Pro Vercelli vs. Valenzana, verslag van een bijgewoonde wedstrijd

Uit mijn koffer pak ik mijn keurig gestreken klassieke witte voetbalshirt van Pro Vercelli. Het is weliswaar een replica, maar dat doet niets af aan de schoonheid. De kraag met veters lijkt zeer authentiek en het grote zwart-witte logo met rood kruis op de linkerborst straalt een en al nostalgie uit. Als ik het shirt heb aangetrokken, ga ik op het balkon van mijn hotelkamer in de zon staan. Op een balkon van het flatgebouw aan de overkant verschijnt een vader met zijn zoontje. De vader steekt een rotje af en werpt het naar beneden. Kaboem! De knal klinkt hard. Het jongetje schrikt even, maar kraait een moment later van plezier. Zijn vader heeft nog een rotje en steekt het af. Kaboem!, klinkt het weer. Dan ziet de vader mij in het shirt van Pro Vercelli staan. Even maken we oogcontact en vervolgens steekt hij zijn vuisten gebald in de lucht. Ik doe hetzelfde. Het is de dag van de derby tegen Valenzana en de verwachtingen zijn hooggespannen.

Het aantal Valenzana-supporters dat is komen opdagen voor de derby is laag. Twee mannen staan op de stenen trappen van het uitvak rechts van ons. Wij zitten heerlijk op de hoofdtribune. Als je het gras zou kunnen ruiken zou het helemaal perfect zijn, maar helaas ligt er maar weinig gras op het veld. De wedstrijdspanning begint ons in de greep te krijgen, net zoals bij de zenuwachtig keuvelende oude mannetjes die achter ons zitten. En bij de voorzitter die vlak voor de aftrap even verderop de tribune opstijgt en duidelijk een bezorgde grimas op het gezicht heeft. Een overwinning zou welkom zijn. Al was het alleen maar om de romantiek van het klassieke Italiaanse voetbal hier in volle glorie te mogen beleven.


Aftrap Pro Vercelli - Valenzana

De scheidsrechter fluit voor de aftrap en Valenzana verovert onmiddellijk de bal om gevaarlijk door te breken. De buitenspelval van Vercelli werkt niet en klungelig wordt de bal door de schutterende verdediging net voor het doel weggewerkt. De verdediging krijgt meteen de wind van voren van het verontwaardigde thuispubliek, maar vier minuten later slaat de stemming in een fractie van een seconde om. Na een goede voorzet van linksback Daniel Bresciani verslaat centrale verdediger Roberto Bandirali de doelman van Valenzana in de lucht. Goal voor Vercelli! Het staat 1-0 en de verontwaardiging op de tribune maakt op slag plaats voor gejuich. Het spoort de spelers helaas niet aan om door te drukken. Pro Vercelli is weliswaar iets sterker, maar blijft ondanks het overwicht angstvallig met vier man achterin spelen tegenover één verdwaalde aanvaller van Valenzana.

Voor onze ogen wordt al snel een ouderwetse pot hots-knots-middenveldvoetbal gespeeld. Het slechte veld deert de ontketende middenvelder Rosario La Marca echter niet. Hij is zichtbaar in zijn element op het knollenveld en schoffelt als een bezetene in de rondte. Je zou willen zeggen in de traditie van de vroegere wondermiddenvelders, maar een op hol geslagen Witte Leeuw lijkt een passender omschrijving voor de man met de lange blonde manen. Middenvelder Marco Didu onttrekt zich dan opeens een moment aan de middenveldmalaise en speelt met een mooie pass spits Emanuele Chiaretti vrij die de bal op zijn beurt opzichtig verprutst. Het spel speelt zich ondertussen vrijwel volledig af op de helft van Valenzana. Opnieuw een goede voorzet van links wordt kansloos gemist door Roberto Barbieri en de bal gaat enorm hoog over.

Geroezemoes overheerst op de tribune als Valenzana vervolgens het initiatief overneemt. Kort daarvoor is de doelman van de bezoekers geblesseerd uitgevallen, maar dat deert de tegenstander niet. Valenzana komt een aantal keer gevaarlijk uit de hoek nadat Pro Vercelli kansen heeft gemist, en bij de laatste uitbraak schiet de nummer negen de bal rakelings voorlangs. Het publiek om ons heen wordt stiller, maar dat lijkt nergens voor nodig aangezien het daaropvolgende aanvalsspel van Valenzana in dienst staat van fopduiken die niet worden beloond door de scheidsrechter.


Eerste helft Pro Vercelli - Valenzana

Pro Vercelli is dan weer aan zet en het spel wordt ruiger. De spelers van Valenzana komen handen en voeten tekort om de aanvallende Witte Leeuwen af te weren, maar worden keer op keer geholpen door een haperende voorhoede die stokt voor de zestien. De spelers van Pro Vercelli slagen er niet in om goede voorzetten af te leveren hoewel de vrije man op de flanken regelmatig wordt gevonden. Beide teams houden tien man achter de bal. Er is veel strijd, maar weinig voetbal. Trainer Gaudenzi komt vlak voor rust de dug-out uit en spoort zijn Witte Leeuwen aan voor een slotoffensief. Het mag niet baten, want de klad zit er aan beide zijden helemaal in. Een man voor ons schreeuwt het uit van frustratie en vraagt met wilde armgebaren om passie en inzet. Om ons heen wordt gemord. Barbieri krijgt nog een goede kans en mist. Het is rust.

Wanneer de scheidsrechter fluit voor de start van de tweede helft begint de zon spontaan en veelbelovend te schijnen. Pro Vercelli valt gelijk aan, maar de aanvallen stranden hopeloos. Het valt op dat er niet of nauwelijks wordt gezongen en gescandeerd door het publiek. Hoopvol houden we het maar op gepaste bescheidenheid, hoewel het team best een steuntje in de rug kan gebruiken. Verontwaardigd schreeuwen kan het publiek echter als geen ander. Bij overtredingen op Barbieri vallen alle mogelijke Italiaanse scheldwoorden als een stortbui naar beneden. En dan opeens klinkt uit de hoek van het stadion een voorzichtig “Forza Pro!” Blijkbaar heeft een aantal fans door dat de ploeg het niet alleen afkan. Helaas werkt het averechts, want Didu beantwoordt de aanmoedigingen met een absolute knudde bal, die hoog buiten de lijnen het stadion uitvliegt. De hele hoofdtribune springt verontwaardigd overeind en wenst nu Didu het ergste toe. Flessen water worden op het veld gegooid. Didu wordt gewisseld en druipt af. Het publiek heeft door dat het invloed heeft. “Forza Pro! Forza Pro! Forza Pro!”, klinkt het door het stadion.

Tweede helft Pro Vercelli - Valenzana

Valenzana valt aan. Penalty!!! Het leek erop dat de spits van Valenzana struikelde over de bal, maar de scheidsrechter is onverbiddelijk en wijst naar de stip. Het publiek kijkt gelaten toe hoe keeper Michele Castagnone naar de verkeerde hoek duikt en Riccardo Riva de penalty namens Valenzana eenvoudig binnenschiet. “Gooooaaaal!!!!”, een paar rijen achter ons schreeuwt een man het luidkeels uit van geluk en meteen wordt een spervuur aan verwensingen op de eenzame Valenzana-supporter afgeschoten. Hij incasseert de scheldkanonnade triomfantelijk met een brede lach op het gezicht. Het staat 1-1 en frustratie overheerst in het Silvio Piola Stadion. De oude mannetjes achter ons mopperen met krakende en brommende stemmen. Het publiek aan de overkant laat luidkeels het ongenoegen blijken over de arbitrage. Wanneer een speler van Pro Vercelli daarop een gele kaart krijgt, explodeert het stadion. Op onze tribune moet de Valenzana-supporter het weer ontgelden. Mannen staan op, gaan ze hem lynchen?

De scheidsrechter uit Rovigno fluit absoluut niet in het voordeel van Pro Vercelli en deelt wel erg gemakkelijk gele kaarten uit aan de spelers van de thuisclub. Je ziet de mensen op de tribune zich afvragen hoe de partijdigheid verklaard kan worden. Is de scheidsrechter omgekocht? Hoe ver reikt de rijkdom en invloed van de steenrijke voorzitter van Valenzana? Wat zet onze voorzitter daar tegenover? Dan daalt de voorzitter van Pro Vercelli opeens van de tribune af. Hij gaat achter de dug-out staan en staart strak als een krijgsheer over het strijdveld. Hij lijkt een moment oogcontact te maken met de scheidsrechter. Hoe ver reikt zijn invloed? Kan hij het verschil maken?

Het lijkt er even op, want opeens wordt er een rode kaart getrokken voor een speler van Valenzana. Zomaar uit het niets. Soeverein keert onze voorzitter terug naar zijn plek op de tribune. De vrije trap die Pro Vercelli krijgt, verdwijnt naast het doel. Pro Vercelli wisselt. Domenico Bettini, één van de huurlingen van Torino, komt in het veld en gaat er meteen vol in. Even davert het “Forza Pro!” weer over het veld, maar de aanvallen blijven stranden zonder enig gevolg van betekenis.


Via Masaua na aflloop van de wedstrijd

Dan fluit de scheidsrechter voor het einde en met het hoofd tussen de schouders verlaat de aanhang teleurgesteld de hoofdtribune. In een hoek van het stadion verzamelen de voorzitter en een paar andere hoge heren zich. Uit hun lichaamstaal valt op te maken dat er crisisberaad wordt gehouden. Met enige spot stellen we vast dat dit gelijkspel absoluut niet aanvoelt als een overwinning zoals dat ooit tegen Liverpool wel het geval was. Het sluit treffend aan op het gevoel van de doorsnee Pro Vercelli-supporter. Die snakt naar een overwinning en hoe langer die uitblijft, des te meer neemt de frustratie toe. We hoorden het toen de supporters zich schaamteloos afreageerden op de Valenzana-fan in ons vak en we zien het aan de teleurgestelde blikken van de mensen die ons bij het verlaten van de tribune stilletjes groeten.



De mythe is voorbij en het is duidelijk geworden hoe zeer de club gebukt gaat onder het verleden. De spelers van nu dragen de antieke scudetti als een loden last op hun schouders. Wondermiddenvelders van weleer kijken op het huidige elftal neer als sterren aan een onbereikbare voetbalhemel. Geen enkele speler in de huidige selectie mag de schoenveters van Silvio Piola strikken. Zelfs de kleinste dorpsclubs komen tegenwoordig brutaal naar Vercelli om punten te halen. Niets is immers mooier dan een Witte Leeuw in het nauw te zien lijden. Over de tribune dwarrelt een achtergelaten clubkrantje. Het valt voor mijn voeten en ik lees in vetgedrukte letters op de voorpagina: ‘Stop het syndroom van Silvio Piola!’ De kop treft doel, want nostalgie naar het verleden en verbeelding in het heden zijn hier aan alle kanten ingehaald door de meedogenloze realiteit. In Valenzana viert men ondertussen feest.