zondag 12 mei 2013

Il Derby del Riso

Kaboem!!! De Novara-ultra’s hebben kennelijk het politiecordon weten te omzeilen en verschijnen plotseling in slagorde aan de rand van het parkeerterrein achter het Silvio Piola Stadion. Ze marcheren in de richting van de ingang van de Curva Ovest, de plek waar de fanatieke supporters van Pro Vercelli huizen. De bom ontploft vlakbij onze auto, die daar geparkeerd staat, en gaat gepaard met een dik rookgordijn en enkele harde vuurwerkknallen. Binnen een splitsecond staan de ultra’s van beide kampen tegenover elkaar en worden er over een weer rake klappen uitgedeeld. Adrenaline en testosteron vliegen door de lucht, vergezeld van uitdagende spreekkoren en niet mis te verstane krachttermen in dialect. Wij zitten ondertussen ineengedoken in onze auto. Die ochtend waren we door mijn vriend Jacopo al gewezen op het gevaar rondom de Piemontese derby, en nu we er middenin zitten wil ik geen enkel risico nemen; deze keer heb ik namelijk mijn vrouw en zoontje van drie meegenomen om een wedstrijd van Pro Vercelli te zien… Vanuit onze ooghoeken zien we hoe de M.E. ternauwernood tussenbeide weet te komen en knuppels moet gebruiken om de kemphanen uit elkaar te halen. Als het gevaar geweken lijkt, begeven we ons op onze hoede naar de hoofdingang van het stadion. Aldaar treffen we verschillende bekenden die ons enthousiast en enigszins bezorgd begroeten. Marco vertelt ons op te passen, want de Novara-ultra’s hebben een bom meegebracht… Daniele begroet ons in zijn bezwete witte poloshirt en met een blik op zijn gezicht alsof hij net zelf heeft meegedaan in de confrontatie.

Eenmaal in het stadion zoeken we onze plek op de monumentale hoofdtribune en zien we dat het stadion aan de oostkant helemaal blauw is gekleurd, tegenover weinig wit. Jacopo had die ochtend verteld dat de kaarten voor Novara-fans al weken waren uitverkocht. Meer dan duizend Blauwen bevolken de Oosttribune en een deel van de tribune aan de lange zijde. De Witten zijn vooralsnog in de minderheid, want de Curva Ovest is zo goed als leeg. Volgens de gebruinde 60-plusser die naast mij zit, is dat uit protest vanwege het slechte spel van de laatste weken. De man draagt een witte Pro Vercelli-pet en stelt zich voor als Papà. Hij steekt meteen van wal en blijkt een echte Vercellese: geen goed woord over voor de slecht presterende ploeg, maar wel apetrots dat zijn zoon voor de club werkt. Die mix van pessimisme en trots is typerend voor de Vercellese, vertelde Jacopo mij al eens tijdens een eerder bezoek. De Vercellese heb ik echter ook leren kennen als een warm volkje, en dat blijkt eens te meer als verschillende mensen ons op de tribune welkom heten en interesse tonen in mijn passie voor de club. Uiteraard is mijn zoontje – blond haar, blauwe ogen, wit Pro Vercelli-shirtje – een trekpleister op zich. Thuis had hij het “Forza Pro!” al geoefend. Zo hard als hij kan schreeuwt hij nu mee met de fanatieke fans op de Curva Ovest die hun plekken vlak na de aftrap weer hebben ingenomen. “Forza Pro! Forza Pro! Forza Pro!” De wedstrijd van het jaar wil niemand missen.

Tot schrik van mijn zoontje worden met twee luide knallen aan weerszijden van het stadion de spreekkoren door de beide harde kernen ingezet. De adrenaline en testosteron van buiten het stadion vliegen nu door het door de warme lentezon verhitte stadion. Naast mij vervolgt Papà onmiddellijk zijn klaagzang. De Pro Vercelli-spelers kunnen in zijn ogen weinig goeds doen, en eerlijk gezegd laten De Withemden op het veld ook weinig goeds zien. “Male, male, male”, hoor ik hem herhaaldelijk naast mij foeteren. Het vermaarde combinatievoetbal van vroeger tijden is dan ook ver te zoeken. De Pro Vercelli-aanval presteert overduidelijk ondermaats. Voorin lukt het niet de bal vast te houden, laat staan van man naar man te spelen. “Zie, ze raken geen knikker!”, roept Papà in mijn oor. “Zie dan!” Novara tikt de bal daarentegen wel snel rond en overklast de thuisploeg overduidelijk. Maar gelukkig beschikt Pro nog altijd over Valentini op doel, die zoals altijd de afgelopen drie seizoenen zijn mannetje staat. Met frisse tegenzin geeft Papà toe dat de doelman wel degelijk een goede speler is, maar na weer een gemiste uitbraak van Pro volgt snel weer gefoeter. Hardop telt hij de Pro-spelers achter de bal. “Dieci! Hoe wil je dan in hemelsnaam winnen?!” Nee, Papà heeft er geen enkel vertrouwen meer in, en ook de mensen om ons heen beginnen te morren. Hoe groot is het contrast als Pro Vercelli plotseling vanuit het niets op voorsprong komt. Een snelle uitbraak op links en een zondagsschot van Scaglia resulteren in de openingsgoal. 1-0 voor Pro Vercelli! Iedereen op onze tribune gaat finaal uit zijn dak. Een orgastische vreugde-explosie zoals waarschijnlijk in geen jaren in het Silvio Piola Stadion is voorgekomen. Mijn zoontje kijkt zijn ogen uit. Zelfs Papà is als een kind zo blij en omhelst mij met een brede grijns op zijn gezicht.

Twee minuten later valt de gelijkmaker. En in de tweede helft komt Novara zo’n tien minuten voor tijd op 2-1. Een blauwe zee Novara-supporters viert een groot feest. Niets mooier dan de derby winnen... Met de Pro Vercelli-aanhang applaudisseer ik na het laatste fluitsignaal voor de thuisploeg. Het was ten slotte de laatste thuiswedstrijd van een memorabel seizoen geweest. “Male, male, male”, zegt Papà nog een laatste keer bij het afscheid. Een supporter spreekt me aan en zegt: “Niet getreurd, misschien spelen we volgend seizoen wel weer in de Serie B. Wie weet dat Pro de plek weer in mag nemen van een club in financiële problemen. De geruchten gaan rond.” Met vrouw en kind verlaat ik desalniettemin enigszins gedesillusioneerd - verliezen doet pijn, vooral een derby als deze - maar diep onder de indruk van de onvervalste derbysfeer de inmiddels leeggelopen Tribuna Laterale. Bij het verlaten van het Silvio Piola Stadion schudt een man die achter mij zat mij de hand en vertelt dat ik een wedstrijd heb gezien die representatief was voor dit seizoen. Een schrale troost. Novara merda, zoals sommige Pro Vercelli-tifosi ook wel zeggen.

zaterdag 4 mei 2013

Ondanks de degradatie dromen we door

I fell in love with Pro Vercelli when they were a Lega Pro side. Looks like I can start to love them again at that level. Cazzo.” Dat waren de woorden van de Britse Pro Vercelli-fan Chris King, kort nadat de degradatie van ons geliefde Pro een feit was na het 3-1 verlies tegen Hellas Verona afgelopen vrijdagavond (topscorer Pietro Iemmello (foto onder) tekende voor de tegentreffer). Herkenbare woorden. Ik herinner mij hoe ik zo’n tien jaar geleden op slag verliefd werd op de in het struikgewas verscholen Witte Leeuwen. In de toenmalige Serie C2a kon ik verbeelding en voetbaldromen de vrije loop laten bij de mythische Italiaanse traditieclub. Het verbeelden van de historie en de legende van De Withemden liep samen met dromen over de Serie B, of liever nog een achtste Scudetto, ondertussen genietend van de charme van de Lega Pro en de authentieke voetbalbeleving en het warme welkom in het monumentale Stadio Silvio Piola en het prachtige Vercelli. Voor mij was dat in de eerste plaats de schoonheid van La Pro; pure voetbalromantiek in de periferie van het moderne voetbal.

(SU CORTESE CONCESSIONE
DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Met de promotie naar de Serie B vorig seizoen waren dromen opeens uitgekomen. In het voorportaal van de Serie A wachtte Pro Vercelli een kennismaking met het hedendaagse moderne Italiaanse voetbal. In zijn onvolprezen boek ‘Calcio; a history of Italian football’ schetst John Foot hoe het Italiaanse topvoetbal wordt bepaald door paranoia en intriges in een land waar de scheidsrechter als corrupt wordt gezien tenzij het tegendeel is bewezen. Hij beschrijft het als een combinatie van big business en een fanatieke, haast religieuze beweging van het volk. Zonder morele codes. De winnaars hebben altijd gelijk, en de verliezers niet. Hoe zou het de mythische Witte Leeuwen vergaan in het moderne Italiaanse voetbal? Dat was de vraag bij aanvang van het seizoen. Het werd een zware domper. Ondanks de inspanningen van iedereen valt er op de degradatie echter weinig af te dingen. Pro beschikt over de meest gepasseerde defensie van de Serie B en de op een na minst productieve voorhoede. Er werd 24 keer verloren. Ja, het zat ook niet mee dit seizoen met de late oplevering van het gerenoveerde stadion (waardoor de eerste thuiswedstrijden ver weg in Piacenza gespeeld moesten worden), de tegenvallende topaankoop Tiribocchi, de trainersklucht (Braghin werd vervangen door Camolese, maar keerde in de winterstop weer terug), de revolutie in de selectie in de winterstop (veertien spelers vertrokken en elf nieuwe (basis)spelers kwamen voor hen terug) en de vele arbitrale dwalingen die in het nadeel van Pro uitvielen. Over de gemiste kansen op het veld nog maar te zwijgen… Laten we echter geen excuses zoeken. Na twee onwaarschijnlijke promoties op rij zou het opnieuw een wonder zijn geweest als Pro zich dit seizoen in de Serie B had weten te handhaven. Het is een unieke gebeurtenis op zich geweest om Pro na 64 jaar afwezigheid te mogen aanschouwen in de Serie B. En de wedstrijden dat het er wel uitkwam (zoals thuis tegen Spezia en Varese) waren intens genieten. The West Side hield de eer hoog op de tribunes en liet het nimmer afweten. Bovendien is iedereen binnen de club een ervaring rijker en heeft de club een prachtig stadion aan de promotie overgehouden. Daarmee lijkt de toekomst van La Pro voor langere tijd zeker gesteld en dat is al heel veel waard wanneer je terugblikt op het laatste decennium. Naar verluidt zijn de ambities na de degradatie ook niet van tafel. Lorenzo Casalino van tuttoprovercelli.com meldde dat de clubleiding vastberaden is en de organisatie op orde om volgend seizoen opnieuw een promotie na te kunnen streven. De blik is alweer op de toekomst gericht en dus mogen we blijven dromen.

Maar eerst wacht nog het toetje van dit seizoen: de derby tegen Novara. Volgende week zaterdag spelen De Blauwen tegen De Witten in het Silvio Piola Stadion te Vercelli. Voor Pro Vercelli is dat uiteindelijk de wedstrijd van het jaar. Met een zoete overwinning kunnen De Leeuwen de bittere nasmaak van de degradatie enigszins wegspoelen en kloekmoedig terugkeren naar de Lega Pro. Kortom, the dream continues… Forza Pro!

woensdag 1 mei 2013

Met opgeheven hoofd een stapje terug?

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Op de vraag of de wedstrijd tegen Grosseto hem boos had gemaakt antwoordde sportief directeur Giancarlo Romairone: "Natuurlijk, dat moge duidelijk zijn (...) Jammer dat we onvoldoende intensiteit en continuïteit konden opbrengen, dat is spijtig. Weet je, het belangrijkste als je verliest is dat je nu deze laatste wedstrijden nog plezier hebt." Het plezier in de wedstrijd tegen Grosseto moesten de Pro Vercelli-fans vooral halen uit de door Grosseto gemiste penalty in de 91ste minuut na een overtreding van Abbate op Coulibaly. Zo werd met de hakken over de sloot een 0-0 gelijkspel gerealiseerd tegen de nummer laatst op de ranglijst. Voor de rest was de wedstrijd een aaneenschakeling van fouten en angstig voetbal geweest. Bovendien miste De Silvestro voor open doel en schoot Cristiano namens De Withemden nog op de paal. Kenmerkend voor dit seizoen, waarin Pro Vercelli vooral van haarzelf verloor. Als de ploeg dit seizoen slechts de helft van de gemiste kansen had weten te verzilveren... Als de ploeg dit seizoen een trefzekere spits had gehad... Als niet als... Met het gelijkspel is de kans gelukkig groot dat de rode lantaarn dit seizoen definitief naar Grosseto zal gaan. Met nog negen punten te verdelen, heeft Pro acht punten voorsprong op de Toscaanse ploeg. Acht punten scheiden De Witten ook van een plek in de play-out. Dat betekent dus dat Pro zo goed als gedegradeerd is. De ploeg verliet het veld onder een striemend fluitconcert van de teleurgestelde fans. Het plezier was dit seizoen dan ook ver te zoeken in Vercelli. Romairone gaf dat ook grif toe: "De Serie B heeft ons niet veel bevrediging geschonken. We hebben echter ook buitengewone dingen gedaan zoals met de jeugd, het stadion en de organisatie. We verliezen op het veld, maar de balans is positief. We zetten met opgeheven hoofd een stapje terug."