van Entella. Het gaat dan om de resultaten op de laatste speeldag. We zullen rustig reageren als we onverhoopt verliezen in Chiavari.”

“Ik kijk naar onszelf, niet naar de ander. We moeten erheen gaan en met dezelfde instelling spelen als de afgelopen wedstrijden. We hebben maar één kans om de promotiedroom nog een ronde in leven te houden. We hebben dit seizoen maar één keer verloren, en heel weinig goals tegen gehad. We kunnen nog beter, maar het had ook minder goed kunnen gaan. We staan boven teams die aan het begin van het seizoen sterker geacht werden. Ze zouden alles wel even winnen, maar hebben nu het nakijken.”

“Na het slechte optreden tegen San Marino heeft de groep het over een andere boeg gegooid. Vanaf dat moment begon onze klim naar de top, die helaas op dit moment nog niet is voltooid. De coach van Alto Adige maakte de juiste analyse van onze competitiestrijd en die van Entella: wij zijn sterker en de Liguriërs hebben meer geluk. We hebben nog niet tegenover een sterker team gestaan. In deze competitie ontbreekt het ons alleen aan penalty’s mee krijgen en de winst in de negentigste minuut over de streep trekken. Alle punten die we hebben gepakt gingen gepaard met zweet: we kregen niets cadeau, en dat zal zondag ook niet zo zijn. Nu gaan we naar Chiavari om te winnen en dan zien we wel wat er gebeurt op 4 mei.”

Vechten en geloven tot het einde

Pro Vercelli heeft Virtus Entella in de 28e speelronde van de Lega Pro Prima Divisione A op scherp gezet. Het had zelfs een ware jubelronde voor de Leoni kunnen zijn als Entella niet in de voorlaatste minuut de gelijkmaker had binnengeschoten tegen Savona (2-2). Pro Vercelli won thuis met 2-0 van Alto Adige en maakte zo de verwachtingen waar. Na Pasen, in de voorlaatste speelronde, wacht de uiterst belangrijke topper tegen Virtus Entella uit in Chiavari. Pro Vercelli kan zichzelf dan bij winst een goede uitgangspositie verschaffen voor het kampioenschap en directe promotie naar de Serie B. Entella moet dan alleen in de laatste speelronde nog punten laten liggen uit tegen Cremonese, terwijl Pro thuis moet winnen van Carrarese. Het goede nieuws? Nummer vier Cremonese won deze speelronde van nummer drie Vicenza, en moet dus in staat geacht worden zijn sportieve plicht te doen.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

De wedstrijd tegen Alto Adige begon voortvarend. Na vijf minuten spelen dwong de door Giuseppe Greco knap vrijgespeelde Ettore Marchi een corner af. Greco nam de hoekschop en leverde de bal af op het hoofd van Manuel Scavone (ex-Alto Adige), die recht voor de goal de bal van kleine afstand onverbiddelijk binnen kopte (foto). Pro Vercelli stond met 1-0 voor! Tien minuten later werd Greco onderuit geschopt, maar de scheidsrechter floot niet. Il Lupo zei iets tegen de scheidsrechter (naar verluidt: “Fluiten, cazzo.”) en kreeg direct rood. Pro Vercelli moest verder met tien man, terwijl Virtus Entella net op voorsprong was gekomen tegen Savona. Tot overmaat van ramp betekende de rode kaart ook een schorsing voor De Koning van de Assist tegen Entella na Pasen. Het zou toch niet waar zijn...

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Pro Vercelli schakelde met een man minder noodgedwongen over op een ander spelsysteem. Pro gooide de defensie dicht en posteerde Marchi als eenzame spits voorin. Voorts werd er teruggegrepen op clubkwaliteiten van weleer: inzet, karakter, fysiek. Danilo Russo stond ondertussen zijn mannetje in het doel. Met een paar sensationele reddingen hield hij de voorsprong van Pro vast. ( “Vandaag verrichtte ik reddingen zoals ik die dit seizoen nog niet eerder hoefde te verrichten”, was het nuchtere commentaar van de held van de dag na afloop.) Tegelijkertijd blonk Andrea Rosso (foto) als een ware Witte Leeuw uit op het middenveld. Volgens supportersclub Ghigni Bianchi regeerde hij als God op het middenveld, hij sprong overal op het juiste moment bij en veroverde van tijd tot tijd de bal. (Volgens de supportersclub speelde hij zelfs zijn beste wedstrijd sinds hij vier jaar geleden voor Pro tekende.) “Dit is het Pro dat we altijd willen zien”, schreef een fan op Facebook. Vervolgens kwam ook nog eens het bericht binnen dat Virtus Entella in vijf minuten tijd door Savona op een 2-1 achterstand was gezet. Het kon niet op!

Tegen het einde van de eerste helft voerde Alto Adige de druk op De Witten op. De voorsprong voor Pro kwam echter niet in gevaar. Na rust brachten de gasten Gianluca Turchetta in het veld en die ontpopte zich meteen tot plaaggeest voor Pro. Alto Adige speelde ondernemend, maar Danilo Russo keerde alle ballen en hield zijn doel schoon. Ondertussen had trainer Scazzola drie verse krachten ingebracht die de wedstrijd in het laatste kwart in het slot mochten gooien. Mattia Bani, Francesco Ardizzone en Pietro Iemmello stelden niet teleur. Ardizzone bracht iets extra's op het middenveld en Iemmello bracht levendigheid voorin. Het bracht Pro tien minuten voor tijd de verlossende 2-0.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Vanaf eigen helft stoomde Max Scaglia langs de linkerflank op, onderweg rond de middellijn combinerend met de toegesnelde Iemmello. Ter hoogte van het strafschopgebied speelde Scaglia de vervolgens op de rand van het strafschopgebied opgedoken Iemmello aan, die met een subtiele voetbeweging, en zeer onzelfzuchtig, de op rechts mee opgekomen Ardizzone (foto) in staat stelde de 2-0 aan te tekenen. Ardizzone na afloop: “Ik draag de goal op aan mijn moeder, die vandaag op de tribune zat om mij te zien spelen. Mijn dank gaat uit naar Pietro Iemmello voor de assist, en naar de trainer die mij het vertrouwen gaf en me in liet vallen. Ik ben blij dat ik het team kon helpen.”

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Met tien man trok Pro de 2-0 overwinning over de streep. La Stampa schreef dat het publiek debet was aan het succes na het wegvallen van Greco: “De fans spoorden het team aan, bleven het team aan één stuk door aanmoedigen en leidden het zo naar succes.” De overwinning werd na het laatste fluitsignaal met een vreugde-explosie gevierd. Uitblinker Rosso: “Vandaag hielp het publiek ons zeer. Heel Vercelli gelooft er in. Vandaag was een test voor het team en lieten we zien over karakter te beschikken: het was afzien, maar we lieten elkaar geen moment vallen.”

Met Virtus Entella op verlies leek zich in Vercelli zelfs een droomscenario op weg naar het kampioenschap te ontvouwen. Maar dat mocht niet zo zijn, want in de voorlaatste minuut kwam Entella alsnog op gelijke hoogte met Savona. Daardoor werd de achterstand van Pro op de koploper niet naar drie maar naar vier punten teruggebracht. Die achterstand kan dus één punt worden als Pro Vercelli over twee weken van Virtus wint in Chiavari. Het wordt de wedstrijd van het jaar. Daarna nog winnen van Carrarese, en dan moet Cremonese het feest voor Pro compleet maken.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Scavone: “Het team leeft en we zullen vechten tot het einde. Nu nemen we eerst wat rust om de batterijen op te laten en dan gaan we ervoor in Chiavari. Zij zijn de favorieten, want ze hebben een sterk team met veel individuele kwaliteiten. Wij gaan erheen om onze kans te wagen. Met een beetje geluk zullen we zegevieren, want de angst zal er bij hun wel enigszins in zijn geslopen omdat ze vijf wedstrijden voor het einde alles nog in eigen hand hadden...” Rosso: “De volgende speelronde wordt cruciaal. Naar mijn mening kunnen we het nog steeds halen. Ik geloof er in.”

Ik ook. Forza Pro!