Opstellingen der beide elftallenPisa: Pugliesi, Ton, Benedetti, Raimondi, Bizzotto, Berardocco, Benvenga, Favasuli, Perez, Carparelli, Ilari.
Pro Vercelli heeft de eerste twintig minuten na de aftrap het betere van het spel, maar het mantra van de laatste wedstrijden komt al snel tot uiting. De Witte Leeuwen spelen op de aanval en worden gevaarlijk via snelle uitbraken over de vleugels. Het spel stokt echter bij de zestien, niet in de laatste plaats vanwege de jonge spits Pietro Iemmello. W. constateert na een kwartier spelen dat de jeugdinternational wat te lichtvoetig speelt, zelfs wat verwend overkomt. Bij een steekbal start hij net te laat om de bal te kunnen halen en reageert verongelijkt met zijn handen in de lucht. Een paar keer springt de bal van zijn voet, hij functioneert niet als een zeker en vast aanspeelpunt voorin. Daarna wordt Pisa tweemaal gevaarlijk, maar de Pro Vercelli-defensie en doelman Valentini houden het droog achterin.
De West Side zet zijn beste beentje voor en over de tribunes klinkt een stevig “Forza Pro! Forza Pro! Forza Pro!” Er ontstaat een typische Latijnse voetbalsamenzang, als een vraag- en antwoordspel, tussen de Pro Vercelli-tifosi en de Pisa-aanhang, waardoor we in serieuze Italiaanse voetbalsferen belanden. De West Side verzoekt vervolgens om de overwinning (“Vincere! ”) en spoort Andrea Rosso daarmee aan tot een stevige tackle op de bal en tegenstander. That’s the spirit! Een overtreding later heeft de Tribuna dezelfde spirit te pakken. Ook voorzitter Secondo komt van zijn stoel en leeft intens mee. In de 37e minuut volgt een prachtige actie van Pietro Tripoli. De rechtsbuiten trekt naar binnen en geeft op de rand van de zestien een goede steekbal op Iemmello, die helaas net tekort komt om briljant af te maken. De vader van Calvi, beide handen aan de mond, spoort met een luid “Forza Pro!” de ploeg en de rest van het Silvio Piola Stadion aan. W. geniet. Hij vindt de kleinschaligheid van het gebeuren mooi en trekt een paralel met toen hij medio jaren ’80 op de tribune van het Abe Lenstra Stadion zat. Het klassieke shirt, het historische stadion, de gesprekken, het geklaag en het geschreeuw op de tribunes, het stroop-je-mouwen-op-voetbal. Veel herinnert aan die eerste keer met zijn vader naar het voetbalstadion.
Qua zicht op de wedstrijd zitten we overigens ter hoogte van de middenlijn helemaal perfect. “Het voetbal speelt zich hier vooral af op het middenveld”, zeg ik tegen de vader van Calvi. “In Nederland wordt meer op de aanval gespeeld en is de omschakeling sneller.” Ze weten het. De manier waarop middenvelder Rosso – achteraf volgens de pers de beste Pro Vercelli-speler van de wedstrijd vanwege zijn inzet en omdat hij geen risico neemt – met zijn rug naar de goal van de tegenstander speelt en het spel met ballen terug verdeelt, zou in Nederland echt niet kunnen. Het is duidelijk dat de ploeg door de afwezigheid van Calvi en Vinicio Espinal een spelmaker mist die de lijnen uitzet. De eerste helft wordt afgesloten zonder doelpunten. In de rust halen we water in de eenvoudige kantine achter de perstribune. Terug op onze plek wissel ik nog wat woorden met de vader van Calvi en zijn vrienden. Als we het hebben over de aanval die steeds stokt rond het strafschopgebied neem ik een typisch Italiaans sportwoord in de mond. “Het ontbreekt voorin aan grinta”, zeg ik tegen de heren. De heren knikken bevestigend, een portie meer verbetenheid voorin zou een stuk schelen. Iemmello krijgt van hen echter het voordeel van de twijfel, ze vinden zijn voetenwerk nu eenmaal indrukwekkend, alleen het doorzetten en afmaken moet beter. Mijn held voorin is Malatesta, dus kijk ik vooral uit naar een invalbeurt van de bankzitter.
Pro Vercelli komt de tweede helft goed uit de startblokken. De West Side laat ook flink van zich horen. “Vincere!” en “Victoria!!” rollen achter elkaar van de Noord-tribune. Gaan voor drie punten is de strekking van de yells. En dat is ook wel gegrond, want Pro Vercelli was in de eerste helft uiteindelijk niets minder dan Pisa. Pro Vercelli krijgt in de 58e minuut een prima kans op de voorsprong. Een crosspass bereikt Tripoli, die vrij voor de keeper opduikt maar rakelings voorlangs schiet. Vlak daarna volgt een vernietigend afstandsschot van Benedetti namens Pisa. Het schot spat rechts van de katachtig en naar de goede hoek duikende Valentini uiteen op de paal. Een luid “Oeh!” galmt door het stadion. Daar kwamen De Witte Leeuwen goed weg. Dan is het de 70e minuut en tijd voor Malatesta. Onder luid applaus maakt De Bommenwerper met rugnummer 18 zijn entree. Meteen volgt een dot van een kans. Net mis. Het visitekaartje is echter afgegeven. Pro Vercelli heeft weer body voorin. Op de West Side wapperen vlaggen, staan mannen met ontbloot bovenlijf en klinkt het “Forza Pro!” telkenmale. De tifosi staan als een man achter de ploeg. De supporter in het leeuwenpak doet volop mee. “Wat zal die man het warm hebben”, zeg ik tegen W. Laat het een voorbeeld zijn voor De Witte Leeuwen op het veld, die zich nu in het zweet mogen werken voor de overwinning. Pisa breekt dan tweemaal gevaarlijk uit. Op die momenten is het flink oppassen geblazen.
In de 75e minuut wisselt Braghin – met zijn lange wilde haren, stoppelbaard en spijkerbroek aan de zijlijn is hij de ware cultheld van de club – Fabiano voor Armenise. Met het inbrengen van een verdediger voor een aanvaller laat hij zijn intenties duidelijk blijken. De coach wenst het laatste kwartier op safe te spelen en een punt binnen te halen. Als dat maar niet de goden verzoeken is. Maar dit is Italië, calcio. De nul is heilig en scoren is mooi meegenomen. Vader Calvi toont zich een groot supporter op de Tribuna. Hij staat op, schreeuwt wat onverstaanbare woorden richting veld, gooit er nog eens een stevig “Forza Pro!” uit en applaudisseert voor alle mensen die zijn voorbeeld volgen. W. en ik genieten van de man, ook omdat er op het veld even niets valt te beleven.
Dan wordt Iemmello gewisseld. Zijn vervanger heet Tonani. Iemmello krijgt een stevig applaus vanaf de tribunes. Het applaus is welgemeend en bedoeld als steun aan de jongeman die vorige week nog met een schitterende hakbal op Espinal de overwinning bracht tegen Monza. Kennelijk zijn vader Calvi en zijn vrienden niet de enigen die in het grote talent geloven. Ik besluit Iemmello met veel interesse te blijven volgen dit seizoen. Twee minuten voor tijd ontstaat er nog een uitgespeelde mogelijkheid uit een counter. De toeschouwers staan massaal verwachtingsvol op, maar gekluns voorin staat afmaken in de weg. Heel veel handen gaan naar het hoofd vergezeld van oerkreten. De wedstrijd eindigt in 0-0.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten