Grazie Pro Vercelli!!

Dank gaat uit naar Pro Vercelli voor een fantastisch seizoen. Helaas konden we het net niet bekronen met een glorieuze promotie. De zon kwam echter opnieuw op in Vercelli en wolken verdwenen voor de hemel.

Ik herinner mij dat de club bijna een jaar geleden op sterven na dood leek. Onder leiding van de nieuwe voorzitter en redder in nood Massimo Secondo werd op de licentie van stadgenoot Pro Belvedere een doorstart gerealiseerd. Met respect en gevoel voor de roemruchte historie en legendarische aanhang werd de club in zeer korte tijd opnieuw neergezet. De club bouwde een mooie moderne website en hield die van dag tot dag bij met onder meer filmfragmenten en veel foto’s, inclusief een mooie galerij met antieke elftalfoto’s van de kampioenselftallen uit ver vervlogen tijden. Zeven titels wonnen De Witte Leeuwen en die doen nog altijd smachten naar meer. De clubleiding begreep dit meteen en gaf het imago van de club een passende stijl mee. Duidelijk en direct, open en transparant, ambitieus en gedreven. “Iedereen binnen de club weet wat er van hem of haar wordt verlangd,” zei aanvoerder Claudio Labriola aan het begin van het seizoen in woorden van gelijke strekking. 

 

De familie van clublegende Silvio Piola werd opnieuw bij de club betrokken en in het zonnetje gezet, de club toonde zijn ziel bij het herdenken van de doden (zoals na het plotseling overlijden van Dario Piola), inloopavonden voor supporters en sponsors werden georganiseerd en er werd op die gelegenheden door het bestuur geluisterd naar wat men te zeggen had. Het zwart-witte tenue werd met smaak gekozen. De nieuwe hoofdsponsor plaatste een ridder op het legendarische witte shirt en dat riep positieve associaties met het verleden op. In de roemruchte jaren was de schermafdeling van de club immers ook van wereldklasse. De oprichter van de voetbalafdeling, Massimo Bertinetti, won in die sport maar liefst vier Olympische medailles (waarvan twee gouden).

Maurizio Braghin werd door Secondo aangesteld als trainer/coach en dat bleek al snel een gouden greep te zijn. Braghin was tien jaar eerder de laatste coach geweest die zich met Pro Vercelli had weten te plaatsen voor de play-offs. Met cultspelers zoals Walter Mirabelli strandden de Witte Leeuwen in de halve finales stegen Mestre. Het was het laatste hoogtepunt in de clubgeschiedenis. Het zou mooi zijn als Braghin dat kunstje zou kunnen herhalen en misschien wel meer. De competitie lag namelijk helemaal open nadat in de zomer een groot aantal clubs vanwege faillissement uit de competitie was genomen. De Seconda Divisione bestond daarom uit voornamelijk kleine en relatief onbekende clubs merendeels afkomstig uit de lagere divisies. Het gedegradeerde en fysiek sterke Pro Patria was niettemin op voorhand de absolute favoriet in de competitie. Pro Vercelli viel op vanwege de historische naam en faam en kon volgens sommigen wel eens gaan verrassen. 

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

De selectie was zo goed als nieuw. Alex Valentini bleek een talentvolle en betrouwbare sluitpost. Aanvoerder Claudio Labriola was meegekomen in de inboedel van het ‘oude’ Pro Vercelli en vormde al snel een degelijk centrum met rots in de branding Alessandro Ranellucci. Samen vergaarden ze in de herfst de bijnaam De Bunker omdat ze lange tijd een niet te nemen vesting vormden. De backs waren Alessandro Pigoni en Stefano Murante. De opkomende Murante bleek al snel sterkhouder en getalenteerd. In de winter viel hij jammer genoeg langdurig uit door een zware blessure. Het bestuur toonde medeleven en anticipeerde vervolgens kordaat op de situatie door 'het zekerheidje' Alberto Schettino aan te trekken als vervanger. Het middenveld was sterk bezet. Uiteraard niet van het niveau van Het Middenveld van Wonderen, maar er waren goede spelers met specifieke kwaliteiten beschikbaar die bovendien complementair bleken te zijn. Andrea Marconi en Donato Disabato waren de mannen met loopvermogen en diepgang. Andrea Rosso knapte het vuile werk op. Mauro Calvi zette de lijnen uit en verwierf de bijnaam De Generaal. Aanvoerder Matteo Bonomi speelde als nummer 10 tussen de linies, pikte zijn goals mee, schoot penalty’s raak en werd clubtopscorer. De bezoekers van dit blog verkozen hem tot beste speler van het seizoen. Proficiat! Voorin was de ploeg fris en fruitig met jonge aanvallers zoals Simone Ghezzi en Stefano Santoni die beiden positief verrasten.


(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Pro Vercelli startte de competitie veelbelovend met overwinningen op Virtus Entella, aartsrivaal Casale, Renate en titelfavoriet Pro Patria en baande zich vervolgens met goed voetbal een weg naar de top van het klassement. In de winterstop stonden De Witte Leeuwen verrassend op de derde plek en speelden ze – ook volgens de trainers van de tegenstanders – het beste voetbal in de competitie. In de beker kwamen De Witte Leeuwen ook behoorlijk ver en sneuvelden ze vlak voor de finish in een kwartfinalepoule met Pisa en Monza.

In de spits liep het tot de winterstop echter minder lekker. Cristian Esposito was vlak voor de start van de competitie al voor de rest van het seizoen uitgevallen door een zware blessure en Matteo di Piazza wist ondanks zijn zelfvertrouwen niet constant te overtuigen. In de winterstop werd daarom De Bommenwerper Simone Malatesta binnengehaald. Het was een veelbelovende transfer. Op Youtube was te zien hoe Malatesta ooit een prachtige omhaal in de Serie B maakte en dat deed denken aan clubicoon Silvio Piola, volgens zeggen de uitvinder van het kunststukje. Mijn persoonlijk hoogtepunt van het seizoen was dat ik Malatesta een vraag mocht stellen over die omhaal. Ik vroeg hem hoe lang het zou duren voor hij zo’n huzarenstukje in het Silvio Piola Stadion zou gaan opvoeren. De volgende speelronde was het al raak. Mede dankzij twee schitterende omhalen van Malatesta won Pro Vercelli met 3-1 van aartsrivaal Casale. 

De euforie en de verwachtingen namen vervolgens rap toe. Er kwam druk op de ploeg en op zeker moment begon het minder te lopen. Het gemis van de langdurig geblesseerde Murante en Calvi woog zwaar. De Witte Leeuwen sprokkelden een tijdlang voornamelijk gelijkspelen bijeen en hadden de mazzel dat de concurrentie ook punten liet liggen en/ of strafpunten in mindering kreeg. Daardoor werd lange tijd nog kans op de titel gemaakt, en die kansen namen toe toen opeens weer gewonnen werd van ploegen als Canavese en FeralpiSalo. De ploeg vond echter zijn Waterloo in het eigen Silvio Piola Stadion waar tegen nummer laatst Mezzocorona een beschamende 0-3 nederlaag werd geleden. Weg titelkansen. Uiteindelijk wist Pro Vercelli zich nog te plaatsen voor de play-offs. Voor het eerst in tien jaar mocht de club zich weer opmaken voor de nacompetitie en strijd om promotie. 

Pro Patria was in die play-offs de tegenstander. Vorig jaar gedegradeerd en op papier de sterkste ploeg in de competitie. Pro Vercelli had goede referenties tegen De Kleine Tijgers. Twee keer gewonnen (in de competitie en de beker) en een keer gelijkgespeeld. De eerste wedstrijd speelden De Witte Leeuwen echter zonder overtuiging en boekten De Kleine Tijgers een 5-2 overwinning. De schier onmogelijke taak om die score recht trekken wachtte een week later in het Silvio Piola Stadion. Een wonder hing even in de lucht toen Malatesta tegen het eind van de returnwedstrijd de bevrijdende 3-0 op de schoen had, maar zijn schot raakte de lat. Slechts enkele centimeters stonden een vervolg voor Pro Vercelli in de play-offs in de weg. Het deed de provinciale krant La Sesia terugblikken op de play-offs van tien jaar eerder toen de paal na een schot van Mirabelli een volgende ronde voor De Witte Leeuwen jammerlijk in de weg stond. Het geweldige seizoen kende zo een bitter einde.


Nadat Massimo Secondo de bittere pil van de uitschakeling in de play-offs had weggeslikt kon hij vanachter zijn Ray-Ban zonnebril terugblikken op een historisch seizoen. Onder zijn leiding had de club voor het eerst sinds tien jaar weer top gepresteerd met een gedeelde derde plek in de competitie en kwalificatie voor de play-offs. Financieel viel de balans dit seizoen ook positief uit en de relaties tussen club, supporters en stad zijn warm als nooit tevoren. Secondo en zijn mensen – laten we algemeen directeur Giancarlo Romairone ook niet vergeten – hebben de basis gelegd voor een mooie toekomst voor het voetbal in Vercelli.

Hoe die toekomst er sportief uit gaat zien zal de komende weken blijken. Het contract met trainer/ coach Braghin is inmiddels met een jaar verlengd. Valentini, Modolo, Pigoni, Rosso en Calvi staan tot 2012 onder contract en Ranellucci, Santoni en Murante tot 2013. De contracten van Dan, Labriola, Bonomi, Cagliano en Schettino lopen af en de huurlingen Di Piazza, Malatesta, Corsino, Disabato, Ghezzi, Corradi, Orlando en Squillace keren vooralsnog terug naar hun werkgever. Er is zelfs nog een kleine kans dat Pro Vercelli volgend jaar in de Prima Divisione uit zal komen. In de Lega Pro staan de komende jaren grote hervormingen op stapel, de inschrijfgelden zullen volgend jaar aanzienlijk stijgen en er is nog een aantal clubs dat in de financiële problemen verkeert, zoals bijvoorbeeld Pro Patria. Indien gepromoveerde clubs of clubs uit de hogere divisie niet aan de inschrijvingsverplichtingen kunnen voldoen kan het zomaar zijn dat Pro Vercelli alsnog in aanmerking komt voor promotie. Secondo heeft in ieder geval aangegeven er klaar voor te zijn. Met die mogelijkheid in het achterhoofd zal Romairone de selectie de komende maanden weer op sterkte moeten brengen. Tegelijkertijd wordt het Silvio Piola Stadion grondig gemoderniseerd. Pro Vercelli is op alle vlakken in beweging.

Ten slotte gaan de felicitaties uit naar de buren in Novara. De via de nacompetitie afgedwongen terugkeer in de Serie A (na 55 jaar afwezigheid!) verdient diep respect en bewijst hoe vurige voetbaldromen anno 2011 ook in de Noord-Italiaanse provincie, te midden van wijngaarden en rijstvelden, in vervulling kunnen gaan. Twee seizoenen terug speelde Novara nog in de Serie C1. Kortom, alles is mogelijk. Forza Pro!