De vader van Calvi

Om 14.00 uur begeven we ons opnieuw naar het stadion voor de wedstrijd tegen Pisa. Hier heb ik naar uitgekeken, het meemaken van een duel van Pro Vercelli tegen een klassieke tegenstander in een zwaardere competitie en op een moment dat er toe doet. Ook W. heeft zin in de wedstrijd, het is de apotheose van ons bezoek aan Vercelli. De omgeving neemt het treffen ook serieus gegeven de (kaart)controles die we moeten ondergaan voor we het stadion binnen zijn. Het HTM-tramabonnement doet prima zijn werk, pas bij de laatste halte vinden we enige tegenwerking als de carabinieri de aansteker van W. invorderen, maar dan zijn we ook echt binnen.

De vader van Calvi met rugnummer 5. Rechts voor hem
voorzitter Secondo en algemeen directeur Romairone.

De hoofdtribune zit al behoorlijk vol en wij gaan op zoek naar onze plekken op de Tribuna Centrale. De Tribuna Centrale blijkt een klein vak met een beperkt aantal rode stoeltjes te zijn direct achter de lichtblauw gekleurde
eretribune en voor de perstribune met zijn glazen pui. De stoelen zijn genummerd, en op de mijne zit een wat oudere man met kort grijs haar die meteen vriendelijk plaatsmaakt en een rij naar voren opschuift. De man draagt het nieuwste Pro Vercelli-shirt met rugnummer 5. Ik complimenteer hem met het mooie tricot. “Mauro Calvi is mijn zoon”, vertelt hij trots. “Ah, De Generaal”, zeg ik. “Hij speelt vandaag toch niet vanwege een blessure?” De man is blij verrast dat ik zijn zoon ken en kijkt trots richting de twee heren naast hem. Even later klimt de geblesseerde aanvoerder Mauro Calvi iets verderop op krukken de tribune op. Zijn vader draait zich naar mij om en wijst trots naar zijn zoon. Ik zeg hem dat ik Calvi een goede speler vind.

De verbazing neemt verder toe wanneer we ons voorstellen als Nederlandse Pro Vercelli-fans. “Of we in Vercelli wonen of hier toevallig verzeild zijn geraakt?”, probeert één van de heren nog.
“Nee, we zijn speciaal uit Holland voor deze wedstrijd naar Vercelli gekomen”, is mijn antwoord. De heren kijken elkaar een moment vol ongeloof aan en beginnen dan te lachen. We zijn er al aan gewend, want het is niet de eerste keer dat we met gelach onthaald worden deze reis. Met enige inspanning vervolgen we het gesprek in het Italiaans. Al snel begrijpen ze dat ik hun passie voor de club deel.

 Pro Vercelli voor de wedstrijd tegen Pisa.

Als ook voorzitter Massimo Secondo twee plaatsen voor ons op de eretribune zijn plek heeft ingenomen, kan de wedstrijd bijna beginnen. Op de toss volgt een foto van beide elftallen en daarna een minuut stilte, indrukwekkend zoals dat alleen in voetbalstadions kan, voor wie is ons helaas even ontgaan. Dan klinkt het vrolijke clublied en is de toon voor het vervolg gezet. Het belooft immers een mooie voetbalmiddag te worden. De Pisa-supporters staan met enkele tientallen op de Oost-tribune. De Pro Vercelli West Side is een plekje opgeschoven naar de westzijde van de Noord-tribune vanwege de bouwwerkzaamheden op hun vaste plaats. De West Side is goed vertegenwoordigd, met vlaggen, spandoeken en mascotteleeuw Eusebio. Vanaf de hoofdtribune kunnen we goed zien hoe de West-tribune braak ligt, wachtend op een nieuwe bestemming. Eén agent houdt de wacht in het stukje niemandsland. Het knollenveld van drie jaar terug is daarentegen vervangen door een knap kunstgrasveld waar W. de vingers bij aflikt. De wedstrijd mag beginnen.