Veel is veranderd. Pro Vercelli vs. Taranto 0-0

Afgelopen week publiceerde La Sesia een interview met een van de opvallendste spelers van Pro Vercelli op dit moment: Matteo di Piazza. Strekking van het artikel was hoe zeer de Siciliaan (geboren in Partinico, onder de rook van Palermo) in vergelijking met vorig seizoen een gedaanteverwisseling heeft ondergaan. Daarbij werd gerefereerd aan Dr. Jekyll en Mr. Hyde, en om dat te illustreren werd de wedstrijd Rodengo Saiano vs. Pro Vercelli van 20 februari 2011 erbij gehaald. Di Piazza werd van het veld gestuurd wegens aanmerkingen op de arbiter. Onderweg naar de kleedkamer ging hij ook nog eens in discussie met de tifosi en gaf ze de vinger cadeau. La Sesia vond het daarom moeilijk te begrijpen dat Di Piazza na zijn treffer tegen Reggiana een sprint van negentig meter trok richting de meegereisde West Side om met zijn hand op de borst de voorsprong met hen te vieren. “Ik ben een ander persoon geworden,” verklaarde hij na afloop op de persconferentie.

Ikzelf herinner mij uit het afgelopen seizoen twee treffende Di Piazza-momenten. Ten eerste zijn woorden na de gewonnen bekerwedstrijd tegen Pro Patria toen hij sprak over de toekomst en de goals die zouden vallen “als kogels uit een machinegeweer.” Hij scoorde daarna niet of nauwelijks meer, in de competitie slechts éénmaal in zeventien wedstrijden. En dat sloot aan op een ironisch filmpje dat ik op Youtube.com vond. Het was een eerbetoon van een Siracusa-fan aan de spits die in 2010 een half seizoen voor de club uit Sicilië uitkwam. Op de majestueuze tonen van Vangelis vormt het filmpje een eerbetoon aan alle goals die Di Piazza dat seizoen maakte. Vervolgens verschijnt spottend in witte chocoladeletters het woord Fine (Einde) in beeld. Hadden we hier te maken met een spits die iets teveel overliep van zelfvertrouwen?

Di Piazza liet zich er niet door beïnvloeden getuige een ander citaat: “Ik interesseer mij niet voor de criticasters die aanmerkingen op mijn spel (…) hebben. Ik ben onverstoorbaar (…)” Hij klom uit het moeras en is begonnen zijn woorden in daden om te zetten. Di Piazza presenteert zich met zijn afgetrainde kop en lijf, tatoeages en barbaarse kapsel als een onverschrokken spits die van afmaken weet. Ter illustratie benadrukte hij in het interview met La Sesia nog eens dat hij na de wedstrijd tegen Como al had beloofd dit seizoen vijftien goals te maken. Zijn eerste treffer tegen Avellino was dan ook een bevrijding voor hem geweest, hoewel hij daaraan toevoegde eigenlijk al eerder één te hebben gemaakt in de gestaakte wedstrijd tegen Como die overgespeeld moest worden. Hoewel hij nu officieel op twee treffers staat, voelt het volgens eigen zeggen alsof hij er al drie in heeft liggen. 

(SU CORTESE CONCESSIONE
DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Tegen Taranto lukt het hem helaas niet ook officieel zijn derde treffer te maken. Al na drie minuten spelen liep De Siciliaan een blessure op aan zijn enkel en na een weinig succesvolle poging op het veld terug te keren volgde in de negende minuut de onvermijdelijke wissel en bracht Braghin Tripoli in. Even voor de wissel had Iemmello al met een mooie actie een goede kans gecreëerd, maar vanwege zijn gekwetste enkel kwam Di Piazza niet op tijd om de bal binnen te werken. Taranto werd daarop ook gevaarlijk. Valentini redde miraculeus op een inzet van de Franse spits Rantier. Iemmello herpakte zich de eerste helft van deze wedstrijd duidelijk ten opzichte van afgelopen woensdag. Een supporter had ter stimulans een spandoek meegebracht met daarop geschreven: IemmoGoal. Iemmollo verdiende een penalty (die niet werd gegeven), hield in zijn eentje de gehele Taranto-defensie bezig, schoot van afstand net over, verscheen alleen voor de keeper (onterecht afgefloten wegens buitenspel) en bediende Tripoli op maat. De bal ging er echter niet in en dus stond het 0-0 bij rust.

De eerste 25 minuten na rust waren grotendeels voor Pro Vercelli. Grote teleurstelling was er na 15 minuten spelen toen Prosperi in het eigen strafschopgebied overduidelijk hands maakte om een pass op de vrijstaande Iemmello te keren. Tot grote ontsteltenis van het thuispubliek liet de scheidsrechter het verwachte fluitsignaal echter achterwege. Verder wisten De Witte Leeuwen het doelgebied van Taranto vooral meermaals via de flanken te bereiken. Naast uitblinker Cancellotti was ook aanvoerder Murante gevaarlijk, met een sterk schot van 25 meter afstand als hoogtepunt.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Daarna was het de beurt aan Malatesta die de eer had Iemmello te mogen vervangen. Zoals te doen gebruikelijk was De Bommenwerper meteen gevaarlijk met een listige kopbal die net over ging. Het was het signaal voor de ploeg om door te drukken. Fabiano stichtte nog eens twee keer gevaar, de laatste keer door op een geweldige manier twee man te passeren en net over te schieten. Daarna was de wedstrijd gespeeld, beide ploegen oogden vermoeid en namen uiteindelijk genoegen met de 0-0 als eindstand. 

Braghin en Romairone waren tevreden met dat resultaat. Braghin koestert de goede prestaties van de afgelopen weken gelet op alle blessures in zijn selectie. Romairone prees het collectief dat steeds beter presteert. De lokale pers durft na de resultaten van de afgelopen weken zelfs het woord play-offs aan het papier toe te vertrouwen. Voorzitter Secondo had ten slotte wel wat aanmerkingen op de arbitrage, en bracht die zonder handgebaren naar voren. Zonder enige twijfel was zijn club een penalty onthouden, en dit soort gedoe had de club dit seizoen al vaker punten gekost. In totaal had Pro Vercelli wel vier punten meer verdiend dan het huidige totaal. Voor zijn jongens had de voorzitter overigens enkel lof: “Dit soort wedstrijden geeft ons de kracht om op de goede weg door te gaan. En dat het snel afgelopen mag zijn met de blessurestroom,” refereerde hij aan het jammerlijke uitvallen van Di Piazza. Kortom, er is veel veranderd sinds februari van dit jaar.