Over Campo della Fiera, Stadio Robbiano en Panissa

We lopen naar het stadion van Pro Vercelli om alvast in alle rust een kijkje te nemen. Onderweg lopen we langs een billboard waar een aanplakbiljet voor de wedstrijd van zondag op hangt: Pro Vercelli tegen Valenzana. We ontcijferen de tekst en lezen: "Gratis toegang voor vrouwen en kinderen." Een opvallende zin aangezien Mister Pro Vercelli, Guido Ara, ooit de legendarische uitspraak deed dat voetbal geen spel voor kleine meisjes is. Het billboard staat aan het Piazza Mazzini, de plek waar vroeger het Campo della Fiera lag. Dat was het veldje waar Marcello Bertinetti en zijn vrienden Piero Albertini, Adolfo Severi en Francesco Visconti in 1902 voor het eerst een balletje trapten. De bal had Bertinetti meegebracht uit Turijn. Hij had hem gekocht na een wedstrijd van Juventus te hebben bijgewoond en was meteen verkocht van het spel. Ondertussen lopen wij op een ruim wandelpad en door een haag van bomen over de Viale delle Rimembranze. Op de bankjes aan de zijkant van het pad zitten ouden van dagen gezellig te keuvelen, jonge verliefde stelletjes innig verstrengeld in elkaar en opgeschoten jongeren met iPods.

De jeugd traint op het hoofdveld van Stadio Silvio Piola

We vragen een oude man in ons beste Italiaans de weg naar het Silvio Piola Stadion aan de Via Massaua. We volgen zijn routebeschrijving nauwkeurig op en even later verschijnt de monumentale hoofdtribune van het stadion in ons gezichtsveld. De hekken staan op een kier en stiekem glippen we het terrein op. Daar zien we dat op het hoofdveld aan twee groepen plaatselijke jeugd training wordt gegeven. Aan de ene kant van het veld dribbelen kleine mannetjes met veel plezier in de rondte en aan de andere kant houden ze ballen die groter dan hun hoofden zijn volleerd koppend in de lucht. Ze dragen allemaal mooie tenuetjes in de zwart-witte clubkleuren. Blijkbaar wordt hier niet bezuinigd op de basis. Pro Vercelli was naar men zegt de eerste voetbalclub met een serieuze jeugdopleiding. In het vroege bestaan van de club bestonden de teams vrijwel alleen uit jonge spelers uit de streek. Het kampioensteam van 1908 had bijvoorbeeld een gemiddelde leeftijd van twintig jaar.

De momunmentale hoofdtribune van Stadio Silvio Piola

De hoofdtribune van het stadion dat dateert uit 1932 en in eerste instantie de naam van de lokale luchtvaartpionier Leonida Robbiano droeg, is in werkelijk prachtige staat. In het Robbiano Stadion pasten nog zo’n twaalfduizend toeschouwers. Nu biedt het Silvio Piola Stadion plaats aan ongeveer achtduizend toeschouwers, waarvan duizend plaats kunnen nemen op deze hoofdtribune. In het midden van de tribune zijn blauwe en rode kuipstoeltjes geplaatst voor bestuur, eregasten en sponsors. Daarboven dienen witte stoeltjes achter een grote glazen pui als perstribune. De rest van de tribune bestaat uit kuipstoeltjes in gebroken wit. Ze passen goed bij het beton en pleisterwerk dat in wit-beige tinten is geschilderd. Verder vallen de donkergroene balustrades en de palen onder het houten dak op. De hooftribune wordt vandaag bevolkt door enkele plukjes mensen. Het zijn voornamelijk familieleden van de pupillen op het veld. Aan de rechterkant van het stadion staan flats. De bewoners van die appartementen hebben op wedstrijddagen ongetwijfeld de betere plaatsen. Op de lange tribune aan de overzijde groeien bomen. Het zijn stille getuigen van het rijke verleden dat zich hier afspeelde. Zo hebben de bomen spits Bajardi hier het eerste doelpunt ooit in de Serie A zien maken.

Het begint te schemeren en we laten het stadion voor wat het is. Zondag zullen we er immers terugkeren voor de wedstrijd. Op ons gemak wandelen we terug naar ons hotel-restaurant waar we de afsluiting van de dag willen vieren met kikkerbilletjes, een streekspecialiteit die je niet mag missen. We eten een verrukkelijke traditionele Piemontese maaltijd. De panissa, een klassieke schotel uit Vercelli met in wijn gesmoorde rijst met bonen, uien, spek en salami, blijkt een ware smaaksensatie. In plaats van kikkerbilletjes krijgen we een bord vol met hele gefrituurde kikkertjes, die niettemin één voor één in onze kelen verdwijnen. Het eten spoelen we weg met een sublieme fles robijnrode, rijpfruitige en kruidige Gattinara-wijn uit 2001, afkomstig uit de streek en met een reputatie die tot eeuwen teruggaat. In combinatie met de jubileumvlag van Pro Vercelli die schuin boven onze tafel hangt is de avond helemaal af.