maandag 26 november 2012

Zien wat de toekomst brengt

La Stampa berichtte op haar website kort en krachtig over de uitwedstrijd van afgelopen zaterdag tegen Varese. 'Pro stond er na een minuut met tien man voor en slaagde er niet in Varese te weerstaan en mocht met een 2-0 verliespartij terug naar huis. Na de goal van Nadarevic in de eerste helft, tekende Ebagua in de tweede helft voor de tweede treffer en de knock-out. Aan het begin van de tweede helft ontstond nog een onduidelijk situatie: Iemmello werd gevloerd in het strafschopgebied maar de scheidsrechter liet doorspelen. Voor Pro is dit de vierde opeenvolgende nederlaag. Het is zwaar crisis.'

Voorzitter Secondo zei het volgende op de persconferentie na de wedstrijd: "Ik weet niet wat ik moet zeggen over het wegsturen van Cosenza na één minuut spelen. Misschien had de scheidsrechter ook Valentini moeten wegsturen. We speelden de gehele wedstrijd met tien tegen elf en toen er voor ons een veel duidelijker situatie ontstond waarin een strafschop gegeven had kunnen worden, na een overtreding van Fiamozzi op Iemmello, keek de scheidsrechter de andere kant op. Als het er zo aan toegaat dan is dat echt balen. Mijn jongens heb ik een compliment gegeven voor het zwoegen en omdat ze hun huid duur verkochten."

"Het was niet makkelijk om te winnen en we maakten het onszelf moeilijk door een penalty te missen waarna we wat in de war raakten. Ondanks dat hebben we gespeeld zoals we ons de afgelopen week hadden voorbereid en zijn we in staat gebleken drie punten te winnen. Pro Vercelli verkocht de huid duur, maar wij speelden een goede wedstrijd van de eerste minuut tot aan het einde", was het commentaar van Varese-trainer Fabrizio Castori.

Tuttoprovercelli.com gaf na afloop van de wedstrijd de hoogste cijfers aan Iemmello (6,5) en Di Piazza (7). Aangezien Tiribocchi en Zigoni ontbraken, was dat een opvallend gegeven. (Tiribocchi en Zigoni hebben voldoende kansen gehad om het te laten zien, maar nog niet veel gepresteerd.) Over Iemmello werd gezegd dat hij de bal in ieder geval probeerde vast te houden en ploeggenoten probeerde te bedienen. Invaller Di Piazza bleek de enige aanvaller die de verdediging van de tegenstander serieus zorgen baarde. Hij bracht meer snelheid in het spel en voorzag Iemmello van een zo goed als zekere goal, maar de Fiorentina-huurling faalde helaas jammerlijk.

Al met al leek het direct na de wedstrijd nog wel mee te vallen met de crisis waar La Stampa over sprak, maar op maandag terug in Vercelli kopte de website eusebiano.it het volgende. 'De coach: Ik voel me niet onder druk staan, maar ik ken het risico van dit vak. De algemeen directeur: "We vormen geen team, de spelers moeten hun eigen belangen en angst opzij zetten en voor het shirt spelen.' Vanuit de perszaal van Pro Vercelli werd verslag gedaan van de persconferentie die coach Camolese en algemeen directeur Romairone gaven. Camolese: "De enige manier om uit dit zwarte gat te geraken is werken en elke spelsituatie verbeteren als ook op psychologisch vlak. Je kan alles zeggen van de wedstrijd in Varese maar de strijdlust was goed. Het spijt me zeer voor Casoli, die ik al na vier minuten moest wisselen, hij krijgt zeker nog kansen om zich te laten zien. Ondertussen moet ik al met verschillende afwezigen rekening houden: Cosenza vanwege een schorsing, Caridi en Tiribocchi zijn geblesseerd en de fitheid van Espinal moet worden bezien, hij had spierproblemen in de laatste tien minuten van de wedstrijd. Of ik het gevoel heb onder druk te staan? Ik voel het vertrouwen van de club en werk naar de wedstrijd tegen Vicenza toe, dat is het enige waar ik aan denk. Alle trainers kennen het risico van het vak als de dingen niet goed gaan."

De laatste twee zinnen kwamen haast bij mij over als cliché, deden een belletje rinkelen. Liet Braghin zich dit seizoen op een cruciaal moment niet in gelijkstrekkende bewoordingen uit?

Romairone: "We zijn geen team. Punt uit. Spelers moeten hun eigen belangen en angsten opzij zetten en nu voor eens en altijd voor het shirt spelen. Er is geen crisis en het is nog niet 10 juni: er is alleen het heden dat telt en in de toekomst zullen we moeten veranderen. Een voorbeeld? Andrea Rosso heeft gezegd: tegen Varese speelden we gefocust en met karakter, waarmee hij aangaf dat we het eerste deel van het seizoen verstoppertje hebben gespeeld, vol angst voor deze competitie. Er zijn zeven of acht teams waar wij gezien onze beperkingen voor onder doen. In Varese kan je met tien man verliezen, maar thuis tegen Crotone absoluut niet. Tegen Vicenza? De drie punten zijn nodig." Ten slotte ging Romairone nog in op de vergelijking tussen Camolese en Braghin, de voormalige succestrainer wiens naam nog steeds rondzingt in Vercelli. "We hebben niet afscheid genomen van Braghin om zomaar een punt te maken, maar omdat we een coach nodig hadden die om kon gaan met het tempo van de Serie B."

Dat Camolese beter dan Braghin om kan gaan met de Serie B moet nog blijken. De trainerswissel heeft in ieder geval geen schokeffect teweeg gebracht. Tijdens mijn recente bezoek aan Vercelli had ik de kans diverse journalisten te spreken. Zo vernam ik onder meer dat de relatie tussen Braghin en de pers nog altijd zeer goed is, oftewel de relatie met Camolese kan daar nog niet aan tippen. Zijn aanpak met besloten trainingen en minder open communicatie werpt nog geen vruchten af en dan komt zo'n aanpak de beeldvorming absoluut niet ten goede. Tegen Crotone blonk de trainer naar mijn bescheiden mening niet uit in zijn tactische spitsvondigheden. Tegelijkertijd proefde ik bij diverse fans die ik sprak vertrouwen in de coach. Het C.V. van de trainer wordt dermate overtuigend gevonden dat hij zonder meer het voordeel van de twijfel verdient, hoewel dat The West Side er niet van weerhield tijdens de wedstrijd tegen Crotone nadrukkelijk om de terugkeer van Braghin te scanderen. Het moge bekend zijn dat ik het ontslag van Braghin nooit goed heb kunnen begrijpen, maar ik heb absoluut geen professioneel voetbalverstand. Uit de woorden van Romairone - een professional die ik qua voetbalverstand hoog heb zitten - maak ik in ieder geval op dat het de hoogste tijd voor Camolese en zijn mannen is om punten te gaan pakken, te beginnen komend weekend tegen Vicenza. We zullen zien wat de toekomst brengt.

zondag 18 november 2012

Pro per Sempre

De avond na de teleurstellend verloren wedstrijd tegen Crotone hebben we in Il Giardinetto een afsluitend etentje met Jacopo. Hij is van jongs af aan Pro Vercelli-supporter en zanger van beroep. Jacopo groeide op in een dorpje van zeshonderd inwoners zo’n tien kilometer buiten Vercelli en middenin de rijstvelden. Hij woont daar nog steeds bij zijn ouders en geniet van de rust en stilte op het platteland. Het staat in scherp contrast tot zijn werkzame leven, waarin hij tot over de grenzen wordt geadoreerd door voornamelijk jonge meiden die vallen voor zijn Italiaanse zangstem, blonde coupe en flamboyante presentatie. Met zijn band haalde Jacopo ooit de halve finale van het Eurovisiesongfestival. Een kroon op zijn prille loopbaan die al op zeer jonge leeftijd begon met deelnames aan regionale zangwedstrijden. Nu werkt hij aan een doorbraak als solo-artiest.

Thuis op het platteland wordt Jacopo nog wel eens geconfronteerd met de geschiedenis van hard werken in de rijstvelden. Zo speelde zijn opa bijvoorbeeld ooit als amateur voor Pro Vercelli. Na de oorlog kon hij overstappen naar Salernitana om als prof in de Serie B te spelen, maar hij kreeg geen toestemming van zijn familie. Er moest op het land gewerkt worden. Brood op de plank. De vader van Jacopo runt nog altijd het familiebedrijf, hoewel hij in de eerste plaats kunstenaar van beroep is. Met zijn vader bezocht Jacopo de club van jongs af aan. Samen bezochten ze legendarische derby’s tegen Novara in de Serie C2. Hij kijkt nu uit naar december als de belangrijkste wedstrijd van het jaar na jaren weer wordt gespeeld. Hij zal echter niet naar Novara gaan wegens andere verplichtingen. Die avond treedt hij op in het theater van Vercelli om een klassieke uitvoering van het nieuwe clublied dat hij geschreven heeft te performen. Jacopo heeft Pro in het hart. Op zijn eigen enthousiaste wijze.

Voetbal en muziek liggen volgens Jacopo heel dicht bij elkaar. “De interactie met het publiek op het podium is vergelijkbaar met spelen in een vol voetbalstadion. De energie die dat losmaakt, ongekend. En niet te vergelijken met enige andere sport of kunstvorm. Zoals je tijdens een concert een band opbouwt met het publiek, gaat dat in een voetbalwedstrijd ook. In directe interactie wordt er iets van een hogere orde gecreëerd. Vanuit niets ontstaat iets overweldigends. Een buitengewone ervaring.”

De mensen uit Vercelli typeert Jacopo als speciaal en vreemd. In Vercelli is iets niet snel goed genoeg, waardoor het provinciestadje bekend staat vanwege het lokale pessimisme. “Als de helft van de stad jouw passie zou hebben, dan zou Pro Vercelli nu in de Champions League spelen”, merkt hij terloops lachend op. Nu schijnen er zelfs mensen te zijn die om het vertrek van het huidige bestuur roepen. Ze realiseren zich kennelijk niet dat al het succes van de afgelopen tijd te danken is aan Secondo en zijn mensen. Zo waren er ook mensen in de stad die op voorhand tegen de overname door Secondo waren omdat ‘U.S.’ uit de clubnaam zou verdwijnen. Jacopo heeft zelfs gehoord van mensen die het nieuwe stadion niet mooi vinden. “Vroeger was het anders”, aldus Jacopo. “Zelfs in de Serie D kwamen er nog wel eens 10.000 mensen kijken en gingen er makkelijk 3.000 mee naar uitwedstrijden. Zoals tegen Giulianova. God mag weten waar dat ligt.”

“Spelen jullie het computerspel FIFA 2013 ook?”, vraagt Jacopo opeens. “Nee? Dat moet je dan echt eens doen. Dit jaar is voor het eerst dat je met Pro Vercelli kan spelen. Dat is geweldig. In het spel is Tiribocchi net zo langzaam als in het echt.”

Jacopo is nu vooral bezig met de promotie van het nieuwe clublied van Pro Vercelli dat hij heeft geschreven: Inno Pro 2012. Voor de thuiswedstrijd tegen Spezia heeft hij het lied op de middenstip gezongen als onderdeel van de officiële openingsceremonie van het nieuwe stadion. Hij was voor die gelegenheid volledig in het wit gekleed. “Ik treed graag op in het wit. Het is de kleur van Pro. Als je het draagt voelt het alsof je een engel bent. Je staat in het licht.” Jacopo vertelt over de enthousiaste reacties op zijn optreden en hoe hij nu probeert een limited edition van het clublied te produceren om rond de kerstdagen te verkopen. “Stel je voor, een hoesje van luxe witte stof, het logo van de club erop en op de cd een print van een witte leeuwenkop. Zes tracks, inclusief één op basis van de zangkoren van The West Side. Met een taperecorder heb ik tussen de harde kern gestaan om het op te nemen. Het is prachtig geworden. De club laat het tot nu toe echter afweten. Ik heb de marketingafdeling om toestemming gevraagd er een officieel product van te maken, maar ik hoor maar niets terug. Ze hebben nu vast andere zaken aan hun hoofd.”

Het gaat dan ook niet goed met de club, zo is ook Jacopo van mening. “Heb je The West Side vandaag gehoord? Ze riepen om Braghin. Dat zegt toch genoeg?” Die spreekkoren zijn ons ontgaan, maar we kunnen ons er wel iets bij voorstellen. Braghin was een belangrijke factor achter het succes van Pro en de tactiek leek vandaag nergens op. Maar Braghin is weg en gedane zaken nemen geen keer. Tegelijkertijd zijn we het eens over hoe bijzonder het is dat Pro uitkomt in de Serie B. Zo bijzonder dat je er vooral van moet genieten.

Over genieten gesproken. Jacopo pakt zijn i-Phone erbij en laat ons enkele filmpjes zien die hij heeft geschoten tijdens het promotiefeest eind vorig seizoen. Het blijkt een gekkenhuis in het anders zo rustige provinciestadje te zijn geweest. Overal claxonnerende auto’s, mensen in fonteinen en het uitgelaten feest in het stadion. Legendarisch! Precies zoals ik me tien jaar terug groot voetbalsucces in Vercelli voorstelde. De uitbundige beelden spoelen de wrange nasmaak van het verlies eerder vandaag enigszins weg. Een tifoso vertelde mij deze week: “Het team bestaat uit passanten, de club zit voor eeuwig in je hart. De passie voor de club maakt je zo blij als een kind. Dat is de essentie.”

Het was een bijzonder weekje in Vercelli waarin ik mijn passie voor de club heb mogen delen met verschillende Vercellese inwoners en fans. Wonderbaarlijk mooi, een bijzondere belevenis. Hartelijk dank. Ondanks de nederlaag en de tegenwind waar de club mee kampt, staat de liefde voor Pro Vercelli recht overeind. De liefde is zelfs groter geworden. Sommigen zullen daar met hun verstand niet bij kunnen. Maar zoals de tifoso zei: “Clubliefde heeft met verstand niets van doen. Clubliefde zit in je hart. Per sempre. Forza Pro!

De volgende ochtend vertrekken we vroeg uit Vercelli. Bij het verlaten van de stad passeren we twee schoonmaakmachines van de gemeentereiniging. De zon schijnt, de straten zijn schoon. De weg geplaveid voor nieuwe voetbalavonturen.

zaterdag 17 november 2012

Si, Masi. Pro Vercelli vs. Crotone 0-2

Vandaag speelt Pro Vercelli een belangrijke wedstrijd. Deze week sprak ik verscheidene mensen in Vercelli, inclusief Pro Vercelli-tifosi, en ze zeiden allemaal dat het heel belangrijk is om te winnen tegen Crotone om in de race te blijven voor een goede eindklassering, ook al begint de Serie B volgens sommigen pas echt in januari. Voorafgaand aan de wedstrijd hopen we dat de spelers zullen laten zien dat ze Pro in het hart hebben en strijdbaar voor de dag komen als echte Witte Leeuwen. Er zal hard gewerkt moeten worden voor de overwinning.

Trainer Camolese heeft niet al te veel wijzigingen in zijn ploeg aangebracht. Vooral de terugkeer van Mauro Calvi op het middenveld valt op. Dus geen Germano en geen Innocenti. Het publiek klapt luid wanneer de aanvoerder wordt aangekondigd door de stadionspeaker. De sfeer op de tribune is goed. Verschillende mensen herkennen de Nederlandse Pro Vercelli-supporter en komen een handje schudden. Met huisfotograaf Andrea Cherchi gaan we uiteraard op de foto (foto links). Op de perstribune zijn plaatsen voor ons gereserveerd. Stefano heeft een laptop meegenomen waarop ik het live-verslag van de wedstrijd kan opmaken voor zijn website. 

Pro Vercelli verschijnt geheel in het wit aan de aftrap. De eerste balcontacten zijn goed. De spelers lijken positioneel goed te staan, hoewel de twee vleugelbacks wel heel ver naar achteren staan gepositioneerd voor een thuisploeg. Het is echter Crotone dat in de eerste minuten van de wedstrijd gevaarlijk wordt. “Vincere!”, scandeert The West Side. Daarmee maakt de harde kern duidelijk wat de intenties zijn. The West Side blijkt vol passie en komt goed georkestreerd voor de dag. De tribune met hun naam erop staat behoorlijk vol en uit volle borst galmen de strijdkreten over het veld.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
De eerste hoekschop van de wedstrijd is voor Crotone, maar het leidt tot niets voor de gasten. Zeven minuten zijn gespeeld. Een minuut later redt Pro Vercelli-keeper Valentini goed op een schot van Maiello. Pro schakelt snel om en stoomt via Bencivenga op het doel van Crotone af. Zonder succes. Pro Vercelli is aanvallend nog niet overtuigend. Crotone lijkt de wedstrijd langzamerhand te controleren. Evenwel slaagt Tiribocchi er in een corner voor Pro te versieren na goed spel van Caridi. Een minuut daarna laat Il Tir wat echte strijdlust zien door de bal te veroveren op twee Crotone-spelers, maar de spits heeft te weinig snelheid om een goed vervolg te geven aan zijn actie. Dan komt Tiribocchi opeens het strafschopgebied binnen en schiet de bal op doel, precies voor The West Side langs. De tifosi beantwoorden de poging van Il Tir met een luid “Forsa Pro!

Er zijn ongeveer twintig minuten gespeeld als Crotone een vrije trap in de buurt van het strafschopgebied van De Withemden krijgt. Het schot verdwijnt echter in de Pro Vercelli-defensie. Een paar minuten later schiet Crotone-aanvaller Gabionetta gevaarlijk op het doel van Valentini, maar de excellente doelman stopt de bal zonder te twijfelen. Het is niet zo dat er geen mogelijkheden voor Pro zijn om door de Crotone-defensie heen te komen. In het bijzonder rechtsback Matute en centrale verdediger Vinetot, Kelvin & Kevin, zien er alles behalve zeker uit. Tiribocchi profiteert dan bijna van een fout van Vinetot.

Na 33 minuten spelen verschijnt Crotone-doelman Cagliano opeens op de middenlijn terwijl Crotone het spel maakt op de helft van Pro. Is hij overzelfverzekerd? Gek misschien? Als Pro nu een mogelijkheid krijgt om van grote afstand te schieten kan de doelman zonder problemen worden gepasseerd. Maar helaas staat Pro onder druk. Opeens breekt Caridi door op de rechterflank en levert een goede bal af in het strafschopgebied. De voorzet wordt maar net gemist door Tiribocchi. En dan vanuit het niets raakt de Pro Vercelli-verdediging in paniek als een Crotone-aanvaller het doelgebied van Valentini binnentreedt. De bal komt in het midden terecht bij Migliore en hij scoort zomaar de goal voor Crotone. Het staat 0-1 en het is rust.

In de rust verlaten we ons plekje op de perstribune om een beetje uit te waaien aan de reling van de centrale tribune. Een jongeman komt op ons afgelopen en stelt zich voor: “Michele, de zoon van Paola Piola. Ik heb een boek over Silvio Piola voor je meegebracht. Een presentje van mijn moeder.”
Michele (foto links) overhandigt mij het prachtige naslagwerk Il Senso Del Gol dat onder auspiciën van Paola Piola is geschreven. Ik neem het dankbaar in ontvangst. Michele blijkt een heel rustige bescheiden jongeman. Vermoedelijk zijn dat de genen van zijn grootvader.
“Ik heb nooit iemand ontmoet die zoveel van voetbal hield als mijn grootvader”, vertelt Michele. “Hij hield van honden, vissen en voetbal. Dat was zijn leven.” Michele blijkt volgens eigen zeggen de laatste persoon te zijn geweest met wie Silvio Piola voor zijn dood een balletje trapte. Uiteraard bezoekt hij elke twee weken het naar zijn grootvader vernoemde stadion om Pro te zien spelen. “De Serie B is moeilijk. Het ontbreekt aan zelfvertrouwen en dat is een probleem”, was zijn eenvoudige analyse van de sportieve prestaties. Zijn favoriete speler blijkt Tiribocchi te zijn.
‘Pro zou nu meer hebben aan een spits als je grootvader’, schiet het door mijn gedachten. 

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
De tweede helft start Pro met nieuw elan. Meteen vanaf de aftrap proberen De Witte Leeuwen de Crotone-verdediging te penetreren. Tegen het eind van de eerste helft had Camolese zijn opstelling al veranderd in 4-4-2 met als doel de gasten uit Calabria meer onder druk te zetten. Dat had hij vanaf het begin van de wedstrijd mogen doen, want opeens zien we een geheel ander Pro. Denkend aan de Hollandse School, vraag ik me af of het niet goed zou zijn om een extra aanvaller in te brengen, zodat er wat meer beweging voorin ontstaat rondom Il Tir. Alsof mijn gedachten gelezen worden verschijnt opeens Iemmello aan de zijlijn om in te vallen. Meteen gebeurt er wat op het veld. Iemmello is onmiddellijk gevaarlijk, Caridi schiet op goal en uit een hoekschop schiet Masi de bal… op de paal! (Foto links.)

Dit deel van de wedstrijd speelt Pro simpelweg beter dan Crotone. Via spelmaker Calvi worden diverse serieuze aanvallen opgezet. Masi is de sleutelspeler achterin. Hij speelt soeverein als een vorst. The West Side geeft volle steun aan het team, zo lijkt het. Ze schreeuwen en zingen gepassioneerd. Wanneer Crotone teveel tijd neemt om te wisselen gaat het publiek uit zijn plaat. Deze goede fase van de wedstrijd voor Pro mag niet worden verstoord door vals spel, zo is het algemene gevoel.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
In de 70ste minuut wordt Caridi vervangen door De Silvestro. Het Juve-talent laat meteen zien een geweldige vleugelspeler te zijn en breekt een paar keer op persoonlijke titel door aan de rechterkant. Dan opeens wordt Calvi gewisseld voor Fabiano. Die wissel leidt tot gefronste wenkbrauwen. Waarom wordt de beste speler aan de kant van Pro in hemelsnaam gewisseld? Is hij geblesseerd of zo? De wissel pakt desastreus uit, want vrijwel  direct na de wissel verslaat Crotone-invaller Torromino Ranellucci en scoort de 0-2 voor Crotone. Ongelofelijk! Onverdiend! En het wordt nog erger als Ranellucci na een overtreding zijn tweede gele kaart ontvangt en met rood mag inrukken. Er zijn tachtig minuten gespeeld en alleen een wonder kan Pro Vercelli nog aan de winst helpen. In de laatste seconden van de wedstrijd is Iemmello nog dichtbij een eretreffer, maar ook die is De Witten niet gegund.

Het is niet zo dat Pro vandaag helemaal niet goed speelde. In de 4-4-2-formatie met Iemmelo en De Silvestro op het veld liet het team zien goed te kunnen voetballen. Het team heeft meer dan genoeg kwaliteit, maar zoals zoveel mensen in Vercelli mij deze week vertelden ontbreekt het aan zelfverzekerdheid. En aan wat slimheid, als ik iets mag toevoegen. Crotone liet daarentegen zien wel slim te kunnen spelen. De gasten speelden naar mijn mening niet goed, maar scoorden wel twee keer toen ze de kans kregen en wonnen zo de wedstrijd. Met hard werken en meer vastigheden moet dit Pro in staat zijn zich te ontwikkelen. We spreken vervolgens nog even met Stefano na over Masi. De Nieuwe Nesta heeft indruk op Wim gemaakt. De jonge verdediger is wat hem betreft het lichtpuntje van de wedstrijd.
“Hij mag van mij zo bij mijn club in de basis spelen”, zegt Wim tegen Stefano. “Ik garandeer je dat die jongen over drie jaar is uitgegroeid tot een topverdediger.”
Stefano twijfelt en zegt dat hij niet overtuigd is. (Later blijkt echter dat ook zijn website Masi het hoogste rapportcijfer van de Pro Vercelli-spelers heeft gegeven.)
“Als zijn bal niet op de paal was gegaan...”, probeer ik nog.
Stefano is echter in het algemeen minder positief. “Er is niets veranderd”, is zijn korte en krachtige commentaar op de wedstrijd.

Na afloop van de wedstrijd wonen we de persconferentie weer bij. De sfeer is uiteraard bedompt. Achtereenvolgens staan voorzitter Secondo, middenvelder Espinal en trainer Camolese de pers te woord. Secondo komt net terug van de curva waar hij de fans te woord heeft gestaan na de wedstrijd. Naar verluidt hebben de fans tegen het eind van de wedstrijd om de terugkeer van Braghin gescandeerd. De sfeer was na afloop een beetje grimmig. “Ik heb ze bedankt voor hun support”, zegt de voorzitter in antwoord op vragen. Verder geeft hij aan dat de club het volste vertrouwen houdt in de coach. Camolese: “De fans hebben reden tot klagen. Het team speelde met angst en dan komt er weinig van de plannen terecht. Het is niet een probleem van individuele spelers. Mijn verdedigers moeten bijvoorbeeld van mentaliteit veranderen, ze moeten de tegenstander vaker kort dekken en niet stil blijven staan als de tegenstander beweegt. Het spijt me van het verlies, de tweede helft oefenden we de nodige druk uit zonder dat we er iets voor terug kregen.”

In het stadion nemen we ten slotte afscheid van Stefano (foto links). Hij baalt er overduidelijk van dat ik geen overwinning heb kunnen vieren vandaag. Daar kan hij niets aan doen en ik vertel hem wat voor geweldige week we mede dankzij hem hebben gehad. Zoveel meer geleerd over Pro, zoveel nieuwe mensen met Pro in het hart leren kennen. Het wordt ieder jaar boeiender in Vercelli. Na afscheid van Stefano te hebben genomen lopen we op de terugweg de sportzaak in waar Pro Vercelli-merchandising wordt verkocht. Ik wil het legendarische witte thuisshirt met Serie B-logo aanschaffen, want het blijft natuurlijk een unicum: Pro in de Serie B. De lange man met blond krulhaar die me helpt blijkt Marzio Dan te zijn, voormalig reservekeeper van Pro Vercelli. Volgens hem gaat het niet goed met Pro. Uit zijn lichaamstaal spreekt weinig hoop op beter.
“Wil je een naam en rugnummer op het shirt?”, vraagt hij.
Een moment denk ik na en zeg dan zonder twijfel: “Si, Masi.

Laten we hopen dat we winnen

Tegen het einde van de donderdagmiddag zitten we weer op het Piazza Cavour. Aldaar sla ik de Tuttosport open. Op pagina achttien kopt de sportkrant: ‘Kritiek moment voor de Vercellesi. Pro, ora basta parole.’ Voorts wordt geschreven over een timide ploeg die onlangs op mentaliteit werd afgetroefd door Modena. Algemeen directeur Romairone wordt als volgt geciteerd: “We hebben een Serie B-mentaliteit nodig. Er wordt nu weinig gepraat en veel getraind.” De krant staat stil bij de West Side, die tegen Modena stil had geprotesteerd tegen de geringe belangstelling van de inwoners van Vercelli voor de wedstrijd. Ten slotte kondigt de krant aan dat trainer Camolese overweegt om de Argentijn Innocenti te laten spelen in de plaats van de geblesseerde Appelt Pires. De belangrijke wedstrijd tegen Crotone staat voor de deur. Laten we hopen dat we winnen.

Met de ervaringen van vandaag levert dat genoeg gespreksstof op voor een diner met Stefano, de redacteur van tuttoprovercelli.com, die het bezoek van mij aan de club mede mogelijk heeft gemaakt.
Met Stefano hebben we afgesproken in restaurant Il Giardinetto waar we ons de panissa, wilde eend met munt en Gattinara-wijn (Travigliani Reserva 2006 DOCG) goed laten smaken. Het is een hartelijk en onderhoudend treffen. Stefano is vergezeld van zijn vrouw, die indien nodig op kan treden als Engelse tolk. Stefano spreekt echter goed genoeg Engels om rechtstreeks gesprekken te kunnen voeren over de economische en politieke situatie in Italië, de schoonheid van Turijn, het leven in Vercelli (“Heerlijk rustig, maar de muskieten in het voorjaar zijn echt een probleem”, zegt zijn vrouw) en sport, in het bijzonder de lokale voetbalclub Pro Vercelli. Stefano volgt Pro als echte Vercellese al van jongs af aan. Ter herinnering aan het vorige seizoen heeft Stefano een mapje met foto’s van de hoogtepunten voor mij meegebracht.

Stefano blijkt bovenop de club te zitten, zo niet er middenin. In het verleden werkte hij in één van de bedrijven van voorzitter Massimo Secondo (eigenaar van een flink aantal grote private bejaardenhuizen in de regio). Toen Secondo een aantal jaar terug de club Pro Belvedere overnam (naar verluidt om zijn kinderen te kunnen laten voetballen), vroeg hij Stefano als perschef. Drie jaar diende Stefano de club trouw tot volle tevredenheid van Secondo. Pro Belvedere stoomde van het niets op naar de Lega Pro Seconda Divisione, waar het er zelfs in slaagde van de roemruchte plaatsgenoot te winnen. Dat was een aardschok op de lokale voetbalkaart. Vervolgens speelde Stefano een belangrijke rol bij de overname van Pro Vercelli in 2010. Als gemeenteraadslid legde hij de contacten tussen burgemeester Corsaro en Secondo, wat uiteindelijk tot de fusie en doorstart van Pro Vercelli zou leiden. Daarop werd hij door Secondo gevraagd de perswerkzaamheden van de nieuwe fusieclub voor zijn rekening te nemen, wat onder meer leidde tot de website tuttoprovercelli.com waar Stefano redacteur van is.
“Het is slechts een hobby”, merkt Stefano op met glinsterogen en een blije grijns op zijn gezicht.

Op mijn vraag wat volgens Stefano de bepalende factor is achter het succes van Pro Vercelli antwoordt hij zonder aarzelen: “De persoonlijke band tussen algemeen directeur Romairone en algemeen directeur Marotta van Juventus.”
De twee schijnen elkaar te kennen uit Genua waar Romairone vandaan komt en waar Marotta eerder werkzaam was bij Sampdoria. Sinds die periode onderhouden de twee nauwe contacten waar Pro Vercelli van profiteert. Zo kan de huur van Appelt Pires en Masi worden verklaard, als ook de komst van Elio De Silvestro. De transfer van Masi naar Juventus is tevens een vrucht van de nauwe samenwerking. Die transfer kon tot stand komen omdat Juventus in eerste instantie de middelen aan Pro Vercelli gaf om Masi geheel van Sampdoria over te nemen. Door op de achtergrond te blijven, werd de prijs van Masi niet onnodig opgedreven en kon Juventus de speler in tweede instantie tegen marktconforme prijs overnemen van Pro Vercelli.
“Bovendien is het hele jeugdteam van Pro eigendom van Juventus”, vertelt Stefano. “Daardoor spelen de grootste talenten uit de regio hier op het hoogste landelijke niveau. Prachtig om te zien!” (Zo maakte enkele weken geleden nog de Braziliaanse sterspeler Pato na blessureleed zijn rentree met de Milan-jeugd tegen het jeugdteam van Pro Vercelli.)

Stefano vertelt verder dat Pro Vercelli is neergezet als project. Massimo Secondo leidt het project als een familie. Ieders rol is duidelijk. De club werkt met een begroting van circa € 8 mln., waarvan € 5 mln. televisiegeld is. De club is financieel gezond, maar gezien de noodzakelijke investeringen voor de Serie B is het wel noodzakelijk dat Pro nog enkele jaren op dat niveau uit blijft komen. Secondo schijnt één van zijn zonen klaar te stomen als opvolger in zijn bedrijven zodat hij straks zelf al zijn tijd aan zijn geliefde hobby kan besteden. In tegenstelling tot de oude mannetjes bij het stadion blijkt Stefano zeer optimistisch over de kansen op lijfsbehoud. Hij deelt de mening van Wim dat de jeugdige ploeg (de jongste in de Serie B!) tijd nodig heeft om te wennen aan het hogere niveau van de competitie.
“Als in januari nog twee ervaren spelers aan de selectie worden toegevoegd heeft Pro zelfs een ploeg die bovenin mee zou kunnen doen”, aldus Stefano. Met onder andere Masi, Appelt Pires en vooral de bijzonder getalenteerde en grillige spits Iemmello is er ruim voldoende talent aanwezig.
“En vergeet De Paula niet”, voegt hij eraan toe. “Als die weer fit is, speelt hij zeker.”
De Braziliaan wordt net als Bencivenga en Di Piazza van Chievo gehuurd, een club waar voorzitter Secondo al in zijn tijd bij Pro Belvedere nauwe contacten mee onderhield. Kortom, er is genoeg perspectief in dit project, voldoende mogelijkheden.

Ondertussen is de avond ver gevorderd en worden de desserts opgediend. Met Stefano maken we de afspraken voor zaterdag. Stefano heeft het plan al klaar. Deze keer mag ik het live-verslag van de wedstrijd voor tuttoprovercelli.com schrijven. Een mooie geste en goede mogelijkheid om weer eens een ander soort ervaring op te doen in het Silvio Piola Stadion. “Maar het belangrijkste is dat Pro Vercelli wint”, zeg ik.
Stefano knikt instemmend. “Er moet iets veranderen.”

Op vrijdag hebben we een dag buiten Vercelli ingelast. Met de trein reizen we naar Asti om daar de Piedmontese culinaire heerlijkheid te ervaren. Op de terugreis stappen we uit in Alessandria en Casale. Alessandria blijkt een wat saaie stad te zijn met vooral veel winkels in twee grote winkelstraten. Het mooiste aan de stad is wat mij betreft dat Felice Milano er een tijdje gespeeld heeft. Casale blijkt een onverwachte verrassing. Een zeer mooi, relaxed en pittoresk stadje met alles erop en eraan. Authentiek en karakteristiek. Logisch dat Raffaele Jeffe ooit in dit stadje met jaloezie naar de sportieve prestaties van Pro keek en uit afgunst een eigen voetbalteam oprichtte dat nota bene eenmaal de scudetto zou winnen. De kroon op Casale. Het verhaal van Casale zegt iets over de voetbalrivaliteiten in Italië. Stad tegen stad. Afkomst en eer staan op het spel.

’s Avonds terug in Vercelli eten we in een restaurant een typisch Piedmontese herfstmaatlijd met porcini-paddestoelen. We zitten nog geen kwartier aan tafel als er plotseling een grote groep mensen binnenkomt. Eén van de mannen uit de groep loopt rechtstreeks op mij af en roept: “Forza Pro!”, waarop een stevige handdruk volgt. Niet veel later staan er drie mannen bij ons aan tafel met gevulde wijnglazen en wordt er rijkelijk geproost op Pro. Op het moment dat onze eerste gang wordt opgediend wensen de mannen ons smakelijk eten en keren terug naar hun tafel waar hun vrouwen wachten. Als we het dessert op hebben schuift één van de mannen bij ons aan. Hij blijkt Daniele te heten, een vriend op facebook en fervent Pro Vercelli-supporter. Er ontstaat een boeiend gesprek over Pro Vercelli. In zijn beste Engels vertelt Daniele over de grootsheid van de club. Een grootsheid die de klasse van individuele teams en spelers ver overstijgt.

“Pro zit in je hart”, is zijn boodschap. “De ware voetbalsupporter laat het kind in zichzelf los. Gevoel gaat dan boven verstand.” Veel van de nieuwe spelers hebben volgens hem met hun volle verstand en vooral hun portemonnee voor Pro Vercelli getekend, niet met hun hart. Dat is een probleem. Op mijn vraag hoe dat dan met Tiribocchi en Camolese zit, antwoordt hij het volgende: “Tiribocchi is een grote speler, maar hij wordt niet goed gebruikt, niet goed aangespeeld gezien het type speler hij is. Camolese is een goede trainer, daar is geen twijfel over mogelijk. Zie wat hij bij Torino heeft gepresteerd. Hij is zeer ervaren en psychologisch sterk. Precies wat het team nodig heeft. Waar het vooral aan ontbreekt is spelers met Pro in hun hart.”

En dan valt de naam Malatesta. “Hij zou een prima spits in de Serie B zijn geweest”, zegt Daniele. Malatesta-fan die ik ben, kan ik geheel met hem instemmen. De Koning van de Omhaal, De Bommenwerper, mijn favoriete speler van de afgelopen twee seizoenen zou niet hebben misstaan in het Pro van nu. Daniele en ik begrijpen elkaar. Dan wenken zijn tafelgenoten hem terug naar tafel.
“Gaan we morgen winnen?”, vraag ik Daniele ten slotte.
“Ik hoop van wel”, antwoordde hij. “Gaan jullie later vanavond mee op stap?”
“Dat gaat helaas niet lukken. We hebben morgenochtend nog een afspraak staan. Vroeg weer op”, zeg ik. Daniele waardeert de passie. Op zijn Italiaans nemen we afscheid van elkaar, en dan keert hij terug naar zijn tafel.

Op zaterdagochtend hebben we om tien uur een afspraak met Gianluca, één van de Pro Vercelli-tifosi met wie ik zo nu en dan e-mail. Het is de dag van de wedstrijd. Hij heeft sjaals en stickers van zijn supportersverenging meegebracht als blijk van waardering en vriendschap. Gianluca is zo vriendelijk om ons naar Caresana te willen brengen om het graf van de Rampini-broers te bezoeken. Gianluca heeft naar eigen zeggen Pro in het hart. Hij is getogen in Vercelli. Met zijn opa bezocht hij Pro Vercelli al. Vroeger in de lagere divisies kwamen er volgens hem vele duizenden mensen naar Pro Vercelli, zelfs in de laagste divisies. Nu ziet hij de leegloop van de stad. De dienstverlening ligt op zijn gat en er is weinig werk. Veel inwoners werken in Turijn of Milaan en zijn supporter van Inter, Juventus of Torino. Pro Vercelli laat men dan links liggen. Zelf is Gianluca actief in een supportersvereniging van Pro Vercelli. Hij voelt passie voor de club.

Zijn grootouders liggen ook begraven op de begraafplaats van Caresana en zo weet Gianluca van het graf van de Rampini’s. Op weg naar het graf van zijn grootouders loopt hij altijd even langs de Rampini’s om daar een schietgebedje te doen en geluk te wensen voor Pro Vercelli. Sandro Rampini kende hij persoonlijk. De voormalig topscorer van Pro Vercelli woonde in hetzelfde appartementencomplex als Gianluca. “Sandro Rampini was een kranige man. Klein van stuk. Geblokt en sterk gebouwd. Op negentigjarige leeftijd nam hij gewoon de trap als de lift het niet deed.” Over voetbal heeft Gianluca nooit met hem kunnen spreken. “Sandro was stokdoof.” 

Het graf van de Rampini’s ziet er mooi en strak vormgegeven uit voor zijn leeftijd. Een flink en goed onderhouden familiegraf zonder fratsen. Opmerkelijk genoeg is één van de dekstenen wat verschoven waardoor je in het graf kan kijken. De boxen waar de doden zijn bijgezet zijn te onderscheiden. Elke box is afgesloten met een steen met daarop de naam en geboorte- en overlijdensdatum van de overledene. Het best zichtbaar is het graf van Sandro Rampini. Eigenaardig, maar het voelt een beetje alsof we welkom worden geheten. Ik vertel Gianluca en Wim nog wat over het aandeel van Carlo en Sandro Rampini in de grote successen van Pro Vercelli. “Hier liggen de twee clubtopscorers aller tijden van De Witte Leeuwen. Twee grote voetbalkampioenen.”

Gianluca neemt ons mee naar de dorpskern van Caresana en vertelt over de armoede van vroeger in de rijstbouw. Ter illustratie laat hij ons een oud arbeidershuisje zien. Het bouwval staat er treurig bij. Caresana ligt middenin de rijstvelden, zo’n zeventien kilometer onder Vercelli, en was ooit slachtoffer van de pest. Gianluca vertelt dat de inwoners ten einde raad waren en de ossen uit wanhoop maar op straat lieten poepen in de hoop dat de ammoniakwalm de pest zou verdrijven. En zo geschiedde. Sindsdien wordt ieder jaar ter ere van de redders van het dorp een ossenrace gehouden. Vier ossen verschijnen op het strijdtoneel: een tweehonderd meter lang stuk weg vlakbij de kerk. De banen staan permanent met gele verf op het asfalt. Het schijnt echte Piedmontese folklore te zijn, dus gaat dat zien!

Gianluca kijkt dit seizoen zelf uit naar de wedstrijden tegen Novara in de Serie B. Dat zijn unieke wedstrijden die veel emoties losmaken. Een typisch voorbeeld van Italiaanse voetbalrivaliteit. Zoals die er ook is met Biellese. Enkele decennia terug trokken Biellese-supporters Vercelli in op weg naar de derby. Aan één van de doorgangwegen woonde een bejaard vrouwtje alleen in haar huis. Ze schijnt het huis uit te zijn gelopen en schold zonder vrees de rivalen, die in grote meerderheid waren, de huid vol. Casale is uiteraard ook een rivaal. Bij het stadion van Casale ligt een klein kanaaltje en het schijnt dat er rondom derby’s nog wel eens iemand in het water belandt. “Tegen Crotone zal van dat soort praktijken geen sprake zijn”, zegt Gianluca. “Beide clubs spelen denk ik voor het eerst tegen elkaar. Er worden niet of nauwelijks supporters uit het ver weg gelegen Calabria verwacht. Laten we hopen dat we winnen.”

donderdag 15 november 2012

Warm welkom en dromen waarmaken

Om kwart over twee hebben we een ontmoeting in het Silvio Piola Stadion met Filippo, perschef van Pro Vercelli. Uiteraard zijn we ruim op tijd en dat stelt ons in de gelegenheid alvast een blik te werpen op het volledig gerenoveerde stadion. Vlakbij ons staat een grote man met baard een sigaret te roken. Hij kijkt ons wat meewarig aan en vraagt wat we op het terrein doen. “We hebben een afspraak met Filippo”, zeg ik. Door een deur van het persgebouwtje schreeuwt de man onmiddellijk naar binnen om Filippo. In het zaaltje blijken spelers te zitten. Ik zie centrale verdediger Francesco Cosenza verbaasd naar buiten kijken. Ik vraag aan de man met de baard en de wilde haren wie hij is. Hij blijkt de keeperstrainer te zijn. Ik vertel hem een Pro Vercelli-fan uit Nederland te zijn. Hij neemt dat voor kennisgeving aan. Met een hartelijke glimlach komt Filippo het terrein oplopen en heet ons welkom.

Hij legt ons uit wat het plan voor vandaag is. We mogen de persconferentie met Umberto Germano bijwonen, wat rondkijken in het stadion en er is een ontmoeting gepland met Paola Piola, de dochter van clublegende Silvio Piola. De training kunnen we helaas niet bijwonen, want die zal achter gesloten deuren plaatsvinden. De trainer wenst in aanloop naar de wedstrijd tegen Crotone geen pottenkijkers en het team gaat twee dagen in trainingskamp om zaterdag goed voorbereid aan de aftrap te verschijnen. Op het terrein hebben zich ondertussen nog enkele mensen van de pers verzameld om deel te nemen aan de persconferentie. Onmiddellijk herken ik Alex, auteur van Il Grande Libro della Pro Vercelli, mijn voornaamste naslagwerk over de rijke Pro Vercelli-historie. Verrassend genoeg herkent Alex mij ook. Spontaan steekt hij zijn hand uit.
“Zo blij je ontmoeten”, zegt Alex. “En zo toevallig, want over drie uur vertrek ik voor het eerst van mijn leven naar Nederland. Ik kan het niet geloven je juist op dit moment te treffen. Ongelofelijk!”
Het blije onthaal verbaast me, aangezien ik juist tegen hem opkijk vanwege de prachtige naslagwerken die hij produceert.
“Je website vind ik fantastisch!”, vervolgt Alex. “Zo jammer dat we elkaar deze week niet uitgebreid kunnen treffen om over Pro Vercelli te praten. Dat moet dan maar een volgende keer. Dan krijg je meteen de laatste exemplaren van mijn jaarboeken.” Hij vraagt een aanwezige journalist om ons samen op de foto te zetten. Ik ben een beetje overdonderd, blij verrast door het enthousiasme. Gelukkig duurt dat niet heel lang omdat al snel de deuren van het persgebouw open gaan voor de persconferentie.

Filippo laat ons eerst nog de nieuwe mixed zone en de opgeknapte persruimte zien. Hij wijst ons plekken aan in de zaal en verontschuldigt zich dan. Even later verschijnt Filippo weer in de perszaal, gevolgd door Pro Vercelli-middenvelder Umberto Germano. Germano krijgt van de aanwezige journalisten een aantal vragen op zich afgevuurd over de wedstrijd tegen Crotone, die door het grote talent voorbeeldig worden beantwoord. Over zijn kans op een basisplaats: “Ik hoop zeker te spelen, maar verwacht niets. Uiteindelijk is het de coach die beslist. Het is dit jaar op veel vlakken zeker anders dan vorig jaar. De Serie B is veel technischer.” Over zijn lichte blessure en de komende wedstrijd: “Het is niets ernstigs en dus ben ik gewoon beschikbaar. Tegen Crotone wacht ons weer een moeilijke wedstrijd, maar tegelijkertijd zijn we ons ervan bewust dat iedere tegenstander kan worden verslagen. We moeten geconcentreerd blijven en geloof houden, want anders blijven we fouten maken door onachtzaamheid. We spelen thuis en moeten daar op het veld ons voordeel mee doen. Ik ben er zeker van dat onze fans ons de gehele wedstrijd zullen steunen en wij zullen er alles aan doen om de eer hoog te houden van het shirt dat we dragen.” Op mijn vraag wat de geest van Pro Vercelli voor hem betekent, antwoordt Germano dat die heel belangrijk is. “Het is heel speciaal om voor een club te spelen met zo’n grote historie, die zeven keer kampioen is geworden.”

Na de persconferentie lopen we terug naar de binnenplaats tussen het persgebouw en de hoofdtribune. Terwijl we daar staan druppelen meer spelers binnen. Zigoni, Bencivenga en Calvi arriveren voor de training. In een hoek staat Iemmello te telefoneren. Filippo legt ondertussen nog eens uit dat besloten trainen onderdeel van de filosofie van de trainer is. “Waarom de tegenstander wijzer maken dan nodig?”
Algemeen directeur Romairone komt aangelopen, de man tegen wie ik vorig seizoen heb gezegd dat ik hem dit seizoen zou zien in de Serie B. Een gevleugelde uitspraak die deze week meerdere malen in herinnering werd geroepen door de lokale pers en nu bewaarheid wordt. Romairone en ik schudden elkaar vriendelijk de hand en hij vraagt me hoe het gaat. Op mijn wedervraag reageert Romairone aarzelend met een handbeweging van zozo. De tegenvallende sportieve prestaties houden Romairone overduidelijk bezig. Snel loopt hij naar binnen om zich bij de ploeg te voegen.

Dan arriveert Paola Piola op het terrein, de dochter van de legendarische Pro Vercelli-spits Silvio Piola. We begroeten elkaar en worden door Filippo meteen naar de gevel van het persgebouw gedirigeerd voor een foto onder het enorme portret van het clubicoon. Arm in arm staan we daar tot de plaatjes zijn geschoten. Met hulp van Filippo als vertaler voeren we een geanimeerd gesprek. Ik vertel haar eerst dat we die ochtend de graftombe van haar vader hebben bezocht. Wim voegt er aan toe dat het indrukwekkend was. “Very inspiring.” Paola kan dat zichtbaar waarderen.

Ik vraag haar vervolgens hoe het is om de dochter van zo’n beroemde voetballer te zijn. Ze vertelt dat het bijzonder is, maar ook een grote verantwoordelijkheid. Zeker nu het de laatste jaren zo goed gaat met Pro Vercelli gaat er weer veel aandacht naar haar vader uit en dus naar haar om over hem te vertellen. Opmerkelijk genoeg vertelt ze dat ze haar vader nooit heeft zien spelen. De situatie is dus een beetje surrealistisch voor haar. Pas na zijn actieve voetbalcarrière stichtte Silvio Piola een gezin. Toen Silvio zijn laatste interland speelde was Paola's moeder zwanger van haar eerste kind. Na zijn spelerscarrière werd Silvio Piola (jeugd)trainer. Paola vertelt dat haar vader zeer bescheiden was over zijn voetballoopbaan. Thuis sprak hij eigenlijk nooit over zijn voetbalprestaties. Daar was hij in de eerste plaats een goede vader. Pas na zijn dood ontdekten Paola en haar broer de rijke voetbalgeschiedenis van hun vader. Op zolder vonden ze voetballen, shirts en bekers. Samen reconstrueerden ze zijn geschiedenis om die te bewaren voor het nageslacht. Zijn belangrijkste boodschap die haar is bijgebleven luidt: Maak je dromen waar. Paola: “Iedereen wordt als gewoon mens geboren, maar als je je talent ontwikkelt en hard werkt kun je dromen uit laten komen.” Een boodschap die ze vandaag de dag gebruikt in haar werk als psycholoog. “Een prachtige boodschap”, zeg ik. “Ook omdat Pro Vercelli symbool staat voor talentontwikkeling, hard werken en dromen realiseren.” Paola knikt bevestigend. Het is tijd om afscheid van elkaar te nemen. Ik vertel Paola nog van plan te zijn in het voorjaar terug te komen om de derby tegen Novara bij te wonen. Voor haar vast ook een bijzondere wedstrijd omdat haar vader beide clubs trouw diende. Paola zegt dat het een spannende wedstrijd belooft te worden.

Nadat Paola weer door de toegangspoort is verdwenen, vertelt Filippo ons dat de wedstrijd van komende zaterdag een belangrijke is. Binnen de club is de sfeer wat bedompt gezien de positie op de ranglijst. We zagen het al aan Romairone. Een groot contrast met het vorig seizoen. Zelf heeft Filippo het afgelopen seizoen, zijn eerste in dienst van Pro Vercelli, als een mirakel beleefd. Zijn inschatting is dat tot januari zeker nog zo’n tien punten behaald moeten worden wil de club dit seizoen serieus meedoen en lijfsbehoud realiseren. “De Serie B duurt heel lang, meer dan veertig wedstrijden. In januari begint de competitie echt. De ploeg komt van ver en zal zich ontwikkelen.”
“Een taxichauffeur vertelde ons vanochtend dat in januari zeker vier versterkingen komen. Een belofte van Romairone”, vertelt Wim tegen Filippo. Filippo kan dat helaas niet bevestigen.
Ten slotte toont Filippo ons het stadion. Trots vertelt hij over de nieuwe kuipstoeltjes, de verbeterde lichtmasten en de aanpassingen op de hoofdtribune (het bestuur heeft een nieuw vak gekregen, dichter op het veld, erachter is ruimte gemaakt voor de camera’s van Sky Sport en andere kanalen). We zien de zeven Scudetti die onder de luifel van de monumentale hoofdtribune zijn aangebracht. Het kunstgrasveld wordt ook aangewezen.
“Hoe bevalt het de spelers?”, vraag ik.
I think they like it”, is Filippo's antwoord.

De rondleiding is klaar en we bedanken Filippo bij het afscheid. Als we iets willen weten of nodig hebben dan hoeven we hem maar te bellen.
“O ja, hoe komen we aan onze kaarten?”, vraag ik nog.
“Vanaf drie uur kunnen jullie ze afhalen bij de kaartverkoop buiten het stadion”, antwoordt hij. We schudden handen en zeggen tot ziens. Iets na drieën staan we voor het loket. We hoeven niets te vragen. De man achter het loket kijkt ons aan, draait zich om en komt terug met de gereserveerde kaarten. Servizi staat er achterop. Kaarten voor de perstribune. Een warmer welkom dan vandaag op de club is nauwelijks denkbaar. Alleen jammer dat we de training niet kunnen bijwonen.

Maar dat lukt alsnog. Op weg naar het centrum lopen we nog een keer om het stadion. Achter de tribune aan de lange zijde tegenover de hoofdtribune zien we een aantal mannen op leeftijd samenscholen bij een tourniquet. Het blijkt een clubje van vijf van die typische oude mannetjes die je ook bij vrijwel iedere training van Nederlandse profclubs aantreft. Eén voor één gluren ze door de stalen spijlen om wat glimpen van de besloten training op het hoofdveld op te vangen. Nadat we ons hebben voorgesteld mogen we ook even kijken. Op het veld zien we de spelers een parcours afleggen langs stokken in de grond. Dribbelen, controleren en wenden met de bal. Afspelen. De oude mannetjes blijken pessimistisch, hoewel ze het prachtig vinden Pro Vercelli-fans uit Nederland te ontmoeten. De strekking van hun verhaal is dat het niet goed gaat met Pro.
“In januari zijn we geheid gedegradeerd”, zegt één van de mannetjes.
Wim stribbelt nog wat tegen. De mannetjes zijn echter niet te vermurwen. Eén van hen steekt de duimen omlaag om zijn standpunt kracht bij te zetten.
‘Durf te dromen!’, schiet het door mijn hoofd.

Oude graven & Enrico Corona

Laat in de woensdagmiddag ploffen mijn reisgenoot Wim en ik na een goede reis neer op een terras op het Piazza Cavour te Vercelli. We zijn net te laat om nog naar de training in het Silvio Piola Stadion te gaan die voor het publiek is opengesteld in aanloop naar de wedstrijd van zaterdag tegen Crotone. Maar dat zal naar verwachting morgen wel goed gemaakt worden met het door Stefano voor ons geplande bezoek aan club en stadion. Onze eerste maaltijd in Vercelli eten we op woensdagavond in pizzeria La Piedigrotta, waar het kampioenselftal van Pro Vercelli uit 2008 ingelijst boven onze tafel hangt. Pro Vercelli is veel nadrukkelijker in de stad aanwezig dan in voorgaande jaren. Regelmatig zien we Pro Vercelli-vlaggen hangen in winkels en aan balkons. Verscheidene cafés hebben op de wand oude elftalfoto’s van de afgelopen vijftig jaar opgehangen als eerbetoon aan de dit jaar precies 120 jaar oude club. Er valt weer wat te genieten in Vercelli.

Donderdagochtend hebben we een bezoek gepland aan de gemeentelijke begraafplaats van Vercelli. We nemen een taxi, aangezien de begraafplaats aan de rand van het stadje ligt. We stappen in bij een taxichauffeur die met zijn pet, snor en toet doet denken aan Super Mario.
“Bent u Pro Vercelli-supporter?”, vraag ik geïnteresseerd aan de taxichauffeur. Hij reageert enigszins verbaasd als ik hem vertel een Pro Vercelli-fan uit Nederland te zijn.
Si!”, antwoordt hij met glinsteroogjes. “Het gaat niet zo goed met Pro Vercelli”, steekt hij voorts van wal. “Met de huidige selectie gaan ze het niet redden in de Serie B. De ploeg is te onervaren en de aankopen vallen tegen. Tiribocchi speelt slecht.”
Ik probeer de taxichauffeur nog duidelijk te maken dat het een hele opgave is om in twee jaar tijd van de Seconda Divisione naar een veilige plek in de Serie B op te klimmen. “Op zich is het al heel speciaal dat Pro voor het eerst in 64 jaar weer op dat niveau speelt. Iets om van te genieten.”
De taxichauffeur ontkent dat niet, maar kijkt toch liever naar de nabije toekomst. “Romairone heeft vier versterkingen beloofd in januari. Daar is de hoop op gevestigd.”
Hoewel ik de club op de voet volg, ben ik met die belofte van de algemeen directeur nog niet bekend. “Heeft hij dat echt beloofd?”
Si!
“Hm, interessante info”, zeg ik tegen Wim.
De taxi stopt voor de ingang van de begraafplaats. We rekenen met de taxichauffeur af en nemen afscheid met een welgemeend “Forza Pro!” De taxichauffeur stapt geamuseerd in zijn wagen en rijdt weg.

De begraafplaats is gigantisch groot. Dat hadden we niet verwacht. Bijna even imposant als de beroemde begraafplaats in Milaan die we vier jaar eerder bezochten toen we voor het eerst naar Vercelli gingen. Dat is een begraafplaats waar je urenlang kan ronddwalen tussen de graftombes, de één nog meer imponerend qua omvang en pracht en praal dan de ander. Wij hebben nu slechts anderhalf uur de tijd, want om twee uur moeten we in het Silvio Piola Stadion zijn voor een afspraak op de club. Het lijkt op het eerste gezicht een onmogelijke opgave om Pro Vercelli-spelers van weleer te vinden in dit enorme dorp der overledenen. Zoeken naar een speld in een hooiberg. Na een half uur ronddwalen zijn we dan ook nog niet veel opgeschoten. Ongetwijfeld zijn we de graven van enkele voormalige Pro Vercelli-spelers gepasseerd, maar van wie de namen minder goed in mijn grijze massa zijn blijven hangen. De beroemde en herkenbare namen blijven vooralsnog uit.

We besluiten terug richting de ingang van de begraafplaats te lopen als we plotseling twee mannen van middelbare leeftijd passeren. Eén van de mannen keert zich om en loopt spontaan op mij af. “Ben jij de Hollander?”, vraagt hij. Ik antwoord bevestigend.
“Wil je de graftombe van Silvio Piola zien? Daar ben je toch naar op zoek?”
“Piola, die ligt hier toch niet begraven?”, vraag ik verrast (Gianluca, een plaatselijke supporter met wie ik e-mail, vertelde mij eerder dat het graf van de topscorer aller tijden van de Serie A in zijn geboorteplaats Robbio ligt en niet in Vercelli.)
Si, de tombe van Piola is hier. Kom mee, dan laat ik het jullie zien. Gianluca – die ken je toch? – belde mij vanochtend om jullie de tombe te laten zien indien jullie langs zouden komen.” (Later blijkt dat Gianluca mij die ochtend op de valreep nog een e-mail had gestuurd om te melden dat de graftombe van Piola zich bij nader inzien wel degelijk op de begraafplaats van Vercelli bevond.) Blij verrast door dit grote toeval volgen we de man naar de graftombe van de familie Piola, niet ver gelegen van de ingang van de grote begraafplaats.

Het graf van Piola is een grote marmeren tombe die op een hoek hoog boven de naastgelegen graven uitsteekt. De tombe is eenvoudig maar stijlvol vormgegeven. Licht en donker gekleurd, met aan de voorkant een hoge glazen pui. Boven het glas staat op een donker stuk marmer in gouden letters ‘Piola’. Er is een mooie kleine gekleurde portretfoto van Silvio Piola in een gouden lijstje geplaatst op de plek waar de legendarische spits is bijgezet in het familiegraf. Eronder een schild met een Italiaans vlaggetje dat ongetwijfeld verwijst naar zijn roemrijke voetbalverleden. Daaronder bevindt zich een foto van zijn zoon Dario die in 2011 is overleden en bij zijn vader ligt. Onderin de graftombe heeft een oude leren voetbal op een tapijtkleedje een plek achterin het midden gekregen. Daarnaast staat een vaasje met twee rode rozen met een wit lint met daarop het Pro Vercelli-embleem. Er staan een paar bloemstukken omheen en er liggen een zakmes, een dennenappel en enkele rijstplantjes. Kortom, een eervolle laatste rustplaats voor De Zoon van Vercelli en zijn zoon, met enkele bescheiden verwijzingen naar oorsprong, voetbal en liefde. Een moment staan we stil bij de grootste speler die Pro Vercelli ooit voortbracht (en naar wat we later die dag zouden horen ook een voorbeeldig mens).

Aan de man vraag ik of er nog meer graven van oud-Pro Vercelli-spelers op de begraafplaats te vinden zijn.
“Zeker wel, maar dan moeten we in het register zoeken. Gelet op de tijd zou ik er één voor je kunnen aanwijzen. Wie zoek je?”
“Marcello Bertinetti.”
De man neemt ons mee naar een klein kantoortje bij de toegangspoort van de begraafplaats waar een forse dame kantoor houdt. Samen met de andere man begint hij een ouderwetse kaartenbak met verkleurde papiertjes schuin achter de forse dame door te spitten.
“Overlijdensjaar?”, vraagt de man met de baard. Ik herinner mij 1967. Een moment later is de kaart gevonden.
“Sector vijf, graf zeven”, zegt de man hardop en wijst op een kaart aan waar het graf zich ongeveer moet bevinden. We danken hem zeer voor de hulp en gaan op zoek.

Na tien minuten bevinden we ons op de plek waarvan we denken dat het sector vijf zou moeten zijn, aan de rand van de begraafplaats zoals op de kaart aangegeven. We zoeken verwoed naar de naam ‘Bertinetti’ op de vele grafstenen en tombes in de nabije omgeving. De oprichter van de voetbalclub is in geen velden of wegen te vinden. Wanneer we voor ons gevoel de gehele sector hebben uitgekamd, blijkt er een doorgang te zijn naar een volgend deel van de begraafplaats. We hebben dus verre van de rand van de begraafplaats gezocht en kunnen weer opnieuw beginnen met het uitkammen van een sector. De sectoren en paden zijn overigens niet met nummers maar met letters aangeduid, wat de zoektocht naar sector vijf aanzienlijk moeilijker maakt.

Op zoek naar Bertinetti valt mijn oog plotseling op het graf van de familie Visconti Bassanino (foto links). Links boven op de grote grijze grafsteen prijkt de naam van Annibale Visconti. Geboren op 13 juli 1889. Het kan niet anders of we hebben te maken met de legendarische spits van het team dat de eerste paar Scudetti namens Pro Vercelli won. Een man van het eerste uur. Hij was er in 1903 al bij in de eerste wedstrijd die Pro Vercelli speelde tegen Forza e Costanza uit Novara. Tussen 1906 en 1910 scoorde hij 13 keer in 31 officiële wedstrijden. Met zijn goals besliste hij in 1908 en 1909 de kampioenswedstrijden tegen U.S. Milanese. We kennen hem van oude foto’s waarop hij goedlachs staat. In voor een geintje. Knap, zelfbewust en goed gesoigneerd met snorretje. De bovenste knopen van zijn overhemd soms open, als een vrijbuiter. Hij stond bekend als een bekwame spits en was berucht vanwege zijn rake kopballen van buiten de zestien. Dit werd zowel indrukwekkend als gevaarlijk gevonden omdat Het Lederen Monster zo zwaar als lood was. Naast zijn naam op de grafsteen staat een portretfoto van een serieuze vijftiger in militair uniform. Overlijdensdatum 1 oktober 1941. 52 jaar oud is de scherpschutter geworden. Gestorven als militair in de Tweede Wereldoorlog zou je denken. Hij overleed echter door een hersenbloeding, die volgens zijn broer en medespeler Francesco Visconti wel veroorzaakt moest zijn door de vele ballistische kopballen op jonge leeftijd.

De tijd vordert ondertussen gestaag en dus geven we de zoektocht naar het graf van Bertinetti maar op. Het hoofddoel (het graf van Piola bezoeken) is reeds bereikt en met Visconti erbij is het al een heel interessant bezoek geworden. We lopen de hoek om en plotseling valt mijn oog op een witte graftombe met daarin een bronzen borstbeeld op een spiraalvormige bruine pilaar achter glas. ‘Remigio Milano’ staat er achter in donkere letters. Er boven hangt een representatieve portretfoto van de man op leeftijd. Geboortedatum 25 juni 1899 en overleden op 29 februari 1976. 76 jaar oud. Geen twijfel mogelijk dat we hier met één van de gebroeders Milano te maken hebben. Milano IV welteverstaan, de jongste van de vier Milano-broers en lid van de selectie die in 1921 en 1922 twee Scudetti won. Het borstbeeld toont een sereen en zelfbewust gelaat, van een klasse die zo kenmerkend was voor de Milano-broers.

De vondst van het graf van Milano IV is onverwacht, dus lopen we helemaal goedschiks richting de uitgang van de begraafplaats. Op dat moment breekt opeens de zon door. We dromen wat weg en plotseling zijn we enigszins verdwaald. Ergens voelt het alsof iets of iemand nog om onze aandacht vraagt. De doorbrekende zon, het verdwalen en de graven... We lopen langs wat paden, kijken goed om ons heen en plotseling valt het oog op een kleine gedenksteen (foto links) met op de voet een Pro Vercelli-vlaggetje dat herinnert aan vorig seizoen: het jaar dat Pro Vercelli promoveerde naar de Serie B. ‘Corona Enrico’ is de naam van de man die hier begraven ligt. Geboren op 9 april 1962 en gestorven op 26 mei 2010. Slechts 48 jaar jong. Was hij een oud-speler? Een fan? Ik weet het eerlijk gezegd niet, maar voel dat er een connectie is.

Eenmaal terug in Nederland duik ik gelijk in de boeken om uit te vinden wie deze man was. Enrico Corona blijkt een oud-doelman van Pro Vercelli te zijn geweest, geboren en getogen in Vercelli. Zijn naam en loopbaan zijn opgenomen in Il Grande Libro della Pro Vercelli. Tussen 1982 en 1990 speelde hij 91 officiële wedstrijden voor De Witte Leeuwen. Hij werd in die wedstrijden slechts 74 keer gepasseerd. Met een gemiddelde van 0,813 tegentreffers per wedstrijd staat hij in de top tien van minst gepasseerde Pro Vercelli-keepers aller tijden. Hij zat een paar seizoenen samen met de huidig algemeen directeur van Pro Vercelli, Giancarlo Romairone, in de selectie. Corona maakte een promotie naar de Serie C2 mee en stopte het seizoen dat de club wegens financiële problemen werd teruggezet naar de amateurs.

Op 7 december 1986 beleefde hij wellicht zijn hoogtepunt in dienst van Pro. Die dag stond hij op doel in de 2-1 overwinning op aartsrivaal Novara in de Serie C2a. In een met zevenduizend toeschouwers volgepakt Stadio Silvio Piola stonden De Leeuwen na een klein kwartier spelen al met 2-0 voor dankzij twee benutte penalty's van aanvaller Raffaele Solimeno. De Blauwen waren daarna weliswaar sterker, maar wisten Corona slechts één keer te passeren. De overwinning werd groots gevierd. Om nooit te vergeten. Na zijn spelersloopbaan was Corona nog assistent- en keeperstrainer bij Pro Vercelli. Zijn loopbaan bij de club weerspiegelt een groot deel van de moderne geschiedenis van de 120 jaar oude voetbalclub. Ploeteren in de laagste divisies, diepe dalen, incidenteel succes, boven jezelf uitstijgen, Pro Vercelli in het hart. Het laat ook zien wat een unicum het is dat Pro Vercelli nu weer in de Serie B uitkomt. Hoe prachtig dat is. Om van te genieten.

zondag 11 november 2012

Verwachtingsvol naar Pro Vercelli

De komende week staat voor mij vrijwel volledig in het teken van Pro Vercelli. Aanstaande woensdag stap ik samen met een goede vriend in het vliegtuig naar Turijn en vanaf daar zullen we met de trein doorreizen naar Vercelli. Van woensdag tot en met maandag zal hotel-restaurant Il Giardinetto onze thuisbasis vormen in de stad van rijst en risotto. Ik kijk nu al uit naar een overheerlijk bord Panissa vergezeld van fameuze Gattinara-wijn, en naar de andere Piedmontese klassiekers die chef-kok Daniele Siviero serveert in zijn sfeervolle huiskamerrestaurant met tuin. In die tuin zullen we waarschijnlijk niet eten. Op voorhand lijkt vast te staan dat we niet voor het weer de Noord-Italiaanse provincie in hoeven te trekken. Alle weersites gaven deze week aan dat het de komende weken zou gaan regenen en regenen. Op voorhand hoeft dat voor het voetbal in Vercelli geen slecht uitgangspunt te zijn, want wie herinnert zich niet de thuiswedstrijd tegen Taranto in de halve finale van de play-offs van vorig seizoen die door De Witte Leeuwen in de stromende regen werd gewonnen? Met dat in gedachten kroop ik afgelopen zaterdag verwachtingsvol achter mijn laptop om de wedstrijd tegen Modena te zien.

Zoals te doen gebruikelijk kwamen er weer weinig beelden van De Witten voorbij op mijn digitale tv-kanaal. De eerste helft een kort fragment van een afstandsschot en in de 28e minuut een vrije trap van Tiribocchi van net buiten de zestien die door de keeper van Modena ternauwernood werd gekeerd. Het regende in Vercelli en in de 32e minuut was het raak, voor Modena welteverstaan. Uit een doorgestuiterde vrije trap werkte Dejan Lazarevic de bal in de goal. Zijn blijdschap was er uiteraard niet minder om. Niet veel later kwam Pro Vercelli-keeper Valentini in beeld, mistastend op een vrije trap van grote afstand die gelukkig op eigen kracht naast ging. In de tweede helft was de eerste grote kans ook voor Modena. Al na twee minuten waren de camera’s van Diretta Gol op het Silvio Piola Stadion gericht. Later zag ik in de samenvatting op seriebwin.it dat Valentini die tweede helft aanval na aanval op zich af had zien komen en zelfs een knappe omhaal te verwerken had gekregen. Tegen het eind van de wedstrijd, in de 38e minuut van de tweede helft, snelde Lazarevic op eigen kracht door de Pro Vercelli-defensie heen en scoorde flitsend de 0-2 namens de gasten. In de blessuretijd deed invaller Pietro Iemmello nog iets terug voor de thuisploeg door de 1-2 binnen te tikken, maar dat deed niets af aan de uiteindelijke nederlaag. Pro Vercelli was er in de regen niet of nauwelijks aan te pas gekomen en raakte ook nog eens middenvelder Appelt Pires kwijt die met een ernstige blessure uitviel. Zo verloor Pro Vercelli voor de tweede keer op rij tegen een goede Serie B-ploeg en staat de motor op het middenveld de komende twee cruciale maanden aan de kant.

De wedstrijd tegen Taranto lijkt alweer lang geleden, want hoewel onze trainer zegt dat in december – laat staan november – nog niets wordt beslist in de Serie B heeft de wedstrijd van volgend weekend alles weg van een cruciaal finaleduel. Als Pro Vercelli verliest, verliest zij het zicht op een comfortabele plek in de middenmoot en zal voorlopig naar onderen gekeken moeten worden. Als er wordt gewonnen, dan blijft die veilige middenmoot nog enigszins binnen handbereik. Crotone won afgelopen weekend spectaculair met 3-2 van Empoli, de ploeg waartegen Pro Vercelli vorig weekend nog verloor. Vorig seizoen zag ik Crotone tegen Hellas Verona spelen in het Bentegodi Stadion. Toen bleek die relatief onbekende club uit Calabria een taaie tegenstander, die zich pas in de laatste minuut gewonnen gaf tegen de eenmalig winnaar van de scudetto die toen net als dit seizoen bovenin de Serie B speelde. Het zal niet makkelijk worden tegen Rood-blauw en wellicht reuze spannend.

De voorbereidingen voor de reis zijn getroffen. Om in de sfeer te komen heb ik deze week via e-bay.it het officiële wedstrijdshirt dat De Cobra Gianmarco Zigoni in de uitwedstrijd tegen Reggina droeg aangeschaft. Het shirt bleek nog ongewassen te zijn waardoor ook de zintuigen in aanloop naar het volgende Vercelli-avontuur meer dan voldoende worden geprikkeld. Via e-mail en facebook.com heb ik ondertussen enkele afspraken gemaakt met fans en spelers. Stilletjes hoop ik dat het mogelijk is om op donderdag of vrijdag ook een training te bezoeken, hoewel die mogelijkheid sinds de komst van Camolese wat minder groot is aangezien de nieuwe trainer aankondigde vooral achter gesloten deuren te willen trainen. Ook staat een bezoek aan het lokale kerkhof op het programma, op zoek naar de persoonlijke monumenten van vergeten spelers van wie de namen ooit in een ver verleden op ieders lippen lagen. Deze keer hoop ik er wel aan toe te komen om de Bertinetti-straat en Milano-straat te bezoeken ergens aan de randen van het provinciestadje. Drie keer zal scheepsrecht zijn, aangezien ik er twee keer eerder niet aan toekwam.

Ten slotte staat vast dat ik ook wat zal moeten lijden voor mijn favoriete voetbalclub. Afgelopen week ben ik na een onschuldig potje voetbal met mijn zoontje van twee aan mijn rechtervoet geblesseerd geraakt. In de voetbalkooi kon ik niet goed uit de voeten met een voorzet (van het ventje van drie turven hoog) die op mijn rechterpantoffel terecht kwam. De voet is in het gebied onder de grote teen opgezwollen en lopen kost enige moeite. In de traditie van de echte Italiaanse broodvoetballers zal ik mij niet door dat euvel laten afhouden van een nieuw avontuur in Vercelli. Een beetje pijn lijden voor je cluppie kan geen kwaad. Zie het als mijn persoonlijke offer voor de overwinning, want op één punt breng ik een minder gunstig omen met mij mee. Tot nu toe heeft Pro Vercelli namelijk nog niet in mijn aanwezigheid gewonnen. Mijn twee eerdere bezoeken eindigden in gelijke spelen. Drie keer zal scheepsrecht zijn, want wat zou ik graag de overwinning vieren in het Silvio Piola! Ondertussen voorspellen de laatste berichten voor aanstaande zaterdag half bewolkt weer met een zonnetje dat doorbreekt. Ik kan nauwelijks wachten.

woensdag 7 november 2012

Empoli vs. Pro Vercelli 2-1

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
De wedstrijd van afgelopen weekend tegen Empoli liepen Pro Vercelli en ik helaas wat achter de feiten aan. Pas tegen het eind van de eerste helft kon ik inschakelen op Diretta Gol. De regie had toen in het bijzonder aandacht voor andere wedstrijden zoals Spezia vs. Crotone, Livorno vs. Bari, Brescia vs. Ternana en Novara vs. Cittadella. Pas in de rust zag ik beelden vanuit Empoli. Het betrof een herhaling van de 1-0, een prachtige goal van Tonelli die de bal uit een corner in één keer achter de aan de grond genagelde Valentini plofte. Valentini had zoals te doen gebruikelijk De Witte Leeuwen die helft op de been gehouden met enkele miraculeuze reddingen, maar kon simpelweg niets tegen dit schot ondernemen. “In de eerste helft speelden we te terughoudend”, zei trainer Camolese na afloop van de wedstrijd tegen de pers. De tweede helft werd er eerder naar Empoli doorgeschakeld: feestvierende Pro Vercelli-spelers kwamen in beeld na een treffer van linksback Scaglia. Weer hij. Net als in de vorige wedstrijd. En wat voor één. Dit keer had de veteraan van Vercelli de bal van buiten de zestien in één keer op de pantoffel genomen en strak over het drukbezette strafschopgebied en de Empoli-doelman in de lange hoek in het netje geschoten. Dat betekende de gelijkmaker en een moment van euforie voor De Withemden. Zeven minuten later verscheen echter de ervaren spits Big Mac Maccarone als een duveltje uit een doosje alleen voor Valentini en schoot onberispelijk de 2-1 voor Empoli binnen. “Onze fout”, aldus Camolese. In het restant van de tweede helft kwam nog een vrije trap voor Pro Vercelli van grote afstand in beeld (net naast) en in de derde minuut van blessuretijd de kans voor Caridi op de gelijkmaker: zijn schot leek de paal te schampen en ging rakelings voorlangs. Pro Vercelli eindigde dus op verlies, maar eerlijk gezegd was dat geen schande. Uit verliezen tegen Empoli kan de beste promovendus overkomen. “Individueel hebben we geen problemen, maar we moeten ons als collectief nog verder verbeteren”, was het commentaar van de Pro Vercelli-trainer. Komende weken mag de ploeg progressie laten zien, want dan wachten twee thuiswedstrijden in het Silvio Piola Stadion tegen Modena en Crotone. Dan zullen punten gepakt moeten worden. Tegen Crotone zal ik erbij zijn om het wonder van Vercelli, want het is nog steeds een mirakel dat Pro uitkomt in de Serie B, met eigen ogen te aanschouwen. Het schijnt dan te gaan regenen, maar laten we het nu toch vooral van de zonnige kant zien: uit de laatste drie wedstrijden haalde Pro vier punten en we staan op de ranglijst nog altijd boven Novara dat dit weekend thuis verloor van Cittadella (0-1). En dat telt dit seizoen ook. Voorwaarts Pro!