Vincere!!!!!!!

Zondag, wedstrijddag, winnen!

Na Pro Vercelli vs. Valenzana in 2008 (1-1), Pro Vercelli vs. Pisa in 2011 (0-0), Pro Vercelli vs. Crotone in 2012 (0-2) en Pro Vercelli vs. Novara in 2013 (1-2) moet het vandaag eindelijk gebeuren: mijn eerste overwinning in het Silvio Piola Stadion.

“Je hebt er een mooie wedstrijd voor uitgekozen”, zegt Wim tijdens de koffie op een terras op het Piazza Cavour. In zijn stem klinkt een vleugje ironie. Cremonese, de tegenstander van vandaag, was aan het begin van de competitie immers titelfavoriet en is na een tegenvallende start opgeklommen richting de top van het klassement. De Tijgers, nummer vier op de ranglijst, staan nu nog maar twee punten achter De Leeuwen, die op de tweede plek staan. Er staat dus wat op het spel. Als Cremonese wint, streeft het Pro voorbij op de ranglijst. Bij winst voor de Bianche Cassache wordt er een gat van vijf punten geslagen en blijft Pro in het spoor van koploper Virtus Entella. Bij een gelijkspel lijkt niemand gebaat: nummer drie Vicenza kan dan boven Pro Vercelli komen, en Virtus Entella is dan bij winst de lachende derde.

Ik voel me echter bijzonder ontspannen. Dat is significant anders dan voor al die andere wedstrijden die ik bezocht. Mocht Pro onverhoopt verliezen dan zal het waarschijnlijk gelatenheid zijn geweest, maar voor nu heb ik er alle vertrouwen in. Het is 9 maart en de lente breekt door in Vercelli. Het zonnetje schijnt veelbelovend.

Na de koffie wandelen we nog wat door Vercelli. We proberen nieuwe routes te ontdekken, maar komen ook via de alternatieve wegen uit op welbekende plekken zoals Piazza Mazzini (waar Marcello Bertinetti en zijn vrienden in 1902 voor het eerst een balletje trapten) en het park achter het Silvio Piola Stadion (waar La Pro haar grootste successen vierde). We genieten er nog wat van de felle voorjaarszon en maken ons niet druk. Voor de lunch keren we terug naar het Piazza Cavour. We hopen Chris er ook te treffen, maar hij komt niet opdagen.

Met mijn replica van het traditionele witte wedstrijdshirt om de schouders vertrekken we iets na één uur richting het stadion. Met Luca hebben we afgesproken elkaar voor de wedstrijd nog even te treffen bij de ingang van de Curva Ovest. We zijn er ruim op tijd en treffen enkel wat vroege vogels van de harde kern aan. Alessio, die we gisteravond ontmoetten bij Café Imperiale, is één van hen. We kletsen wat over de wedstrijd die over ruim een uur zal beginnen. De leden van de harde kern luisteren met een half oor mee. Ze zijn duidelijk wat verbaasd om Pro Vercelli-fans uit Nederland te zien, weliswaar enigszins geïnteresseerd, maar vooral ook bezig met andere zaken. Er worden handeltjes gedreven in T-shirts en shawls van eigen makelij – voor tien euro per stuk ben ik ze rijker – en ook de kaartverkoop heeft de Curva in eigen hand. Het is een typisch Italiaans fenomeen dat we in Nederland niet kennen.

In de verte komt Luca aangefietst. Hij stapt af bij de stand van zijn supportersclub en verwelkomt ons hartelijk zodra hij ons ziet. We worden voorgesteld aan andere leden, schudden handen en gaan uiteraard op de foto met de hele groep. Forsa Pro! Ondertussen is het al twee uur geweest. Tijd om onze plekken op te zoeken aan de andere kant van het stadion. We wensen Luca en zijn vrienden een goede wedstrijd en lopen richting de ingang van de Tribuna Laterale. De kaartjes hebben we al, want die heeft de club ons via de elektronische snelweg ruim van tevoren toegestuurd. Het meisje van 1892 gaat ook met haar tijd mee. Bij de kaartverkoop zien we Chris, Andrea en Luca van Café Imperiale staan. Ze worden vergezeld door Francesco, een neef van Luca. Toevallig ken ik hem al via het wereldwijde web. Het is leuk elkaar eindelijk in het echt te treffen.

We blijken in hetzelfde deel van het stadion te zitten en gaan samen door de tourniquets naar binnen. Dit keer geen uitvoerige politiecontroles, zoals vorig seizoen in de Serie B nog wel het geval was. We zien dat de spelers van beide ploegen net het veld verlaten na de warming up. Chris en zijn vrienden hebben plaatsen schuin achter de dug-out van Cremonese. Wim en ik zoeken onze plekken op de monumentale hoofdtribune op. We begroeten wat bekenden en nemen dan plaats. We zitten achter een man en zijn vrouw. De man stelt zich voor als Alessandro. Hij heeft ons kennelijk Nederlands horen praten en vraagt waar we vandaan komen. Wat volgt is een kort gesprek zoals ik dat wel eerder in dit stadion heb gevoerd.
“We komen uit Nederland.”
“Nederland? Zijn jullie hier voor werk of op vakantie?”
“Nee, we zijn hier speciaal voor Pro Vercelli.”
Alessandro kijkt ons vol ongeloof aan. “Speciaal voor Pro? Werkelijk waar?”
Twee minuten later vraagt hij het weer: “Hoe lang zijn jullie hier op vakantie?”
“Nee, we zijn hier slechts een lang weekend, speciaal voor deze wedstrijd.”
Alessandro lacht. Hij kan het niet geloven, maar steekt zijn duim als blijk van waardering omhoog.

Dan betreedt de familie Piola de hoofdtribune. We herkennen elkaar meteen van een vorige keer. Silvio Piola’s dochter Paola geef ik het exemplaar van Half Drie dat ik voor haar heb meegebracht. Ik wijs haar op de passages over haar vader in mijn Pro Vercelli-artikel en ze is er oprecht mee verguld. Ik krijg een dikke knuffel en ze knijpt me als blijk van waardering in mijn wang. Silvio Piola’s kleinzoon Michele komt even naast me zitten en we praten wat over de wedstrijd die over een paar minuten van start gaat. Dan voegt hij zich weer bij de rest van de familie op hun vaste plaatsen. Voorzitter Massimo Secondo loopt ook nog even bij ze langs om zijn blijk van waardering voor hun aanwezigheid te geven. Kortom, iedereen zit er klaar voor en de wedstrijd kan beginnen.

De spelers komen op het veld en worden enthousiast onthaald door het publiek. De opstelling is zoals op zaterdag door Paolo d’Abramo voorspeld: Danilo Russo; Andrea Marconi, Francesco Cosenza, Alessandro Ranellucci, Max Scaglia; Giuseppe Statella, Andrea Rosso, Manuel Scavone, Giannino Fabiano; Ettorino Marchi en de na lange tijd in de basis teruggekeerde persoonlijke favoriet van mij: Horacio Erpen. In de wedstrijdselectie van Cremonese zitten enkele ex-spelers van Pro: Matteo Abbate, Gaetano Caridi en Giacomo Casoli. Er zijn ook aardig wat Cremonese-supporters meegereisd, en dat betekent in combinatie met het mooie weer een heerlijk Italiaans voetbalsfeertje. De Curva Ovest laat zich meteen van haar beste kant zien en uit het bezoekersvak wordt ook het nodige ingebracht. De spanning stijgt. Het belooft een spannende pot te worden.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Direct na de aftrap vliegt Pro Vercelli er vol op en na drie minuten staan de Leoni al op voorsprong! Het is Erpen (!) die na een goed doorzetten Fabiano op links lanceert. Giannino geeft in de buurt van de cornervlag een prima voorzet richting het doelgebied, en dan ligt de bal opeens in het net. Ik spring omhoog om het doelpunt te vieren. Beide armen in de lucht. Vlak voor mij staat Alessandro te juichen, net als de rest van de mensen op de tribune. Alessandro geeft me spontaan een high five. Op het veld wordt de goal gevierd door Marchi, die door de stadionspeaker wordt aangewezen als doelpuntenmaker. De Curva Ovest scandeert zijn naam. Wat een start!
“Vincere!” klinkt het door het stadion.

(Na de wedstrijd blijkt dat niet Marchi het doelpunt maakte, maar dat het een wonderschoon eigen doelpunt met het hoofd betrof van Cremonese-verdediger Caracciolo. Het doet uiteraard niets af aan de pret.)

Na twintig minuten spelen, kakken beide ploegen een beetje in. Het blijkt de spreekwoordelijke stilte voor de storm te zijn, want even later is de beer los. Cremonese-speler Bruccini maakt vlak voor de dug-outs een brute overtreding op Erpen, en onmiddellijk slaat de vlam in de pan in een samenloop van klassieke Italiaanse furie. Reservespelers bemoeien zich ermee en de beide trainers mengen zich in het opstootje om kemphanen uit elkaar te halen. We zitten op het puntje van onze stoelen en vrezen een regen rode kaarten. De scheidsrechter geeft geel aan Bruccini en wil vervolgens zijn gezag vestigen door volstrekt willekeurig ook geel te trekken voor nog een Cremonese-speler en een Pro Vercelli-speler. Campo van Cremonese en Cosenza zijn geheel onterecht de slachtoffers van de geldingsdrang van de arbitrage. Als dat maar goed gaat.

Pro laat zich echter niet gek maken en speelt het restant van de eerste helft degelijk uit, mede dankzij het uiterst solide verdedigingscentrum dat bestaat uit aanvoerder Ranellucci en Rambo Cosenza. Cremonese valt vies tegen en komt er simpelweg niet aan te pas.

In de rust loop ik naar de hekken waar de Curva Ovest achter huist en tref daar Alessio aan met een vriend en de schone dame die Ettorino adoreert. Ze laten er geen twijfel over bestaan: Marchi is de beste speler op het veld. De elegante spits is alom aanwezig en toont grinta, wat door de fans zeer wordt gewaardeerd. Tegen het einde van de rust tref ik Chris weer en hij is net als Wim ook onder de indruk van Marchi.
“Hij is veel groter dan ik dacht”, zeg ik.
Chris beaamt dat: “Op de schaarse beelden en foto’s op Internet leek hij inderdaad kleiner.”
Wim en ik besluiten de tweede helft te volgen bij Chris, Andrea, Luca, Francesco en hun vrienden.
Ik vertel Chris nog wat over het stadion: “Wist je dat Pro Vercelli-speler Luigi Bajardi hier in 1929 het eerste doelpunt ooit in de Serie A scoorde?”
Als het Forsa Pro! door het stadion klinkt, doe ik fanatiek mee. Forsa Pro! Forsa Pro! Forsa Pro! De tweede helft begint. Nu komt het er op aan. Vincere!

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

We zitten dicht op het veld en kunnen de spelers goed zien, bijna aanraken. Eén van de nieuwe spelers aan de kant van Cremonese is Caridi. De supporters op onze tribune vermaken zich uitstekend met zijn optreden. Iedere bal op Caridi is de facto een bal voor Pro Vercelli. Cremonese doet het overigens wel iets beter dan voor rust, maar het duo Ranellucci & Cosenza houdt samen met de eveneens uitstekende doelman Russo de deur op slot.

Na ruim twintig minuten spelen in de tweede helft wordt Erpen gewisseld. Bij het verlaten van het veld heeft het publiek een groot applaus voor hem in petto. Ik klap ook voor de Argentijn die uitblonk met frivool spel en creatieve ingevingen. Mijn favoriet stond aan de basis van de openingstreffer en stal de show met een prachtige hakbal, die net niet tot een enorme kans leidde.
“Ik wil de fans bedanken voor hun steun en het applaus dat ze me gaven”, zal hij na de wedstrijd zeggen. “Ik geef elke dag ziel en zaligheid voor dit shirt.”

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Vincenzo Pepe is de vervanger van Erpen. Vijf minuten voor tijd smeert hij met een hoogstaand stukje acteerwerk Bruccini een tweede gele kaart aan, waardoor Cremonese het restant van de wedstrijd met tien man verder moet. Even daarvoor had de op rechts doorgebroken Marchi overigens nog de 2-0 op de schoen, maar Cremonese-keeper Galli keerde het schot van de publiekslieveling. De Cremonese-aanhang geeft het op en verlaat gedwee het stadion. Ze worden met hoongelach uitgewuifd door de Pro Vercelli-tifosi. In mijn enthousiasme wuif ik mee, maar ik realiseer me al snel dat de wedstrijd nog niet is uitgespeeld.

Vincere betekent strijden tot het einde. Met man en macht de overwinning over de streep trekken. Een aantal bloedfanatieke mannen is vlak voor ons bijkans in de hekken gevlogen om de ploeg bij te staan. Onder hen is Alessandro, die opeens van de tribune naar beneden is gestoven en tiert en scheldt dat het een lieve lust is. De mannen snakken naar het eindsignaal en gooien al hun passie in de strijd om het verlossende fluitje af te dwingen. Bijna krijgen ze collectief een hartaanval als Russo drie minuten in blessuretijd zijn doel heeft verlaten en Cremonese-speler Campo de bal op de valreep langs de doelman in het open doel kan schieten. Ongelooflijk, maar hij mist.

En dan klinkt het laatste fluitsignaal. Een massaal gejuich breekt los. Vincere!

De spelers vieren de overwinning op het veld en gooien hun shirtjes in het vak van de Curva Ovest. Ik krijg plotseling een dikke omhelzing van Alessandro en hij geeft mij spontaan zijn Pro Vercelli-sjaaltje. “Die draag ik altijd tijdens de wedstrijden. Nu is ie voor jou. Forsa Pro!”

Wanneer de spelers het veld verlaten, valt hen een minutenlang aanhoudend applaus ten deel. Ik klap mijn handen stuk voor de helden.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Eindelijk ervaar ik de glorieuze magie die in het Silvio Piola Stadion ligt verborgen. De droom wordt werkelijkheid.
Pro Vercelli speelde met intensiteit, teamgeest, karakter en vastberadenheid. Het zijn de mythische elementen die Pro een eeuw geleden zeven Scudetto’s brachten. Na zeven jaar mijn eerste overwinning... Het heeft zo moeten zijn, en ik herinner mij de woorden van Luca die een dag eerder vertelde dat het hard werken is om Pro Vercelli-fan te zijn.
“Jullie hebben de beste wedstrijd van het seizoen gezien”, zegt Luca na afloop van de wedstrijd.
Ik zeg: “Vincere!!!!!!!”
We lachen en omhelzen elkaar.
“Je hebt het verdiend”, zegt Samuele.

Ten slotte was er de eervolle vermelding op de website van de Pro Vercelli-fanclub Ghigni Bianchi: “De fans uit het buitenland krijgen een 10: twee uit Nederland en één uit Engeland. La Pro kent geen grenzen als het op voetbalgeschiedenis aankomt. Ze zagen een prachtige wedstrijd, ze zagen hun team winnen en hadden een geweldige tijd met vele fans, in het bijzonder met ons op de tribune terwijl ze de wedstrijd in de zon volgden. Het cijfer 10 staat overigens gelijk aan het aantal biertjes per persoon dat we de avond ervoor met ze soldaat maakten.”

Dat laatste is uiteraard licht overdreven. “Forsa Pro!”