maandag 26 mei 2014

We zijn er Bijna!

Op vakantie in de Abruzzen, Italië, klinkt Vercelli niet al te ver weg, maar het tegendeel is waar. Zo’n vijf uur rijden scheidt mij van het Silvio Piola Stadion, en dus zoek ik eerst ander voetbalvertier op de zondagnamiddag. We bezoeken een wedstrijd in de Serie B: Pescara vs. Modena. Voor de kat z’n viool. Hoewel, Pescara speelt weliswaar nergens meer om, maar Modena doet nog mee om een plaats in de play-offs. We rijden van Colonnella naar Pescara over een oersaaie provincieweg. Het is vijftig kilometer lang recht vooruit. Aan onze linkerkant de Adriatische Zee, spoor en niet inspirerende kustplaatsjes. Aan de rechterkant liggen de donkere bergen. "Zijn we er al?" vraagt mijn zoontje meermaals onderweg. Het duurt nog even. Eenmaal in Pescara aangekomen gaan we op zoek naar kaarten voor de wedstrijd. Ze zijn makkelijk te krijgen. "Dit is geen bijzondere wedstrijd", zegt de dame achter de toonbank van de clubwinkel. Hoe anders zal het zijn in Vercelli, waar naar verluidt bijna geen kaart meer te krijgen is voor de return in de halve finale van de play-offs tegen Savona.

Eerlijk is eerlijk, het Stadio Adriatico van Pescara mag er zijn. De paar uur voorafgaand aan de wedstrijd slijten we op het strand waar we de lichtmasten van het stadion boven de parasols zien uittorenen. Het stadion is wit en blauw gekleurd en de Adriatico-tribune aan de overzijde van de hoofdtribune – waar wij zitten – is vormgegeven als een golfbeweging. De mensen zijn sympathiek en er heerst een gastvrije sfeer. Kortom, alle randvoorwaarden zijn aanwezig voor een authentiek voetbalsfeertje. Daar denken de mensen in Pescara echter anders over. Slechts zevenduizend zijn op komen dagen voor de wedstrijd en het meer dan twintigduizend stoelen tellende stadion is daarmee maar matig gevuld. Aan Pescara-kant is de sfeer bovendien gelaten. De bezoekers uit Modena laten zien en horen hoe het wel hoort. Met vlaggen en gezang steunen ze hun ploeg tot het eind. Zelfs wanneer Modena in de tweede helft met 2-0 achter staat geeft de aanhang niet op. Het fanatisme van de Modena-aanhang is mij overigens niet geheel vreemd. Zo’n tien jaar geleden zat ik al eens naast ze in het Stadio Olimpico tijdens de wedstrijd Lazio vs. Modena. Ook toen al ging geel-zwart tekeer. Destijds met weinig resultaat, maar dit keer is alles anders. In de allerlaatste minuut maken de bezoekers gelijk (2-2) en wordt het vuurwerk in het bezoekersvak afgestoken. Donkere wolken hebben zich ondertussen boven het Stadio Adriatico samengepakt en met de Pescara-supporters druipen we af. Door noodweer rijden we terug naar Colonnella met de Monti Sibillini op de achtergrond waar het bliksemt en dondert. Men zegt dat in dat gebergte de duivel huist. Hopelijk zijn de goden Pro Vercelli gunstiger gestemd.

Net op tijd voor de tweede helft zijn we terug in Colonnella. In ons appartement zet ik meteen de televisie aan en zie live op Rai Sport 2 dat het 1-1 staat in Vercelli. Het Silvio Piola Stadion ziet er volgepakt uit en de Curva Ovest laat luidkeels van zich horen. Het is een gedroomd voetbalsfeertje, en daar is ook alle reden toe. Met deze tussenstand staat Pro Vercelli immers in de finale van de play-offs en van wat ik zie heeft Pro het betere van het spel. De ploeg speelt met hart en ziel en komt er een aantal keer gevaarlijk uit. Invaller Iemmello onderscheidt zich met een artistieke hakbal. Vlak voor tijd volgt het slotakkoord: de inkomende Statella zet Pro op een 2-1 voorsprong en verzekert de Leoni met zijn eerste treffer in dienst van de club van een plekje in de finale van de play-offs om promotie naar de Serie B. Op de Curva Ovest ontsteken de tifosi vuurwerk en de spelers en staf vieren feest op het veld. "Pro Vercelli, un cuore grande", kopt Tuttosport de volgende ochtend in vette letters. Volgende week wacht de eerste wedstrijd van de finale van de play-offs. De verrassende tegenstander in die finale is Alto Adige dat in eigen huis Cremonese versloeg. De uitschakeling van Cremonese maakt het feest in Vercelli helemaal compleet, zeker na het debacle op de laatste speeldag van de reguliere competitie. Ik ontkurk een goede fles wijn uit Colonnella op het succes. We zijn er Bijna!

zondag 18 mei 2014

Met één been in de finale

La Pro kwam, zag en overwon in Savona. De eerste wedstrijd in de halve finales van de play-offs om promotie naar de Serie B werd met 2-1 gewonnen. “Een waardevolle overwinning met het oog op de returnwedstrijd van volgende week”, aldus de lokale krant VercelliOggi.it. Met de overwinning staat Pro met één been in de finale en lonkt een terugkeer in één jaar naar de Serie B. De return van de halve finales is volgende week in het Silvio Piola Stadion te Vercelli, dat zich mag opmaken voor alweer een legendarische wedstrijd sinds de redding van de club in 2010. 

Pro kwam
Op volle oorlogssterkte arriveerden de Leoni in Savona. Pro Vercelli-trainer Scazzola kon over een complete en overwegend fitte selectie beschikken en trad aan met de in zijn ogen sterkste opstelling: Russo; Marconi, Ranellucci, Cosenza, Scaglia; Erpen, Rosso, Scavone, Fabiano; Iemmello en Marchi. De Leeuwen werden gesteund door ongeveer vierhonderd meegereisde supporters, die een hoek van het Bacigalupo-stadion mythisch wit kleurden. 

Pro zag
Pro Vercelli had vlak na de aftrap direct het nakijken. Al na 27 seconden lag de bal achter Pro-doelman Russo. Ranellucci ging in de fout en Savona-aanvaller Virdis wist wel raad met de buitenkans. Hij pikte de lange bal van Quintavalla op, legde Cosenza in de luren en scoorde met effect: 1-0 voor Savona. 

(SU CORTESE CONCESSIONE DI MICHELE GARAVELLO)
Pro overwon
Het duurde vervolgens tot enkele seconden voor het rustsignaal voordat Pro langszij kwam. Wie anders dan Marchi scoorde de 1-1. De pass kwam van Scaglia en Marchi kopte de bal via binnenkant paal voorbij Savona-doelman Aresti. Zo kon Pro Vercelli met het goede gevoel de rust in gaan. Gezien de kansen voor Pro voor rust (onder meer een bal op de paal) was de tussenstand niet minder dan verdiend. Het keerpunt van de wedstrijd kwam in de 62ste minuut. Eindelijk kreeg Pro Vercelli weer eens een penalty mee - de laatste keer was in de openingswedstrijd van het seizoen tegen Lumezzane (!) - na een overtreding van Marras op uitblinker Erpen. De Argentijn schroomde niet, nam zelf plaats achter de bal en schoot rechts van de keeper raak. Aresti koos weliswaar de goede hoek, maar was evenwel kansloos op de vlekkeloze inzet. De spelers renden richting het uitvak om de voorsprong samen met de meegereisde Pro-tifosi te vieren. Beide ploegen scoorden daarna niet meer en dus eindigde de wedstrijd in een 2-1 overwinning voor Pro.

Savona-trainer Corda beklaagde zich na afloop over de toegekende penalty en de arbitrage, die hem deed denken aan scheidsrechter Ceccarini die in 1998 in een beslissende wedstrijd tussen Inter en Juve een dubieuze strafschop toekende voor een vermeende overtreding van Iuliano op Ronaldo. Het zal iedereen met Pro in het hart worst wezen; zoveel verdiende penalty’s heeft de ploeg de laatste twee seizoenen immers al aan zich voorbij zien gaan. “Uiteindelijk komt dat laatste beetje geluk ook wel”, zei trainer Scazzola vorige week nog. Als het al geluk was, dan kwam het dit weekend uiterst gelegen. “Pro Vercelli is voor negentig procent zeker van de finale”, sloot Corda af.

maandag 12 mei 2014

Een perfecte wedstrijd

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Pro Vercelli had weinig te duchten van FeralpiSalo in de eerste ronde van de play-offs (één wedstrijd) afgelopen zondagavond. Voor 2.200 toeschouwers overklasten de Leoni de opponent en werd er driemaal gescoord. Clubtopscorer Ettore Marchi (foto) groeide uit tot de belangrijkste schakel in de thuisploeg en scoorde twee keer voor rust. Aanvoerder Alessandro Ranellucci zette aan het eind van de wedstrijd het puntje op de i. Tussendoor speelde Pro met de gasten. De tegenstander kwam bovendien niet of nauwelijks in de buurt van Pro Vercelli-doelman Danilo Russo, die maar één keer serieus hoefde in te grijpen. "Ze zijn van een andere planeet en verdienen de Serie B", was het alleszeggende commentaar van FeralpiSalo-voorzitter Giuseppe Pasini na afloop van de galavoorstelling. Aanstaande zondag wacht Savona als tegenstander in de halve finales van de play-offs.

Het scoreverloop kort en goed samengevat:

9e minuut: Marchi krijgt de bal aan de rechterkant ter hoogte van de zestienmeter aangespeeld, dendert het strafschopgebied binnen en schiet bijna vanaf de achterlijn vlijmscherp in de korte hoek binnen.

20e minuut: Massimiliano Scaglia geeft voor en de inkomende Marchi, vrijgelaten bij de tweede paal, geeft de FeralpiSalo-defensie met een vliegende intikker het nakijken en verdubbelt de score.

78e minuut: Uit een corner van Scaglia kopt Ranellucci knap binnen.

De commentaren na de wedstrijd:

(SU CORTESE CONCESSIONE
DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
Trainer Scazzola (foto, tuttoprovercelli.com gaf de trainer het rapportcijfer negen voor "een perfecte wedstrijd"): "Het was niet makkelijk, maar we speelden de perfecte wedstrijd. We zijn blij voor onszelf en voor de mensen die naar ons kwamen kijken. We gaan uit van eigen kunnen, zoals we dat altijd hebben gedaan, met onze eigen ideeën en onze eigen mensen. We hadden beloofd dat we er zouden staan en we stonden er ook. Zo moeten we doorgaan. Vandaag hebben we zonder geluk gewonnen, maar vroeg of laat krijgen we ook dat wel mee."

Marchi: "Ik ben in vorm en doe wat ik altijd doe, en daarbij zijn mijn teammaten zo goed om mij in scorende positie te brengen. Twee goals in twintig minuten laten zien dat we enthousiast genoeg zijn om door te gaan. We zijn klaar voor Savona. We zijn hongerig en willen naar de Serie B."

Voorzitter Secondo: "Ik zag een goed Pro Vercelli dat de wedstrijd vanaf de eerste minuten controleerde. Complimenten aan FeralpiSalo dat niet de barricaden opwierp om te gokken op een penaltyserie, maar frank en vrij speelde. Nu denken we aan de volgende wedstrijd. Savona is de slechtste opponent die we konden treffen, een gevaarlijke en lastige ploeg om tegen te spelen. Maar als Scazzola en zijn groep dit niveau weten vast te houden, en met de hulp van ons publiek, zullen we het zeker goed doen."

zondag 11 mei 2014

Eindstand reguliere competitie Lega Pro Prima Divisione A 2013-2014

MVNPF/AP
                 Virtus Entella301610442:2458
2                  Pro Vercelli 301415134:1657
                 Alto Adige30147945:3849
                 Vicenza30149744:3147
                 Cremonese 30138937:2947
                 Savona301281043:4144
                 Albinoleffe 301271142:4043
                 Feralpi Salò301181141:4241
                 U. Venezia301251340:3841
10                  Como301012837:3241
11                  Carrarese30991235:4136
12                  Reggiana30951630:3632
13                  Pro Patria30891325:3332
14                  Lumezzane30781531:4229
15                  San Marino30591622:4724
16                  Pavia304111523:4123

woensdag 7 mei 2014

Baci di Cremona

(SU CORTESE CONCESSIONE DI ANDREA CHERCHI)
Vercelli, zondag 5 mei 2014. De laatste reguliere speelronde van de Lega Pro Prima Divisione A. Als Pro Vercelli thuis wint van Carrarese en koploper Virtus Entella punten laat liggen bij Cremonese dan is het eerste kampioenschap sinds een eeuwigheid een feit. Overigens ook als Pro Vercelli gelijk speelt en Virtus Entella verliest. “I want to believe”, is de slogan van de fans op Internet in aanloop naar de laatste speelronde. Daarin klinkt nog lichte twijfel, ongeloof. Ik geloof er echter in en heb dus last minute tickets aangeschaft om samen met mijn vrouw het eventuele kampioenschap mee te kunnen vieren. Dat feest wil ik niet missen, want al ruim een decennium lang droom ik ervan om mee te maken hoe ‘het meisje van 1892’ als dame op hoge leeftijd nieuwe glorie beleeft.

Gelukkig houdt mijn vrouw van voetbal en gunt ze me dit plezier. We maken er een lekker lang weekend van en trappen na aankomst af met een heerlijk diner in Ristorante Vecchia Brenta. Agnolotti met een Piemontese saus, tagliatella met truffel en foreleitjes, kalfskotelet met groene en witte asperges en lamskoteletten met gegrilde groenten staan op ons menu, vergezeld van een bijzonder soepele Gattinara-wijn uit 2007. Een uitstekende bodem voor heerlijk dromen in hotel Matteotti vlak naast de oever van de rivier La Sesia.

De volgende ochtend staan we bijtijds op en lopen we na het ontbijt richting het Silvio Piola Stadion. In de eerste plaats om onze gereserveerde wedstrijdkaarten op te halen, maar we laten niet na ook de laatste training voor de wedstrijd te bezoeken nu we er toch zijn. In het stadion wacht ons een warm en vriendelijk onthaal. In de eerste plaats door de journalisten Hervé, Matteo, Raffaella en Paolo. Vooral die laatste loopt als een zenuwpees in de rondte. Hervé vertelt dat aanvoerder Alessandro Ranellucci en assistkoning Giuseppe Greco niet zullen spelen vanwege schorsingen; aanzienlijke aderlatingen voor de ploeg die vorige week een wereldprestatie neerzette tegen Virtus Entella. Bovendien zijn centrale verdediger Cosenza en middenvelder Scavone nog twijfelgevallen. Bani en Ardizzone zijn volgens Hervé hun mogelijke vervangers. Het zal er om spannen.

“Is er ook goed nieuws te melden?” vraag ik de heren, “hoe was het vorige week in Chiavari?” De wedstrijd in Chiavari was volgens Paolo prachtig geweest. Bijna zevenhonderd meegereisde supporters zagen La Pro de beste wedstrijd van het jaar spelen en de laatste strohalm in de titelrace vastgrijpen. Het was een geweldige belevenis geweest, die uiteraard naar meer smaakt. Bovendien hebben de heren journalisten via hun contacten vernomen dat Cremonese er alles aan zal doen om zondag van Virtus te winnen, daar ze in de play-offs liever zouden spelen tegen de ‘gelukkigste’ ploeg van het seizoen (Virtus) dan tegen het sterkste team (Pro). Dat klinkt inderdaad als goed nieuws, want de hoop is dit weekend vooral gebaseerd op een klinkende prestatie van Cremonese. Baci di Cremona (kusjes van Cremona, naar de gelijknamige biscuitjes uit die stad) is waar Pro Vercelli naar snakt.

De training verloopt op zich in alle rust op orde. In de felle lentezon trekken de spelers wat sprintjes, ze doen wendbaarheidsoefeningen rond pionnetjes en luisteren geconcentreerd naar de technische staf. Algemeen directeur Fabrizio Rizzi loopt langs en wordt aan mij voorgesteld. We groeten elkaar vriendelijk. Voorzitter Massimo Secondo arriveert in het stadion en wordt met applaus onthaald. De voorzitter voegt zich bij Rizzi en sportief directeur Massimo Varini in één van de dug-outs langs het veld. Op het veld worden de roze hesjes uitgedeeld en het traditionele afsluitende trainingspartijtje kan beginnen. De spelers in de hesjes vormen het beoogde basisteam. Een jongetje aan de kant moedigt ze vol passie aan. “Forza Pro! Forza Pro!” schreeuwt hij met hoge stem richting de spelers. De oude mannetjes langs de zijlijn applaudisseren voor de nieuwe generatie. De reserves in het zwart hebben er ook zin in vandaag. Ze verslaan het basisteam en zo staat iedereen weer op scherp. We vertrekken als de training voorbij is en wensen iedereen geluk.

Op weg naar de uitgang halen we onze kaarten op bij het kantoortje in de hoek van het stadion. We zoeken meneer Tagliabue die volgens het e-mailbericht van de club de kaartjes voor ons heeft gereserveerd en geprint. Hij zit achter een bureau en heet ons welkom.
“Zijn jullie hier speciaal voor de wedstrijd?” vraagt hij.
Si!” zeg ik, “sinds 2008 ben ik hier meerdere malen geweest. Van de Serie C2 tot in de Serie B. En nu hoop ik eindelijk een kampioensfeest mee te maken.”
Meneer Tagliabue vindt het geweldig en steekt zijn duim omhoog. Hij overhandigt ons de kaarten en zegt: “Ik adviseer jullie uiterlijk een uur voor de aftrap bij het stadion te zijn. Het wordt druk en een hele klus om iedereen op tijd in het stadion te krijgen.”
Ik weet er ondertussen alles van. De reputatie van de twee tourniquets voor de monumentale hoofdtribune wordt onder Pro Vercelli-supporters al langere tijd gevreesd en vervloekt.

Op de weg terug naar het centrum passeren we de lokale sportzaak met Pro Vercelli-merchandise. We kopen een souvenir voor ons zoontje van vier, die bij zijn grootouders is achtergebleven in Nederland. Een echt wedstrijdshirtje in zijn maat met zijn naam en nummer vier op de rug. Daar zal hij als Pro Vercelli-supporter in de dop zeker blij mee zijn. Onderweg naar het centrum komen we Paolo weer tegen. Hij heeft het nog steeds op de zenuwen en groet ons vluchtig. We ploffen neer op een terras op het Piazza Cavour en bestellen prosecco en focaccia. Mijn vrouw pakt een meegenomen exemplaar van het voetbalhistorische tijdschrift Half Drie uit de tas en leest het verhaal dat ik heb geschreven over Pro Vercelli: Il bello del calcio. Geen betere plek dan hier om dat te lezen.

’s Middags dwalen we door een warm Vercelli. We zoeken verkoeling in het Arco-gebouw waar een expositie wordt gehouden van de beroemde Russische schilder Wassily Kandinsky. Het is hetzelfde gebouw waar ik in 2008 een Pro Vercelli-expositie bezocht. Nu is de expositieruimte in de voormalige kerk ingericht met kleurrijke expressionistische en symbolistische werken van de Russische pionier. Bij de ingang worden we aangesproken door een gastheer. De jongeman vraagt waar we vandaan komen en wat we hier doen. “Om eerlijk te zijn komen we voor Pro Vercelli”, zeg ik. De jongeman spreekt oprecht zijn verbazing en ongeloof uit. Het is ondertussen de standaardreactie van iedereen in Vercelli die ik voor het eerst spreek over mijn liefde voor de club.
“Duimen voor morgen”, zegt de jongeman en we schudden elkaar de hand. Bij de werken van Kandinsky staan jaartallen vermeld. De werken zijn gemaakt in dezelfde periode als de glorietijd van Pro Vercelli. Ik zie 1910, 1912, 1913. Op een muur staat een uitspraak van Kandinsky: “The principle of inner need is basically the only immutable law of Art.” Ik vertaal het in gedachten door naar de wilskracht die zo kenmerkend was voor De Witte Leeuwen, eveneens succesvolle pioniers in hetzelfde tijdvak.

De dag sluiten we af op de oevers van La Sesia. Het is de eerste keer in al die jaren dat ik de rivier van dichtbij zie. De rivier stroomt snel. Het water is helder, vers aangevoerd vanaf de Monte Rosa. Het oeverlandschap is ruig met grote kiezels en modderige delen. De plek is idyllisch, hoewel we in de verte geweerschoten horen. Waarschijnlijk van jagers. Jagen en vissen behoren traditioneel tot de favoriete buitenactiviteiten van de Vercellese. Het waren naast voetbal ook de grootste hobby’s van Pro Vercelli-icoon Silvio Piola. Zo nu en dan stijgen er vliegtuigjes op van het nabijgelegen vliegveld. We staren naar de lucht en volgen de vliegtuigen. Boven de rivier hangt een grote wolkenpluim en mijn vrouw wijst er naar.
“Zie, het is net een gezicht”, zegt ze. Ik kijk, knik en zie de wolk dan langzaam van vorm veranderen. “Moet je kijken”, zeg ik, “het is nu net een… witte leeuw!”
We kijken nog eens goed en het is waar. De korte snuit, de golvende manen, de open bek. “Roarrrr!” Is het een voorteken?

s ‘Avonds laat drinken we nog wat biertjes bij Café Imperiale. De Brit Chris King is er ondertussen ook gearriveerd (ook hij is last minute naar Vercelli afgereisd) en de vrienden van de Ghigni Bianchi zijn allemaal present. Andrea, Samuele, Alessio en nog enkele bekende gezichten. Uiteraard gaat het gesprek over de wedstrijd van morgen. Andrea gelooft niet in een goede afloop.
“Het gaat niet gebeuren”, zegt hij, “naar goed Italiaans gebruik zal Entella het op de laatste speeldag redden. Dat kan niet anders. Zo werkt het hier.”
Anderen zijn wat minder uitgesproken, maar de vrees dat het niet zal lukken overheerst. Ik spreek een man die ik niet eerder heb ontmoet. Hij vertelt dat hij tien jaar lang Pro Vercelli-tifoso was. Uit en thuis, hij was altijd present. Hij zag de meest afzichtelijke partijen in de Serie C2, maar de liefde voor Pro was het afzien waard. Tot de overname in 2010 door Secondo en zijn mensen. Dat was het moment dat hij afhaakte. De reden kan hij moeilijk uitleggen, maar het heeft te maken met dingen die Secondo over Pro Vercelli heeft gezegd toen hij nog voorzitter was van Pro Belvedere. Zodoende heeft de man de laatste succesvolle jaren geen wedstrijd van Pro gezien. Het is een hard gelach, maar hij blijft bij zijn principes. Evenwel wenst hij ons morgen veel plezier en succes. We kunnen het gebruiken.

(SU CORTESE CONCESSIONE DI ANDREA CHERCHI)
De volgende middag hebben we mazzel en zijn we als één van de eersten in het stadion. Uiteraard waren er weer technische problemen met de tourniquets, dit keer tot groot ongenoegen van de seizoenkaarthouders. De toegangspoorten weigerden namelijk de jaarkaarten, maar op losse kaarten reageerden ze wel. Nadat de technische problemen verholpen zijn stroomt het stadion snel vol en schittert het magische wit rondom het zojuist nog natgespoten groene kunstgrasveld. De Curva Ovest heeft vandaag alles uit de kast gehaald. Spandoeken worden opgehangen en het geroep en gezang zwelt aan. Vooraan hangt over de volle breedte van de tribune de leus: “La leggenda del calcio siamo noi.” De voormannen van de Curva Ovest tellen in hun blote basten af: “Uno, due, tre.” En de Curva antwoordt met een daverend: “Vincere!

‘De overwinning en het kampioenschap liggen voor het grijpen’, denk ik terwijl ik het stadion om me heen helemaal vol zie lopen. Plotseling sta ik oog in oog met een televisiecamera. Alex Tacchini, journalist en auteur van Il Grande Album della Pro Vercelli, staat achter de camera en vuurt enkele vragen op me af.
Olanda presente?
Si! Uiteraard. Ik kijk uit naar de winst en een spetterend feest.”
“Hoeveel wordt het vandaag?”
“4-0”, zeg ik vol bravoure.
“En Cremonese tegen Entella?”
“0-0.”
Grazie, fijne wedstrijd gewenst!”
Het staat op tape. Ik geloof in het kampioenschap. Alex loopt nog even met zijn camera om mij heen en maakt een close-up van de afbeelding van de zeven Scudetto’s op de achterkant van mijn shirt.

(SU CORTESE CONCESSIONE DI ANDREA CHERCHI)
Er zijn meer bekenden in het stadion. Papa, de oude man die vorig jaar naast ons zat tijdens De Rijstderby tegen Novara, stond voor ons in de rij voor de tourniquets en kijkt nu in het voorbijgaan wederom vol ongeloof lachend naar ons op. Alessio werkt achter de kraam van de lokale sportzaak, maar zal zich vlak voor de aftrap weer vol passie bij de harde kern op de Curva voegen. Marco begroet ons bij de ingang zoals te doen gebruikelijk met een hartelijke dikke knuffel. Enkele facebook-vrienden tref ik op de hoofdtribune. Zelfs Jacopo is deze keer weer present, vanzelfsprekend vol van zijn volgende muziekproject. Iets verderop klimt Stefano, de man die mij voor het eerst introduceerde bij de club, de hoofdtribune op. Hij ziet ons niet. Chris, Francesco, Luca, Andrea en de andere vrienden van de Ghigni Bianchi zie ik langs de hekken naar hun plaatsen rechtsonder de hoofdtribune lopen. Sommigen schuifelen onrustig rond, anderen roken zenuwachtig een sigaret of bijten op hun nagels. De warming-up zit erop en de spelers verlaten het veld. De spanning in het Silvio Piola Stadion loopt op. De perschef van Pro, Filippo, ziet me zitten en steekt zijn duim omhoog.
Forza Pro! Forza Pro! Forza Pro!”, rolt het van de Curva Ovest. Rechts voor mij scandeert een jongetje mee. Het is hetzelfde jongetje als op de training gisteren. Hij leeft zijn droom. Net als ik en vele anderen.

(SU CORTESE CONCESSIONE DI ANDREA CHERCHI)
Dan roept de speaker de namen van de basisspelers om. Danilo Russo, Andrea Marconi, Francesco Cosenza, Shadi Ghosheh, Max Scaglia, Horacio Erpen, Andrea Rosso, Manuel Scavone, Gianni Fabiano, Ettore Marchi en Pietro Iemmello. Overwegend vertrouwde namen en een formatie die de klus moet kunnen klaren. Alleen Ghosheh als vervanger van captain Ranellucci is enigszins een vraagteken.
“Ach, als hij de boel maar dicht houdt”, zeg ik tegen mijn vrouw.
Nadat de reserves en ook de spelersnamen van Carrarese zijn omgeroepen verschijnen plotseling drie meisje in roze shirtjes uit de spelerstunnel aan de hand van de scheidsrechter en aanvoerders van beide ploegen. Onze engeltjes: met een beetje fantasie eentje voor op de lat, eentje voor onze spitsen – dat ze maar raak mogen schieten – en eentje om het geluk in Cremona af te dwingen. De spelers lopen het veld op. De toeschouwers houden de witte vellen papier die op alle stoeltjes zijn neergelegd omhoog en het stadion kleurt wit. Op de Curva Ovest gaan alle meegebrachte spandoeken in de lucht. De scheidsrechter fluit voor het begin van de wedstrijd en onmiddellijk ontploft een bom onderaan de Curva. We gaan beginnen!

(SU CORTESE CONCESSIONE DI ANDREA CHERCHI)
Het stadion is vrijwel vol en de sfeer dankzij de Curva Ovest geweldig. Dit is hoe ik het meer dan een decennium geleden voor me zag. Beleven hoe elf Leoni strijden om een titel in een afgeladen en sfeervol Silvio Piola Stadion. Die droom is in ieder geval uitgekomen, en nu is het vooral hopen op de winst en op dat laatste beetje geluk. We worden op onze wenken bediend, want La Pro legt de tegenstander haar wil op en al na acht minuten komt de thuisploeg op voorsprong. Erpen geeft de bal slim mee aan de op rechts losgebroken Iemmello, die de Carrarese-defensie buitenom passeert en genadeloos uithaalt met rechts. Het net bolt: 1-0! Iedereen staat op de banken en Iemmello viert zijn feestje, eerst met de Curva en dan met een enthousiaste paradetocht langs de zijlijn voor de hoofdtribune. Trainer Scazzola maant zijn uitbundige aanvaller terug naar het front. De strijd is nog niet gestreden.

(SU CORTESE CONCESSIONE DI ANDREA CHERCHI)
De aandacht van de toeschouwers verplaatst zich meteen naar de mobieltjes. Hoeveel zou het staan in Cremona? Het is even stil in het stadion. Een moment later zwelt het gejuich opnieuw aan. Eerst langzaam, maar dan massaal. Cremonese staat voor! De man naast mij op de tribune zwaait met zijn mobieltje. Het is echt waar, Cremonese vs. Virtus Entella 1-0, staat op het schermpje. Een goal van Antonio Caracciolo in de negende minuut. Het plotselinge besef slaat om in een roes. Er zijn echter nog tachtig minuten te spelen. Alles is nog mogelijk. De Bianche Cassache hebben de tegenstander ondertussen volledig in de klauwen en verdubbelen de score in de twaalfde minuut. De in het eerste kwart van de wedstrijd uitblinkende opkomende vleugelverdediger Scaglia geeft de bal vanaf links op maat voor en goalgetter Marchi kopt de bal met overtuiging binnen. Pro Vercelli zit op rozen. De wedstrijd in Vercelli lijkt gespeeld. Alle ogen zijn nu op de tussenstand in Cremona gericht.

De tussenstanden wijzigen vooralsnog niet en dus is Pro Vercelli bij het rustsignaal virtueel kampioen. De spanning is om te snijden. In de rust spreek ik Filippo even, hij houdt zijn vingers gekruist. Ik stuur een sms’je naar mijn vriend Wim in Nederland: “Groeten uit het Silvio Piola Stadion. Met de huidige tussenstanden is Pro Vercelli over 45 minuten kampioen! Forza Pro!” Wim sms’t terug: “Spannend dus. Forza Pro!” Bij de drankkraam spreek ik Chris. “Tot straks op het feest”, verspreek ik mij. “Dat mag je niet zeggen, dat is de goden verzoeken”, zegt hij terecht. Oeps. Dan zie ik de geschorste spits Greco staan. Hij wordt door allerlei mensen aangeklampt. Wat had hij graag op het veld gestaan, dat kan haast niet anders. Het wordt 45 minuten afzien voor de Siciliaan en alle anderen in het stadion. Nog één helft te gaan.

(SU CORTESE CONCESSIONE DI ANDREA CHERCHI)
De tweede helft is qua spelbeeld niet te vergelijken met voor rust. In de eerste helft zagen we elf wilskrachtige Leeuwen op jacht naar de overwinning. De tegenstander werd op eigen helft onder druk gezet. De Curva Ovest moedigde de ploeg non-stop aan met massaal gezang en gepassioneerde strijdkreten, een schouwspel op zich. De doelpunten vielen verdiend. De vreugde verdreef de spanning enigszins gelet op de tussenstand in Cremona. De mannen van supportersclub Ghigni Bianchi waren echter bij lange na nog niet overtuigd. In de rust liep ik nog even bij ze langs. Andrea geloofde nog steeds niet dat het goed kon komen. De andere Luca was simpelweg verbijsterd van zenuwen en ongeloof en kon geen woord over zijn lippen krijgen. Dat gevoel kenmerkte de tweede helft. Virtus Entella bleek niet lang na rust op gelijke hoogte te zijn gekomen in Cremona. Het werd stiller in het stadion. Ook met deze standen zou Pro Vercelli nog kampioen worden, maar op zich lag nu alles weer open met nog een dik half uur op de klok. De spanning nam weer bezit van het Silvio Piola Stadion en binnen het kwartier was de vreugde geheel verdreven. Virtus Entella was op voorsprong gekomen en opeens was alles anders.

Op het veld poogt Pro Vercelli de wedstrijd te controleren. De ploeg is geen schim meer van de wilskrachtige withemden van weleer. De eigen voorsprong komt evenwel niet of nauwelijks in gevaar, en zo ontspint zich een gezapige partij voor onze ogen. De Curva Ovest valt ook even stil. Plotseling schreeuwt een man op onze tribune iets en springt van zijn stoel omhoog. De mannen om mijn heen gooien hun handen in de lucht en juichen. “Het is 2-2 geworden in Cremona!” zegt de man naast mij met een opgeluchte lach op zijn gezicht. We geven elkaar een schouderklop. Voor mij zie ik de spelers op het veld afwachtend naar de bank kijken. Trainer Scazzola steekt twee keer twee vingers in de lucht en het lijkt zo werkelijk waar te zijn. Pro Vercelli is weer met één been kampioen! Wat een thriller! En dan komt het slechte nieuws. De treffer in Cremona blijkt niet gevallen. We zijn weer terug bij af. Het is uit onze handen.

De eerste mensen verlaten de tribune. Ze geloven er niet meer in. Op het veld spelen de spelers het balletje gelaten rond. De wedstrijd wordt uitgespeeld en daar is verder alles mee gezegd. Alhoewel, hoe zuur is de nasmaak als ik later de wedstrijdbeelden uit Cremona zie. Virtus werd weinig in de weg gelegd en mocht frivool aanvallen. De tegentreffers waren daar een logisch gevolg van, waarbij de Cremonese-defensie hopeloos faalde. In Cremona vierde Virtus Entella de eerste promotie naar de Serie B in de clubgeschiedenis. Ook dat is voetbalhistorie en verdient respect. Petje af. Uiteindelijk heeft Pro Vercelli de goede vorm dit seizoen iets te laat gevonden. Pro verdient als zeer goede nummer twee echter ook promotie, dus moet het nu maar in de play-offs gebeuren. Dat hebben we nog in eigen hand.

(SU CORTESE CONCESSIONE DI ANDREA CHERCHI)
Na de wedstrijd kom ik achter de Curva Ovest mijn oude Pro Vercelli-vriend Luca nog tegen. “I knew this would happen. This is Italian football”, is zijn droge commentaar. “Nu moet ik weer twee busreizen organiseren voor de play-offs”, grapt hij met een zucht van berusting. We weten hoe het vroeger was. De barre tijden in de Serie C2. De vernedering van het verliezen van de kleinsten. We hebben leren afzien en richten ons op. We omhelzen elkaar en nemen afscheid met een lach. Het duurt niet lang of na de wedstrijd worden op Internet ludieke foto’s gepost van Pro Vercelli-supporters die op een biscuitje bijten. De Baci di Cremona zijn vergeven aan De Zwarte Duivels uit Chiavari, ‘het meisje van 1892’ in verbijstering achterlatend maar niet in de eigen eer aangetast. Het kan niet altijd suiker en zeem zijn. Desalniettemin blijven we dromen van de zoete zoen van het kampioenschap dat ooit weer komen zal.