maandag 25 november 2013

Leoni Alati vs. Leoni Bianchi 1-1

In een nagenoeg verlaten Stadio Pierluigi Penzo speelde Pro Vercelli dit weekend met 1-1 gelijk tegen Venezia. Op zich een acceptabele uitslag, maar er had meer ingezeten.

Venezia… De club klinkt groter dan die is. Dat komt in de eerste plaats natuurlijk vanwege de allure van de stad Venetië. Ik was er zelf dit voorjaar nog en ondervond ter plaatse de grootsheid van de klassieke stad. Het historische centrum, de kanalen en de grootse geschiedenis van de hoofdstad van de regio Veneto spreken voor zich. De massa’s toeristen die erop afkomen, bevestigen hoezeer de waterstad een trekpleister is. Ik vond het zelfs een beetje benauwend en zocht mijn toevlucht in de rustigere delen van de stad net buiten het toeristische centrum. Daar was het op zich goed toeven. Verder viel me op dat voetbal niet zozeer aanwezig was in de stad, in tegenstelling tot andere Italiaanse steden van formaat die ik bezocht.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
De voetbalclub Venezia behoort dan ook niet tot de grootste van het land. De club werd opgericht in 1907 en het palmares telt slechts één echte hoofdprijs: de bekerwinst in 1941. In dat team speelde dan weer wel een jonge Valentino Mazzola, die in 1942 met Venezia ook nog eens als derde in de competitie eindigde. De huidige bondscoach van Italië, Cesare Prandelli, was de laatste Venezia-coach die met de club naar de Serie A promoveerde (2001). Het doel om een groter stadion te realiseren bleek echter niet haalbaar, waarop de ontevreden voorzitter Maurizio Zamparini de club na de degradatie in 2002 verliet en zijn heil op Sicilië zocht. Zamparini werd voorzitter van Palermo en bracht die club naar de subtop van Italië terwijl Venezia berooid achtergelaten (Zamparini nam zelfs een groot deel van de Venezia-selectie mee naar Palermo) afdaalde naar de Serie C2. Nadat de club tijdelijk zijn wedstrijden wegens veiligheidsproblemen moest spelen in Portogruaro, keerde Venezia onlangs weer terug naar het vertrouwde Penzo Stadion. Hoewel klein (het stadion kan 7.500 toeschouwers herbergen), is het Penzo Stadion wel bijzonder te noemen. Het is namelijk het enige in Italië dat alleen per boot of trein bereikt kan worden. De Gevleugelde Leeuwen (Leoni Alati) is vanuit praktisch oogpunt bezien dan ook een toepasselijke bijnaam voor Venezia. De Venetianen kregen dit seizoen bovendien vleugels, want thuis in het knusse stadionnetje werd nog niet verloren.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
De hoogtepunten in de wedstrijd tussen De Gevleugelde Leeuwen en De Witte Leeuwen waren er pas in de tweede helft. Ten eerste in de 55ste minuut een door Russo gestopte penalty die werd gegeven na een overtreding van Ranellucci op Venezia-aanvaller Cori in het strafschopgebied. Volgens La Stampa wist de Pro Vercelli-doelman diezelfde Cori onder hypnose te brengen toen hij plaatsnam achter de bal. Met kunst- en vliegwerk hield Russo de bal uit zijn doel. Ten tweede de “hobbelgoal” van Erpen waarmee Pro na een half uur spelen in de tweede helft op een 1-0 voorsprong kwam. Marchi nam de bal prima aan in het strafschopgebied ondanks de dreiging van de Venezia-defensie in zijn rug. De topschutter van Pro speelde de bal naar Erpen die vanaf de rand van het strafschopgebied de bal over enkele hobbels heen droog binnenschoot. Erpen mocht het applaus en de complimenten van de meegereisde Pro Vercelli-tifosi in ontvangst nemen, aldus het commentaar bij de wedstrijdbeelden. Ten derde de rode kaart voor Venezia-speler Taddei vlak na de goal, na een gemene overtreding op Pro-invaller Greco. Met de 1-0 voorsprong in de pocket leek Pro op rozen te zitten. Niets was echter minder waar, want ten slotte viel de gelijkmaker in de laatste momenten van de wedstrijd. Venezia scoorde via een carambolebal de gelukkige 1-1 en ontnam Pro op deze wijze op de valreep twee belangrijke punten in de strijd om het kampioenschap (en behield de ongeslagen status in Stadio Penzo).

Want Virtus Entella won thuis van San Marino (2-0) en staat nu twee punten los op de eerste plek. Geen man overboord voor Pro, want in Italië is gelijkspelen in een uitduel tegen een subtopper doorgaans een winstpunt. De technische leiding van Pro erkende dat ook na de wedstrijd. Sportief directeur Varini riep de gemiste penalty in herinnering en stelde dat het gelijkspel alles overwegende een acceptabele uitslag was. Trainer Scazzola wees op de onnodige angst die tegen het eind van de wedstrijd in zijn ploeg sloop. “Als we hier hadden gewonnen had je mij niet gehoord.” Venezia kwam dan ook sterk voor de dag, zo erkende middenvelder Rosso ook. “Maar wij hebben ook bewezen over een sterk team te beschikken”, zei Varini. Die twee punten op Entella maken we dus nog wel goed. Wie weet komend weekend al wanneer Vicenza (met Tiribocchi!) te gast is in het Silvio Piola Stadion en Virtus Entella uitspeelt tegen Pro Patria. Dan geldt dus des te meer een keihard Forza Pro!

vrijdag 22 november 2013

Van Pavia naar Venezia

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Het was geen spectaculaire wedstrijd tegen Pavia, maar er werd wel gewonnen. Met 1-0 dankzij een goal van – wie anders dan – Ettore Marchi. Volgens de krant La Sesia was het tijd om de tussentijdse balans op te maken na tien wedstrijden spelen. La Sesia kwam met een aantal alleraardigste inzichten:
- Pro boekte de zevende overwinning in tien wedstrijden;
- Er werden gemiddeld 2,4 punten per wedstrijd opgehaald;
- Dat betekent dat als Pro zo doorgaat dat aan het eind van het seizoen 72,4 punten worden gehaald;
- En dat betekent zeven punten meer dan Ternana dat de competitie twee jaar geleden met groot machtsvertoon won;
- Danilo Russo is al 360 minuten niet gepasseerd;
- Ettore Marchi nestelde zich alleen aan kop op de topscorerslijst met zijn achtste goal in tien wedstrijden;
- Gianni Fabiano was als vanouds doorslaggevend met zijn assist op Marchi.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Fabiano: “Het was een belangrijke overwinning in een zware wedstrijd. Ik ben erg blij met het resultaat, en om terug te keren op het veld voor dit publiek. Ik was gelukkig met de ovatie die ik kreeg toen ik het veld verliet. We zijn blij met het goede resultaat na de korte stop. Gezien de resultaten van onze concurrenten vandaag was het cruciaal om te winnen. Ik ben erg blij dat ik meteen een belangrijke rol kon spelen op het veld.”

“Fabiano is een toegevoegde waarde, hij gaf een exceptionele assist op de winnende goal van Marchi”, zei trainer Cristiano Scazzola na de wedstrijd tegen Pavia. “Mijn felicitaties gaan uit naar de jongens. Vandaag waren we minder bij de les dan normaal, maar dankzij onze compactheid waren we in staat een belangrijke overwinning te boeken. We waren wat langzaam in de verticale organisatie op het middenveld, maar dat is normaal aangezien Ardizzone net terugkwam van een blessure en nog niet aan zijn top zit. De scheidsrechter? Laten we het daar niet over hebben, het was avond. Op dinsdag gaan we weer op het trainingsveld aan de slag en richten we ons op Venezia. De van een blessure herstelde Greco zal dan ook weer terugkeren op het trainingsveld.”

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Een vriendschappelijk partijtje tegen de amateurs van Carignano (8-0) maakte onderdeel uit van de trainingsweek en Giuseppe Greco gaf met drie treffers in die wedstrijd meteen weer zijn visitekaartje af. Horacio Erpen keek na de wedstrijd met de pers vooruit naar het treffen tegen Venezia: “Dit was een positieve test in aanloop naar de lastige wedstrijd van zondag. We spelen tegen een team dat goed bewapend is en historie kent. In Venetië wordt het niet makkelijk, omdat zijn een belangrijk team zijn en de terugkeer naar hun stadion zal een extra motivatie zijn om het goed te doen. Zoals altijd gaan wij er heen om de wedstrijd te maken. Zondag wordt het opwindend voor mij om terug te keren in Venetië. Die club gaf me in 2004 de kans om in Italië te spelen. De competitie duurt nog steeds lang en we moeten ons elke wedstrijd zien te verbeteren. Of ik zo’n goede start in de competitie had verwacht? Om eerlijk te zijn wel. Ik wist wat dit team kon brengen. We zijn ons bewust van onze kracht en we laten het zien. We zitten op de juiste weg en moeten zo doorgaan. Scazzola bewijst dat hij zeer goed is voorbereid en is een fantastische coach. Hij werkt veel aan de dode spelmomenten. Van alle trainers die ik heb gehad legt hij er de meeste nadruk op. En in de wedstrijd plukken we er de vruchten van.”

Het laatste woord is aan trainer Scazzola: “We zijn klaar voor Venezia. Het wordt een complexe wedstrijd net zoals die tegen Pavia. Venezia heeft een team dat is opgebouwd om de top te bereiken. We moeten ons best doen om drie punten te halen.”

zondag 3 november 2013

The Italian Job. Cremonese vs. Pro 0-1

Jarenlang was Gianluca Vialli mijn favoriete Italiaanse voetballer. Hij was een spectaculaire spits, die uit alle hoeken en standen raak schoot. Zijn Panini-plaatje van het EK 1988 - vrolijke krullenbol in azuurblauw - koesterde ik. Met zijn stierennek was hij later het toonbeeld van Italiaanse aanvalslust. Vialli leek in voorkomen een beetje op mijn oudste neef. Die bewonderde ik, want die ging zijn eigen weg. Althans dat dacht ik. En dat sprak mij aan.

Op dat moment vormde Vialli met Roberto Mancini een legendarisch koppel in de aanval van Sampdoria. Ze kregen de bijnaam De Doelpuntentweeling. De complementaire spitsen kenden elkaar van jongs af aan. Ze wonnen de Scudetto en speelden Europese finales samen. Vialli maakte spectaculaire doelpunten. Van omhalen tot prachtige volleys. Net als Silvio Piola, hoewel die uiteraard meer scoorde.

Vialli vervolgde zijn weg naar de top in dienst van Juventus. Daar vormde hij een ijzersterke Tridente met Alessandro Del Piero en Fabrizio Ravanelli. Met hen reeg hij in de jaren negentig de zeges aaneen. En toen stond hij opeens in de finale van de Champions League van 1996 tegenover Ajax. Mijn favoriete speler tegen mijn favoriete Nederlandse club. De ondertussen kaalhoofdige aanvaller was aanvoerder van De Oude Dame. Na verlenging en strafschoppen kwam hij met zijn ploeg als overwinnaar uit de strijd. Ajax verloor spijtig. Ik vergaf het hem.

Vialli is één van de slechts negen spelers die alle drie de Europa-cups won. De UEFA Cup en Champions League met Juventus en de Europa Cup voor Bekerwinnaars met Sampdoria. Hij heeft bovendien een uniek record in handen. Als enige speler in de geschiedenis wòn en verlòòr hij de finales van alle drie de Europese toernooien. Hij werd twee keer kampioen van de Serie A. Met Italië won hij op het WK 1990 in eigen land brons. Vialli overtrof wereldkampioen Piola met zijn prijzen in clubverband. Hij heeft zijn eigen plekje in de Italiaanse voetbalgeschiedenis dan ook verdiend.

Vialli ging zijn eigen weg en maakte een transfer naar Engeland. Eind jaren negentig toog ik naar Londen om mijn voetbalidool te zien spelen. Hij speelde mee in een FA Cup-wedstrijd van Chelsea tegen West Bromwich Albion. Chelsea won en tot mijn plezier scoorde Vialli ook nog. The Blues wonnen dat seizoen de FA Cup en Vialli werd daarna speler/ trainer. Als trainer won hij ook prijzen. Maar sinds lange tijd is The Italian Job alweer trainer in ruste.

Deze maand gaf hij echter nog blijk van zijn voetbalvisie. “Ik zou Totti & Balotelli graag samen voor Italië zien spelen. Ik zou een vliegtuig pakken en overal heen gaan om ze live te zien. Als het WK vandaag zou worden gehouden en ik was de coach, dan zou ik Totti zonder meer oproepen.” Totti doet het momenteel enorm goed in de Serie A bij koploper Roma. Op bescheiden wijze jaagt de Romeinse wereldkampioen op het topscorersrecord van Piola in de verte. Van Piola naar Vialli en Totti. Mijn drie favoriete Italiaanse spelers leiden de wedstrijd tussen Cremonese en Pro Vercelli in de Prima Divisione in. Dat belooft wat.

Helemaal toeval is dat niet, want Vialli werd geboren en getogen in Cremona. Hij tekende in 1980 voor de grijs-roden en debuteerde net als Piola en Totti op zestienjarige leeftijd. Hij zou vier seizoenen voor Cremonese spelen (105 wedstrijden, 23 goals). Voor die club heb ik daarom altijd een zwak gehad. Het zwak is echter van een andere orde dan de liefde voor Pro. Cremonese heb ik altijd slechts zijdelings gevolgd. Ik ben er nooit geweest en soms verloor ik de club zelfs langere tijd uit het oog. Maar als ik opeens zag dat Cremonese het goed deed, stemde dat altijd tot genoegen. Een beetje uit respect voor Vialli.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Cremonese doet het dit seizoen alleraardigst, maar maakt de verwachtingen nog niet waar. Volgens menigeen zijn De Tijgers favoriet voor de titel, maar vooralsnog bungelen ze vlak onder de top van de ranglijst. Die top wordt gevormd door het verrassende Virtus Entella en Pro Vercelli; De Zwarte Duivels en De Witte Leeuwen. De wedstrijd van dit weekend was dan ook op voorhand betekenisvol. Een zogenaamde zes-puntenwedstrijd. Als Pro Vercelli zou winnen dan zou het met Virtus Entella een handvol punten los staan van de achtervolgers. Voor Cremonese zou winst aansluiting met de top betekenen.

De dag voorafgaand aan de wedstrijd was trainer Scazzola op zijn hoede: “Zij komen van een flinke nederlaag en willen nu absoluut resultaat behalen. Vergeleken met ons zijn ze meer ervaren, het zal er om spannen. We willen er het beste van maken.” Op een cruciaal moment in de competitie uit tegen de titelfavoriet spelen is een echte testcase. Waar is dit Pro Vercelli toe in staat? Die vraag werd op zondag beantwoord.

Pro Vercelli versloeg Cremonese met 1-0. Een fundamentele overwinning.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Beide ploegen speelden in hoog tempo en kregen mogelijkheden over en weer. Cremonese bracht drie voormalige Pro Vercelli-spelers in het veld: Matteo Abbate, Giacomo Casoli en Gaetano Caridi. Gianni Fabiano keerde terug in de basis van Pro en liet zich in de eerste helft zien aan de zijde van mede-aanvallers Horacio Erpen en Ettore Marchi. Alberto Libertazzi maakte tien minuten voor tijd als invaller zijn debuut voor Pro. Pro Vercelli trok uiteindelijk aan het langste eind. Rechtsback Mattia Bani scoorde in de 73ste minuut een prachtig doelpunt op aangeven van Vincenzo Pepe. De winnende treffer was een beeldschone volley in de traditie van Piola en Vialli. Een Eurogol wordt dat in Italië genoemd. “De goal draag ik op aan het hele team”, zei Bani na de wedstrijd met gevoel voor de clubtraditie.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Een Pro Vercelli-fan viel in het feestgedruis na de treffer van de tribune. Hij werd met een beenfractuur in een ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. En of er wat te feesten viel! Pro Vercelli duwde Cremonese in eigen huis terug in het hok. Bovendien speelde Virtus Entella thuis gelijk tegen FeralpiSalo. Daardoor gaat Pro Vercelli nu met Virtus Entella met 21 punten aan kop van de ranglijst. Dat doet het moraal goed. Tijd voor een quote uit de film The Italian Job: “Hello. Hello, sweetie. Daddy, it’s early.” Het seizoen duurt nog lang. Waakzaamheid is geboden. Gelukkig onderschrijft onze trainer dat geheel. Scazzola: “Vandaag zijn de punten veel waard, maar ik herhaal dat in deze competitie de valkuilen om de hoek liggen. Denk bijvoorbeeld aan de winst van San Marino op Albinoleffe vandaag.”

Complimenten waren er van de trainer van Cremonese, Vincenzo Torrente, die ooit als verdediger in dienst van Genua tegenover Vialli op het veld stond in de Derby della Lanterna: “Pro Vercelli kwam hier om te verdedigen en lanceerde zichzelf systematisch bij balbezit. Het is een zeer sterke ploeg. De meeste spelers zijn van Serie B-niveau.” Pro is op de goede weg. Het spel en de resultaten zijn aansprekend. En zo lang Pro haar eigen weg volgt, lijkt the sky the limit voor de nieuwe lijstaanvoerder. Forza Pro!