dinsdag 26 februari 2013

Tijd voor geluk en doelpunten

Vorig seizoen toonde trainer Braghin zich wel vaker spitsvondig door afhankelijk van de tegenstander te wisselen van opstelling. Soms tot grote ontsteltenis van de fans – zeker wanneer sprake was van een nederlaag – vaak ook met overtuigend resultaat. Afgelopen zaterdag startte Braghin tegen Bari met een 4-4-2-systeem dat niet uit de verf kwam, en eindigde hij de wedstrijd met een succesvolle 4-3-1-2-formatie. In de belangrijke thuiswedstrijd tegen Cittadella van vandaag koos Braghin voor een 4-3-3-opstelling met Grossi, Greco en Ragatzu in de aanval. Onderdeel van de tactiek was ongetwijfeld druk zetten op de gehavende Cittadella-defensie – het reguliere centrum ontbrak vandaag – ten einde doelpunten te maken.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Pro ging enerverend van start en veroorzaakte in de eerste minuten meteen al enige dreiging, bijvoorbeeld in de combinatie tussen Ragatzu en Greco. Na nog geen tien minuten spelen maakte een Cittadella-speler ogenschijnlijk hands in het strafschopgebied, maar de strafschop werd niet gegeven. Pas na een half uur spelen kwam Pro Vercelli weer in beeld op het schakelkanaal waarop ik deze Serie B-ronde volgde. Met drie mogelijkheden op rij, onder andere via Ragatzu, was Pro dichtbij de openingstreffer, maar de keeper van de tegenstander stond twee keer goed op zijn plaats en Modolo kopte net naast. Vlak daarna volgde nog een spaarzame kans voor Cittadella aan de overzijde, maar Valentini wist het schot van buiten de zestien te pareren en tot corner te verwerken. Ruststand: 0-0.

(SU CORTESE CONCESSIONE
DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Wat doelpunten maken betrof, zat Pro het geluk ook niet echt mee. In de tweede helft kregen De Withemden menig kans, de bal wilde er echter niet in. Zoals bij de vrije trap van Erpen die door de muur van Cittadella voor de voeten van invaller Eusepi terecht kwam. Een niet te missen kans leek het, maar Eusepi schoot de bal een halve meter naast en stond volgens de grensrechter net buitenspel. Voorts volgde aan het begin van de extra tijd op aangeven van invaller Germano nog een spectaculaire omhaal van Erpen, die maar rakelings over de kruising vloog. Het zou een winnende wereldgoal zijn geweest. Als niet als... Ten slotte kreeg Ranellucci twee minuten voor tijd vlak voor het doel nog een nauwelijks te missen kans, maar de bal werd net door de keeper naast het doel geduwd. Braghin maakte dat al niet meer mee vanaf de bank. Hij was in de eerste helft wegens aanmerkingen op de leiding van het veld gestuurd en zag de wedstrijd van afstand doelpuntloos in 0-0 eindigen.

De tactiek leverde uiteindelijk niet het gewenste resultaat op, en doordat de Bulgaar Bojinov zich in Grosseto namens Vicenza vlak voor tijd messcherp voor de goal toonde, liep Vicenza dankzij een 1-2 overwinning twee punten uit op achtervolger Pro. (Saillant detail: de gelijkmaker in die wedstrijd scoorde Bojinov ook, uit een penalty die werd gegeven na een overtreding op ex-Pro-speler Tiribocchi.) Met de 0-0 schiet Pro dus feitelijk niet veel op. Maar als we het van de zonnige kant bekijken, zien we ondertussen wel een beter Pro dan voor de winterstop. Een Pro dat nauwelijks tegentreffers incasseert, dat kansen en mogelijkheden creëert, maar het doel helaas nog steeds moeilijk weet te vinden. Het wordt dus tijd dat de spitsen opstaan. En tijd voor wat meer geluk aan onze zijde. Het wordt tijd dat de doelpunten gaan vallen. Forza Pro!

zaterdag 23 februari 2013

Proficiat! Pro vs. Bari 2-1

De overwinning van Pro Vercelli op Bari was een prachtig verjaardagscadeau. Alsof een geliefde je iets schenkt dat ze zelf gemaakt heeft; iets van haarzelf om te koesteren. 23 februari 2013, de dag dat ik 38 werd, is voor altijd de dag van de 2-1 overwinning van De Witte Leeuwen op De Wit-rode Haantjes. Wat waren onze jongens dapper en goed de tweede helft, met de mooie winnende lob van Daniele Ragatzu als bekroning (foto hieronder). De winst doet hoop weer leven. Mocht uiteindelijk blijken dat deze dag het punt markeerde waarop Pro Vercelli de wind in de zeilen kreeg om zich vervolgens na een glorieuze inhaalslag te handhaven in de Serie B, dan is de voetbaldroom voor mij compleet. Een fantastische prestatie zou dat zijn.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Mocht het onverhoopt niet zover komen, dan verdient de herinnering aan deze overwinning het hoe dan ook om te blijven. Overwinningen zijn dit bijzondere seizoen immers schaars. Hoewel de wedstrijd zonder publiek werd gespeeld (als straf voor het tumult rondom de wedstrijd tegen Sassuolo, zie op de hieronder volgende foto's hoe fans de wedstrijd volgden buiten het stadion), zullen vandaag veel mensen met Pro in het hart toch hun feestje vieren. Zoals bijvoorbeeld eerder dit seizoen na de overwinning op Spezia (1-0). Een Zweedse groundhopper doet op zijn blog verslag van die door hem bijgewoonde thuiswedstrijd. Het was net zo’n verlossende overwinning als die op Bari, de eerste na een serie teleurstellende resultaten, en bovendien de eerste overwinning in het gerenoveerde Silvio Piola Stadion na de eerste maanden in het verder weggelegen Piacenza te hebben gespeeld. De Zweedse groundhopper schrijft: “Het lukte Pro Vercelli om de voorsprong vast te houden en de fans konden aan het eind van de wedstrijd een feestje vieren. Morgen (…) lachen de Pro Vercelli-fans waarschijnlijk ook nog. Ze zijn teruggekeerd naar hun geliefde stadion en weer aan het winnen.”
Mede vanwege mijn verjaardag kostte het mij vandaag weinig moeite om ondanks de afstand te delen in de feestvreugde. Op een jazzsessie van Jules Deelder en zijn Deeldeliers gingen de voetjes zaterdagavond uitbundig van de vloer.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Eigenaardig hoe een voetbalclub je raken kan. De Zweedse groundhopper schreef verder het volgende over Pro Vercelli: “Pro Vercelli is een club met een glorieuze historie. Tussen 1908 en 1922 won de club zeven Italiaanse Kampioenschappen. De laatste jaren speelt de club in de lagere divisies, maar na vorig seizoen te zijn gepromoveerd in de Lega Pro 1, is de club nu terug in de Serie B. (…) Silvio Piola is Vercelli’s grootste speler ooit en het stadion is naar hem vernoemd. Het stadion in het nabij gelegen Novara heeft dezelfde naam wat ietwat verwarrend is. Stadio Silvio Piola heeft een zeer mooie hoofdtribune. Gebouwd in 1932 heeft het wat blinde hoeken, maar toen we erop slopen werd duidelijk dat dit een tribune met karakter is. Volgens een medewerker van de club die ons een korte rondleiding gaf, heeft Stadio Silvio Piola een capaciteit van 4.600. Hij was enigszins verrast om te horen dat ik uit Zweden kom en deed zijn best om mij me welkom te laten voelen.”

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
In een notendop beschrijft de Zweed ook mijn eerste ervaringen in Stadio Silvio Piola. Deze week mailde ik met één van de zonen van voorzitter Massimo Secondo. Ik schreef hem over mijn ontmoeting met zijn vader in 2011. Secondo sr. was oprecht verrast en verbaasd geweest een Pro Vercelli-fan uit Nederland te treffen. “Waarom Pro Vercelli?”, vroeg hij aan mij, of iets van die strekking. Ik vertelde hem in een mengelmoes van steenkolen-Italiaans en Engels over mijn grote interesse in geschiedenis en verhalen, nieuwe culturen en culinaire avonturen, Italië, Piëmonte en Vercelli, sport en Italiaans(e) voetbal(cultuur en –geschiedenis) in het bijzonder. Al die elementen komen voor mij samen in Vercelli; waar Pro Vercelli en haar mythe het pivoterende middelpunt vormen van het goede leven in een mooi en authentiek stukje Italië. Die aantrekkelijkheid is grenzeloos en onweerstaanbaar.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Sport verbindt mensen en Pro Vercelli heeft voor mij weer een nieuwe wereld geopend. Zo hielp sporten mij ooit te integreren in de Verenigde Staten toen ik daar woonde, en is voetbal een rode draad in een aantal van mijn vriendschappen. Door de club meerdere malen te bezoeken heb ik nieuwe mensen leren kennen, uit een land en cultuur waarin ik geïnteresseerd ben en die ik daardoor ook beter heb leren kennen. Ondertussen houd ik nu via email en facebook contact met verschillende mensen in Vercelli, raak ik meer en meer bekend met de typische Vercellese mensen en hun streek. Ze zijn een beetje te vergelijken met de Friezen, hoewel ik als geboren Fries absoluut bevooroordeeld ben. Eerlijk, eigenzinnig en trots uit de Noordelijke provincie, volgens sommigen een beetje stug, zijn overeenkomstige typeringen. Maar dat geldt ook voor de levende sportcultuur in beide regio’s: s.c. Heerenveen is onderdeel van de Friese cultuur en folklore, zoals schaatsen en kaatsen dat ook zijn, de Piëdmontese vierhoek domineert sinds de beginjaren van het Italiaanse voetbal, wat de voetbalcultuur in de streek heeft gedefinieerd.

(SU CORTESE CONCESSIONE
DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Pro Vercelli ademt ongeveer dezelfde authentieke voetbalsfeer als s.c. Heerenveen eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Dat concludeerde mijn goede vriend Wibo ook nadat hij in 2011 was meegegaan naar Vercelli. Riemer van der Velde en zijn bestuur ademden dezelfde ambitie uit zoals Secondo en zijn mensen dat nu in hun project doen. Zij waarderen het unieke karakter van de club. Maurizio Braghin (Pro Vercelli) en Fritz Korbach (Heerenveen) zijn als eigenzinnige en succesvolle trainers met elkaar te vergelijken. Voorzitter, trainer en club verbonden met elkaar, supporters verlangend naar de hoogtijdagen van weleer. In het geval van Heerenveen was dat een verlangen naar de jaren van de negen Noordelijke kampioenschappen en een paar tweede plekken in de strijd om het nationale kampioenschap van Nederland. Bij Pro Vercelli denken we aan de zeven gewonnen scudetti in het eerste kwart van de vorige eeuw en dat het er eigenlijk acht hadden moeten zijn. De legendarische clubiconen Abe Lenstra (Heerenveen) en Silvio Piola (Pro Vercelli) zouden in natte voetbaldromen een betoverend koningskoppel voorin vormen: de geniale dribbelaar en de geniale doelpuntenmaker. De sfeer in het Silvio Piola Stadion doet enigszins denken aan die in het oude Abe Lenstra Stadion aan de J.H. Kruisstraat.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Vraag is natuurlijk of Pro Vercelli vooruit kan blijven kijken. Heerenveen moest in 1991 opnieuw beginnen toen het een doelpunt tekort kwam en degradeerde uit de Eredivisie. Twee seizoenen later kwam Heerenveen echter sterker terug dan ooit tevoren en volgden tropenjaren in de (sub)top van de Eredivisie met een tweede plaats, kwalificatie voor de Champions League en een gewonnen K.N.V.B.-beker, Riemer van der Velde had toen al afscheid genomen als voorzitter. Ondertussen gaat het wat minder, maar Heerenveen kan vooral dankzij hem hoe dan ook terugblikken op twintig prachtige voetbalseizoenen in de Eredivisie. Met historische hoogtepunten en typische voetbaldramatiek. Dat geeft voetbalclubs een ziel en vormt een voetbalcultuur.

Pro Vercelli is voetbalcultuur van dezelfde orde. La Pro heeft een boeiende ziel die inspireert. Een ziel die pioniersgeest en vernieuwing, talent en ontwikkeling, atletisch vermogen en lenigheid, vastberadenheid en doorzettingskracht, vriendschap en teamgeest, schoonheid en klasse, winnen en verliezen, liefde en kritiek ademt. La Pro vertegenwoordigt menselijke eigenschappen die verschil maken. Dat spreekt tot de verbeelding. Dat maakt het waardevol en betekenisvol. “Voetbal maakt het kind in je los”, zei een Pro-fan uit Vercelli eens tegen mij, en ik onderschrijf dat volledig. Het mooiste komt dat tot uiting als ik voetbal met mijn zoon van twee: een bal, bewegen en buiten zijn. Het juichen en knuffelen na doelpunten. Samen spelen. Blij zijn! Dat is de essentie.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Op mijn 38e verjaardag speelden de Pro Vercelli-spelers goed samen. Trainer Maurizio Braghin complimenteerde zijn jongens na afloop van de wedstrijd en prees hun wedstrijdbeleving. De flexibiliteit van zijn spelers en de goede prestaties van de invallers waren hem ook positief opgevallen. Zo zegevierden De Witte Leeuwen weer eens dankzij teamgeest, inzet en karakter. Doelpuntenmaker Marco Modolo – De Held van Modena was weer eens medebeslissend met een rake kopbal (foto links) – toonde de teamgeest door zijn doelpunt op te dragen aan de tegenvallende en gewisselde Andrea Rosso. “Vandaag had hij weinig geluk, maar we hebben nu meer dan ooit iedereen nodig om tot het gaatje te gaan.” Ten slotte werd de vreugde met name door voorzitter Massimo Secondo tentoongespreid. Hij stapte stralend de perskamer binnen. “De tweede helft van dit team vandaag mag worden ingelijst, vandaag ben ik heel erg blij.”

Uiteraard gaan ook mijn felicitaties uit naar het team en iedereen met Pro in het hart, en wens ik dat er nog vele overwinningen mogen volgen. Proficiat!

zondag 17 februari 2013

Ascoli vs. Pro Vercelli 0-0

(SU CORTESE CONCESSIONE
DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
In een weinig enerverende wedstrijd speelde Pro Vercelli 0-0 uit tegen Ascoli. In de Serie B is dat een prima uitslag - uit gelijkspelen - maar er had meer ingezeten voor Pro. Ondanks het ontbreken van Abbate (vier wedstrijden geschorst) en Borghese (één wedstrijd aan de kant) hield de Pro Vercelli-verdediging prima stand tegen Ascoli. Valentini hoefde niet of nauwelijks in actie te komen, alleen Zaza was namens de thuisploeg met een bal op de paal dichtbij een treffer. Het duo Ranellucci (scoorde bijna met een weergaloze hakbal, maar stond buitenspel) en Modolo vormde het centrum en Vinci speelde goed als rechtsback. Met een gesloten defensie wordt de hand van Braghin langzamerhand weer zichtbaar: zijn ploegen hoefden de afgelopen seizoenen bar weinig tegentreffers te incasseren. En dat is ook nu nodig, want met 45 tegentreffers is de Pro Vercelli-defensie nog steeds de meest gepasseerde van de Serie B. Met 20 gemaakte doelpunten is Pro tot nu toe ook de minst scorende ploeg in de Serie B. Tegen Ascoli kwam het aanvallende drietal Cristiano, Ragatzu en Grossi, achter de diepe spits Eusepi (foto), onvoldoende uit de verf. Ragatzu liet bij vlagen zijn talent zien en creëerde nog wel enkele aardige kansen. Het afmaken laat echter nog (steeds) te wensen over. Het vermogen om doelpunten te maken zal bepalend zijn in de strijd tegen degradatie. Een verbeten strijd, aangezien de concurrentie vooralsnog ook punten blijft pakken.

zaterdag 9 februari 2013

Een wedstrijd om snel te vergeten

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
De wedstrijd tegen koploper Sassuolo begon als een sprookje, maar ontaardde al gauw in een boze droom. In de eerste minuut van de wedstrijd kwamen De Witte Leeuwen miraculeus op voorsprong door een prachtige actie en een doelpunt van Andrea Cristiano. Cristiano zette goed door in het strafschopgebied en kon de bal voorgeven op Paolo Grossi, maar omdat hij vreesde dat zijn teamgenoot buitenspel zou staan hield hij de bal bij zich en lukte het hem de bal met effect onhoudbaar achter Sassuolo-keeper Pomini te schieten. De minuten na die luxe voorsprong maakte Pro een geconcentreerde en cynische indruk. De superieure Grossi wist Horacio Erpen zelfs in scoringspositie te manouvreren: bijna stond het 2-0. Maar na tien minuten was het feest voorbij. Pro kreeg onterecht een penalty tegen, maar Alex Valentini wist de inzet van Terranova op de paal te werken. De scheidsrechter oordeelde echter dat Martino Borghese Terranova hinderde in de rebound, trok de rode kaart voor Borghese en liet de penalty opnieuw nemen. In tweede instantie schoot Terranova wel raak, hoewel Valentini nog gevaarlijk dichtbij de bal kwam. Op hachelijke wijze stond het 1-1. Pro moest met tien spelers verder. Hoeveel onrecht kan een mens verdragen? Marco Modolo kwam in de ploeg voor Erpen. La Pro liet zich niet van haar stuk brengen en trok met een man minder ten aanval. Met een mooie actie, een goed afstandsschot van Filkor en een goed getimede counter zetten De Witte Leeuwen de gasten onder druk. Modolo vulde het gat in de defensie ondertussen zeer goed in. Toch viel vlak voor rust de 1-2 via Troianiello. Het lot was onverbiddelijk voor Pro, hoewel volgens sommigen de uit Grosseto afkomstige scheidsrechter dat lot een flink handje had geholpen.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
De tweede helft moest Pro Vercelli met negen man beginnen, omdat Matteo Abbate na het rustsignaal rood kreeg vanwege protesteren. Kennelijk was het onverteerbare onfortuin de aanvoerder ook teveel geworden. De beelden uit Vercelli die op Serie B Diretta Goal voorbij flitsten, lieten vervolgens weinig te raden over. In de meeste gevallen viel een belegering van het Pro-doel door Sassuolo te aanschouwen, maar dankzij een uitstekende Valentini hield Pro tot het eind toe stand. Zelf kwam Pro niet dichterbij de gelijkmaker dan de meter die invaller Umberto Eusepi tekort kwam om een schot van Alessandro Vinci dat voorlangs ging binnen te tikken. Vijf minuten voor het einde waren de camera's een moment op de tribunes van het Silvio Piola Stadion gericht. De tifosi moedigden de ploeg met een hartstochtelijk "Forza Pro!" aan. Ik meende het gezicht te zien van één van mijn voetbalvrienden uit Vercelli; aan zijn inzet lag het zeker ook niet. In de negentigste minuut deelde Sassuolo niettemin de nekslag uit. Heel Pro, inclusief keeper Valentini, was opgetrokken naar het strafschopgebied van de koploper voor een ultieme poging om de gelijkmaker binnen te prikken uit een te nemen hoekschop. Modolo was dichtbij die gelijkmaker, maar de bal belandde uiteindelijk echter buiten het strafschopgebied voor de voeten van het grote Sassuolo-talent Berardi die razendsnel uitbrak en alleen op het lege doel van Pro afging. Uiteraard zonder enige schroom schoot hij raak. Eindstand: 1-3. Het was een wedstrijd om snel te vergeten, hoewel de rode kaarten van Borghese en Abbate zich nog wel zullen laten voelen; een grof schandaal. Na afloop moest de scheidsrechter het stadion in een taxi onder politiebegeleiding verlaten, de Pro Vercelli-spelers werden door de fans toegejuicht vanwege hun spel en inzet. Een tifoso D.O.C.G. zei treffend op de website tuttoprovercelli.com: "Pro leeft echter weer, we hebben na de revolutie op de transfermarkt ons mannetje gestaan tegenover de twee sterkste teams. Ik weet zeker dat we ons kunnen redden en de volgende wedstrijd zullen we punten pakken. Ik geloof in het behoud van Pro in de Serie B!"

vrijdag 8 februari 2013

Duizenden tifosi in de 60's, 70's & 80's

Op dit blog is tot nu toe nog relatief weinig geschreven over het Pro Vercelli uit de tweede helft van de vorige eeuw. Het waren in vergelijking tot de gloriedagen van weleer dan ook donkere jaren na de Tweede Wereldoorlog. Decennialang dwaalde Pro rond in de laagste divisies van het Italiaanse voetbal, de ooit zo gevreesde Leeuwen kwamen zelfs op amateurniveau uit. Witte Leeuwen in het struikgewas. Van eind jaren zestig tot begin jaren tachtig maakte Pro echter wel de hoogtijdagen van de Serie C mee. Het waren de jaren van de sprankelende regionale derby’s. Wedstrijden die duizenden toeschouwers trokken: op 6 juni 1971 zaten maar liefst dertigduizend toeschouwers op de tribunes tijdens de legendarische en adembenemende play-offwedstrijd tegen rivaal Biellese in het Stadio Communale van Turijn. Een ambiance die het huidige bestuur graag terug zou zien in het gerenoveerde Stadio Silvio Piola; bescheiden als hij is, droomt voorzitter Massimo Secondo voorlopig van een gemiddeld aantal toeschouwers van drieduizend. Wees eerlijk, dat moet toch mogelijk zijn, zeker zodra de tourniquets werken? En al helemaal als je terugblikt op de jaren zestig en zeventig...

In 2011 publiceerde La Sesia twee mooie interviews met spelers die in de tweede helft van de vorige eeuw het magische witte shirt droegen: Silvio Lamberti en Mauro Sattin. Silvio Lamberti was reservekeeper van Pro van 1966 tot 1972. Hij verdedigde het doel van De Witte Leeuwen negentien keer in die periode. Zijn debuut herinnerde hij zich nog goed: “Het was 28 mei 1967. Ik was nog geen zeventien jaar oud. De wedstrijd werd in Alassio gespeeld op de laatste dag van de Serie D en we waren al veilig. Trainer Sergio Bellomo besloot daarom mij het veld in te sturen in plaats van vaste doelman Francioli. We verloren met 2-0, maar om eerlijk te zijn was het een onvergetelijke dag.” Hij maakte vervolgens een grote stap en ging naar Atalanta. “Dat was een mooie ervaring, maar het duurde maar een jaar. Hoewel ik wel tevreden was met mijn debuut in de Coppa delle Alpi.” Lamberti keerde vervolgens terug in Vercelli. “De meeste zoete herinnering gaat uiteraard terug naar de Serie D in het seizoen 1970/1971 toen het legendarische team van trainer Raffaele Cuscela promoveerde naar de Serie C dankzij de muntworp. Ik was reserve achter Branduardi, maar speelde de eerste wedstrijd in Novara en werd na de reguliere speeltijd, die in 2-2 eindigde, door Cuscela vervangen. In de verlenging, die in 4-4 eindigde, nam Branduardi het over. In de play-off in Turijn was ik wisselspeler. Toen Bruno Rossi in de lucht sprong nadat de munt was gevallen, barstte de gekte los. Biellese was een technischer team, maar wij beschikten over het venijn. De toenmalige coach Cuscela zorgde voor een buitengewone vastberadenheid.”

De play-off tegen Biellese in het Stadio Communale in Turijn was een waar spektakel dat na verlenging eindigde in 2-2. Voor maar liefst 30.000 toeschouwers werd de thriller tegen de grote rivaal beslist door een muntworp. Op de middenstop stonden de aanvoerders Milanesi van Biellese en Bruno Rossi van Pro. De beide captains schudden elkaar de hand en keken even later samen ademloos omhoog toen scheidsrechter Lanzetti het muntstuk met een ferme worp in de lucht wierp. Aandachtig keken ze naar beneden toen de munt op de grond viel. Bruno Rossi sprong met zijn armen in de lucht recht omhoog en schreeuwde het uit. Een waar volksfeest barstte los. Pro Vercelli keerde terug in de Serie C! De muntworp bezorgde aanvoerder Rossi een iconische plek in de clubgeschiedenis. Op een kort tussentijds uitstapje naar Novara na, speelde de rechtsbuiten acht seizoenen op rij voor Pro Vercelli. Hij speelde 254 competitiewedstrijden en maakte veertig goals. De foto van de opspringende Rossi vormt een mijlpaal in de moderne clubgeschiedenis van Pro. “Was het kop of munt?”, vroeg ik mij af toen ik de foto voor het eerst zag. Het antwoord op die vraag is een anekdote op zich en staat prachtig beschreven in het tweede volume van Il Grande Libro della Pro Vercelli (waar diezelfde foto uiteraard op de cover van staat):

In aanloop naar de eerste wedstrijd op dinsdag – die in Novara wordt gespeeld – vertrekt Pro voor de voorbereiding naar Saint-Vincent. Wijlen Don Giuseppe Maffè (D.O.C. supporter en kapelaan van De Withemden) spreekt Bruno Rossi en doet een voorspelling: “En wat als het een muntworp wordt? Met mijn kinderen heb ik geoefend door een oneindig aantal keer een munt van honderd lire in de lucht te werpen. De meeste keren, zo’n 70%, was het kop. Dus Bruno, onthoud goed, als je ooit voor deze opgave komt te staan: kop, kies kop…” Op dat moment hechtte Bruno weinig waarde aan die woorden, althans dat zegt hij als hij deze anekdote aan de jongelingen van Pro vertelt: “Maar om 19.27 uur in het midden van het Stadio Communale van Torino. Precies op dat moment herinnerde ik mij de woorden van Don Maffè en deed ik er mijn voordeel mee toen aanvoerder Milanese zei dat ik als eerste mocht kiezen. Ik kende geen enkele twijfel… Maar toen. Er was een onverwachte wending: even daarvoor wees de grensrechter de scheidsrechter erop dat er eerst geloot moest worden om te beslissen wie de eerste keus zou krijgen. Milanese zei sereen: ‘Het is nu een kwestie van geluk, kies jij maar.’ En alsof het niet genoeg was kwam de scheidsrechter met een antieke munt van vijftig frank op de proppen… waardoor onze statistieken met de honderd lire munt door het afvoerputje konden. Gelukkig koos ik toch kop!”

In het seizoen 1974-1975 speelde Bruno Rossi zijn laatste wedstrijden voor Pro in de Serie C en maakte Mauro Sattin zijn debuut in één van de beruchte Serie C-derby’s uit in Casale Monferrato. Dat was op 13 april 1975, uw blogger was nog net geen twee maanden oud. Sattin was op dat moment een jongen van negentien jaar, een centrale middenvelder uit de jeugdopleiding van Pro. Hij wist toen nog niet dat hij in totaal 109 keer het witte shirt zou dragen en tien keer zou scoren in dienst van Pro. Het was de 29e speelronde in groep A van de Serie C en zes minuten voor tijd stond het 0-0. Pro stond onder leiding van trainer Bruno Fornasaro (koud twee weken op de bank nadat sportief directeur Carlo Facchini trainer Luciano Sassi ontslagen had), die de jongeling bij zich riep voor een invalbeurt. Hij mocht de laatste minuten invallen voor regisseur Angelo Perino. Het bleef 0-0, maar Sattin kon zich de gebeurtenis 36 jaar later nog levendig voor de geest halen. “Het was zeer emotioneel, mijn benen trilden van de zenuwen. Het stadion was helemaal vol. Er waren tussen de die- en vierduizend mensen. Het waren de heroïsche tijden van de Serie C. Toen trainer Fornasaro en sportief directeur Facchini mij riepen, kreeg ik een stevige adrenalinerush. Ik speelde zes minuten en herinner mij dat de ervaren spelers (Carranza, Jussich, Rossi) me hielpen. Verder speelden keeper Garella en Gilardino, Fait en Polvar. Stuk voor stuk kwaliteitsspelers. Het gaf me veel voldoening. Pro is nu eenmaal altijd bijzonder fascinerend voor een Vercellese zoals ik ben. Na het debuut in Casale Monferrato werd ik door de club naar het vierde niveau gestuurd om meer weerstand te kweken. Ik speelde een seizoen voor Novese en daarna één in Portogruaro tijdens mijn diensttijd. In de zomer van 1978 keerde ik terug bij Pro Vercelli. Het was het jaar dat de Serie C2 werd opgericht. We begonnen met Carlo Sodo op de bank, die al snel werd vervangen door Antonio Montico. Later werd het team toevertrouwd aan Gigi Limberti. Een teleurstellend seizoen eindigde met degradatie naar de Serie D, nadat een play-out in Pavia tegen Legnano verloren ging. Voorzitter Ettore Baratto had al eerder aangegeven de club te willen verlaten. Kortom, de club bevond zich in een crisis. Spelend op het middenveld scoorde ik mijn eerste doelpunt namens Pro in Omegna, maar die was weinig waard, we verloren met 2-1. Het seizoen 1979/80 was het bijzondere jaar van de Commissarissen Vanzini-Rossi. Het was een Serie D waarin we veel moesten afzien. We waren met allemaal jongelui zoals Valera, Giuliano, Franzi, Dainese, Vercellotti en Milani. We kregen een helpende hand van Paolo Sollier die terugkeerde uit Rimini. We begonnen met coach Gigi Limberti, toen kwam Luciano Piqué en we redden ons met twee winstpartijen in de laatste twee competitieronden met Antonio Montico, die zich ontpopte als een ware wondertrainer. Dankzij een doelpunt van Valera versloegen we Gozzano en in het Robbiano waren we met 2-0 te sterk voor Cuoio Pelli met doelpunten van Valera en Giuliano. De Toscanen waren al in veilige haven, met in hun gelederen een zekere Luciano Spalletti. In de zomer van 1980 werd de witte club overgenomen door Giuseppe Celoria en Lino Nobili werd binnengehaald als coach van Pro Vercelli. Hij was een gedegen trainer die vrij weinig wist van deze competitie. Met hem hadden we twee prachtige seizoenen. Ik speelde op het middenveld en ook als libero. In het tweede seizoen van Nobili streden we met Asti en Novese om promotie naar de Serie C2. De Galletti wonnen met drie punten voorsprong.”

In 1982 eindigde de verbintenis tussen Sattin en Pro Vercelli. De club trok trainer Luigino Vallongo aan en veranderde van plan. Sattin vertrok samen met Angelo Bonni naar het ambitieuze Cairese van voorzitter Cesare Brin. Een seizoen later speelde Sattin voor Aosta in een competitie met een wonderlijke apotheose. Op de laatste speeldag was Pro Vercelli de tegenstander. Sattin: “Wij hadden niets meer te winnen of verliezen, terwijl De Witten absoluut moesten winnen om een plek in de play-off veilig te stellen. De eerste helft eindigde in 0-0. En de tweede helft? Pro Vercelli was gemotiveerd en zette de toon. Bomber Gino, toen een eigen goal van mijn partner Boggian, en Gino deed de deur op slot. Het werd 3-0.” De play-off wedstrijd tegen Cairese werd vervolgens in Alessandria met 2-1 door Pro gewonnen, dankzij goals van Gino en Frigerio. La Pro was terug in de Serie C2! Het was 20 mei 1984, in Alessandria riepen vijfduizend supporters: “Forza Pro!”

zaterdag 2 februari 2013

Livorno vs. Pro Vercelli 2-0

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Zeventig minuten hielden De Witte Leeuwen stand tegen de nummer twee op de ranglijst, Livorno. Een goede kopbal van Paulinho was de Pro Vercelli-defensie echter te machtig en betekende de voorsprong voor de thuisploeg. Een teleurstellende achterstand voor De Withemden, aangezien de wedstrijd tot dan toe overwegend gelijk op was gegaan, zonder grote fouten, maar ook zonder echte kansen voor de bezoekers. Cristiano was eigenlijk de enige speler die een serieuze kans op een treffer kreeg, maar hij wist de Livorno-keeper niet te verschalken. Pro Vercelli leek het niveau aan te kunnen en kwam evenwichtig en strijdbaar over ondanks maar liefst acht nieuwkomers in de basis. Debutanten Filkor en Eusepi toonden hun meerwaarde meteen. Van de ploeg uit de eerste competitiehelft stonden alleen Valentini, Sini en Ranellucci nog in de basis. Helaas ging Ranellucci bij beide tegentreffers niet vrijuit. De treffer van Siligardi in de 36e minuut van de tweede helft maakte aan alle hoop op een stunt een definitief einde. Met de beste wil van de wereld, Livorno was offensief gezien simpelweg een maatje te groot voor Pro.

vrijdag 1 februari 2013

Revolutie voltooid, nu de voeten laten spreken!

Mogelijk nieuwe basisformatie van Pro
De revolutie in de Pro Vercelli-selectie is voltooid en hoe! Op de valreep wist Giancarlo Romairone, onze sportief directeur, want met die titel werd Onze Football Manager dezer dagen veelal aangeduid (ik zeg: die stijlvolle titel past hem goed, laten we hem voortaan zo aanduiden. Onze Eigen Tom Cruise, zo werd hij ook eens ergens op een website genoemd, maar dat terzijde), op de Italiaanse transfermarkt in een hotel in Milaan nog een flink aantal aanwinsten aan de ploeg van trainer Maurizio Braghin toe te voegen: met de komst van Alessandro Vinci, Michele Rigione, Gaël Genevier, Paolo Grossi, Umberto Eusepi, Daniele Ragatzu en Giuseppe Greco (in aanvulling op de eerdere versterkingen) is de ploeg op zo’n radicale manier gerenoveerd dat de komende periode geen excuses meer gelden: dit nieuwe Pro is op volle oorlogssterkte gebracht om lijfsbehoud af te dwingen.

Michele Rigione & Alessandro Vinci, nieuw defensief elan
Even leek het dat Angelo Bencivenga weer in beeld was voor de rechtsbackpositie; uit de gratie bij Camolese, maar op het netvlies van Braghin, maar Bencivenga stapte echter alsnog op huurbasis over naar Ternana dat hem al langer op de korrel had. Tevens werd het vertrek van Francesco Cosenza naar Grosseto (verhuurd) afgerond. Michele Rigione (21) is afkomstig van Grosseto en staat als een groot defensief talent te boek. De geboren Napolitaan doorliep vrijwel alle Italiaanse nationale jeugdelftallen, wordt gehuurd van Inter en is een product uit de jeugdopleiding van Chievo. Pro trok bovendien op de valreep Alessandro Vinci voor de defensie aan. De 25-jarige speler is afkomstig van Juve Stabia en kan buigen over vier seizoenen Serie B-ervaring in het shirt van Empoli. Met Rigione, Vinci, de eerder aangetrokken Abbate en Borghese, Ranellucci, Sini, Scaglia en Modolo zijn de posities achterin goed bezet.

(SU CORTESE CONCESSIONE
DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Gaël Genevier, Franse regisseur
Gaël Genevier (30, foto links) is een ervaren Franse middenvelder die zijn loopbaan startte bij Olympique Lyon, maar zijn debuut maakte in de Serie A namens Perugia. Na vier Serie A-wedstrijden in dienst van die club volgde verhuur aan Catania. Namens de Sicilianen speelde hij acht wedstrijden in de Serie B. Vervolgens maakte hij een herstart in de Serie C in dienst van Acireale. Via vervolgens Sangiovannese belandde Genevier weer in de Serie B in het shirt van Pisa. Sinds 2009 stond de centrale middenvelder onder contract bij Siena dat hem verhuurde aan Torino, Livorno, Pisa en Juve Stabia.

“In Castallammare di Stabia ging alles prima; ik leverde mijn gebruikelijke bijdrage. Naast dichterbij huis zijn, koos ik voor Pro Vercelli vanwege de uitdaging. Het is niet makkelijk te overleven, maar we kijken niet achterom: we hebben niets te verliezen. Op het middenveld kan ik op alle posities spelen: Ik kan me goed aanpassen, en dan zullen we zien wat de coach vraagt. De regisseur? Die rol ligt me, bij Juve Stabia speelde ik overigens als buitenste middenvelder. In vergelijking met de Lega Pro duurt de Serie B heel lang: dat is voor ons een voordeel, want er zijn veel manieren om je te herpakken. Verlangen en vastberadenheid, gecombineerd met teamgeest maken veel uit. Trainer Braghin wil net als wij het hele moeilijke doel echt bereiken: hij zal die grinta aan alle spelers overdragen.”

(SU CORTESE CONCESSIONE
DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Paolo Grossi, een bewuste keuze
Met Paolo Grossi (27, foto links) trekt Pro een product uit de jeugdopleiding van AC Milan aan. Zijn naam vestigde hij in dienst van Varese: in drie seizoenen stoomde hij met die ploeg op van de Serie C2 naar de Serie B. Voorts speelde hij voor Albinoleffe en Siena. Vorig seizoen kwam de linkspoot voor die laatste ploeg elf wedstrijden uit in de Serie A en scoorde hij tegen Parma. Afgelopen zomer maakte hij de overstap naar Hellas Verona, voor welke ploeg hij dit seizoen zestien wedstrijden speelde in de top van de Serie B.

Grossi: “Ik ben een offensieve speler: ik kan op de flanken en als schaduwspits spelen, mijn vorige trainers hebben me op verschillende plekken gebruikt. In Verona lag de situatie anders: de manier waarop ik moest spelen en niet speelde, nieuwe spelers werden aangetrokken en ik realiseerde mij dat er weinig plek voor mij overbleef. Vervolgens kreeg ik deze mogelijkheid: de directeur was volhardend en toen maakte ik deze keuze. Lijfsbehoud? Het zal niet makkelijk worden, maar alle randvoorwaarden zijn aanwezig. Ik heb al eerder bij AlbinoLeffe in dit schuitje gezeten en uiteindelijk wisten we ons toen te redden. Livorno doet het beter dan verwacht. Voorin zijn ze erg goed, maar op het veld is het altijd elf tegen elf. In mijn geval is sprake van een bewuste keuze: de gesprekken met de directeur en de aanwinsten trokken me over de streep. Ik ben blij hier te zijn en hoop een bijdrage te kunnen leveren om de doelstelling te realiseren.”

Ciao Capitani! Voor altijd in het hart van Pro
Vinicio Espinal, de eerste buitenlandse aanvoerder in de geschiedenis van Pro en sleutelspeler in de selectie die promotie naar de Serie B afdwong, mocht het Silvio Piola Stadion na de komst van het tweetal nieuwelingen op het middenveld verlaten. Hij verruilde het magische witte shirt definitief voor dat van Benevento, met welke club hij opnieuw promotie naar de Serie B zal proberen af te dwingen. “Dankjewel Pro, de stad heeft mij veel gegeven”, waren de afscheidswoorden van de neo-international uit de Dominicaanse Republiek. De voormalig aanvoerder Mauro Calvi, alias De Generaal, kondigde afgelopen weekend al zijn afscheid aan en stapte over naar Tritium. Beide spelers zitten voor altijd in het hart van Pro.

Eusepi, Ragatzu & Greco, een drietal spitsen in plaats van Il Tir
“Het wordt moeilijk, maar het is mogelijk”, zei één van de meer kritische fans uit Vercelli met wie ik contact onderhoud over de kansen op handhaving na de wedstrijd tegen Reggina. Daar verbond hij wel de voorwaarde aan dat er nog een scorende spits aan de selectie toegevoegd moest worden. Deze week breidde Pro terstond de selectie uit met drie aanvallers: Umberto Eusepi, Daniele Ragatzu en Giuseppe Greco. Het langverwachte vertrek van Tiribocchi naar Vicenza kwam eveneens rond. Il Tir vertrekt definitief. Wie zal de man die in het echt net zo langzaam bleek als in het computerspel FIFA 2013 missen?

(SU CORTESE CONCESSIONE
DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
De al langer begeerde Umberto Eusepi (afkomstig van Varese, foto links) stond vorig jaar nog tegenover De Witte Leeuwen in de finale van de play-offs. “De wedstrijd van 10 juni in Modena? Ik heb de jongens al verteld dat zij de promotie dik verdienden. Ik heb handen geschud en complimenten gegeven. De eerste seizoenshelft zijn er maar een paar punten verzameld: er heeft een revolutie in de kleedkamer plaatsgevonden, we moeten punten pakken en van wedstrijd naar wedstrijd leven. Het zal niet makkelijk worden in deze competitie te blijven, maar we beschikken over wat we er voor nodig hebben. Ik weet dat het tegen Livorno erg moeilijk wordt: we zullen proberen een geweldige wedstrijd te spelen omdat we de punten nodig hebben. Zij staan tweede, het is een excellent team. We zullen samen en individueel meer dan 100% moeten geven. In Varese speelde ik in een rol die mij niet lag, ik ben een diepe spits. Begin januari had ik hier al moeten zijn, als het aan mij had gelegen was ik afgelopen zomer al gekomen… Ik heb zes maanden vertraging opgelopen. We mikken in de resterende wedstrijden op een inhaalrace. Mijn eerste indruk? Geweldige groep, goede jongens die allemaal willen laten zien dat de eerste competitiehelft toeval was. De trainer en wij allemaal brengen passie met ons mee, ik ben ervan overtuigd dat we het goed kunnen doen. Er zijn zoveel versterkingen aangetrokken, het zal een paar trainingen duren voor we de juiste combinatie hebben gevonden. Trainer Braghin haalt het beste uit een speler: je zal zien waar dat toe leidt. Ik ben heel blij met de eerste dagen.”

(SU CORTESE CONCESSIONE
DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Met Daniele Ragatzu (foto links) trok Pro bovendien een redelijk grote naam aan voor de aanval. Ondanks zijn jonge leeftijd (21), heeft Ragatzu al wat ervaring in de Serie A opgedaan. In de periode 2009-2011 kwam hij 32 wedstrijden (4 goals) in de Serie A uit namens Cagliari, de club waar hij ook zijn jeugdopleiding volbracht. Op zeventienjarige leeftijd maakte hij zijn debuut op het hoogste niveau. Zijn naam als groot juweel, zo niet het grootste talent van Cagliari ooit, was vervolgens snel gevestigd en dat wekte belangstelling van diverse clubs zoals bijvoorbeeld West Ham United. Van een dergelijke stap hogerop kwam het echter niet, want echt aanhaken bij Cagliari lukte niet. In plaats daarvan werd Ragatzu in 2011 verhuurd aan de toenmalige Serie B-club Gubbio waar hij 28 wedstrijden (1 goal) speelde, de meeste als invaller. In 2012 tekende hij een contract bij Verona dat hem dus nu verhuurt aan De Withemden. Op een fansite van Verona werd Ragatzu na zijn binnenkomst vorig jaar omschreven als een “hele jonge speler van wie het potentieel nog lang niet is benut.” Hij werd neergezet als een jonge speler met weinig ervaring die nog steeds op zoek is naar zijn ideale positie. Vast staat dat Ragatzu een heel technische en snelle speler is met een goed afstandsschot in de benen. Die kwaliteiten stellen hem in staat om verschil te maken. Ragatzu is een Sardiniër in hart en nieren en wat hem betreft staat vast dat hij ooit zal terugkeren op het eiland, in het stadion en shirt van zijn geliefde Cagliari, met nummer 30 op de rug.

“Ik kan als aanvallende middenvelder spelen of linksbuiten in een driemans-aanval. Ik moet veel te bewijzen om mijn critici van mening te doen veranderen. Net als Grossi kom ik van Verona en hem ken ik al. In Verona trainde ik consistent: ik sta tot de beschikking van Braghin en hoop het snel goed te doen. De coach heeft vorig jaar al fantastisch gepresteerd en we hopen dat nog eens te doen.”

Ten slotte werd dus Giuseppe Greco (29) aan de selectie toegevoegd. Hij was de grote verrassing uit de hoge hoed van Romairone, daar waar het laatste etmaal vooral de namen van Bruno en Bogdani circuleerden. Greco verdient met recht een bijnaam in de trant van De Huurling; in zijn dertienjarige loopbaan diende hij dertien verschillende clubs. Pro Vercelli is nummer veertien in het rijtje nadat hij de afgelopen twee jaar speelde voor Modena (55 wedstrijden, 16 goals).

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Nu de voeten laten spreken
Het zullen een paar hectische weken zijn geweest voor Onze Football Manager Romairone in het ATA Hotel Executive in Milaan, waar alle managers van de Italiaanse profclubs in de transferperiode gedurende enkele weken samenkomen om spelers te verhandelen. Het moet daar één groot Football Manager-spel zijn geweest en Romairone heeft op papier in dat spel heel goede zaken gedaan. Elf spelers werden aangetrokken en veertien spelers vertrokken uit Vercelli. Vanachter mijn computer vertel ik mijn vrouw over dat wonderlijke speeltoneel en de revolutie die zich deze winter in de Pro Vercelli-selectie heeft voltrokken.
“Nu maar hopen dat ze snel goed samen gaan spelen en het op het veld laten zien”, zegt ze. Met Braghin en zijn mannen zal dat toch lukken? Eerst Livorno-uit. Forza Pro!