Opgeven? Nooit!

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Eerlijk is eerlijk, na de kansloze en beschamende nederlaag tegen Crotone van afgelopen weekend (2-1) zonk de moed me voor het eerst dit seizoen een beetje in de schoenen. Met nog zes wedstrijden te spelen was de wiskundige kans op handhaving wel heel erg klein aan het worden. Een weinig verhullend artikel op de website van La Sesia legde de situatie nog eens pijnlijk bloot. Paolo Sala betoogde dat de cijfers er niet om logen en dat Pro veruit het slechtst presterende team in de Serie B was. Arbitrale dwalingen en andere omstandigheden deden daar volgens de auteur weinig aan af. De cijfers spraken voor zich: 36 wedstrijden gespeeld, 22 wedstrijden verloren, vijftien punten voor de winterstop en slechts dertien punten daarna. De revolutie in de winterstop had volgens Sala weinig effect gesorteerd. Volgens hem mochten de beleidsbepalers zich wel eens achter de oren krabben. Ikzelf stond daar iets minder kritisch in, want laten we niet vergeten dat de promotie naar de Serie B op zich al een droom was die werkelijkheid werd. Na twee promoties op rij was bekend dat dit niet een makkelijk seizoen voor Pro Vercelli zou worden. De Serie B zou voor alle geledingen in de club hoe dan ook een leerervaring zijn en dat is gebleken. De ambities ten spijt, begon Pro de competitie op achterstand en in de winterstop was die nog niet ingehaald. Sindsdien heb ik echter wel het beeld opgedaan dat het bestuur, de trainer, het team en de supporters er naar vermogen alles aan hebben gedaan om de handhavingsdroom te realiseren. Wat sinds de winterstop vooral ontbrak was geluk, en dat was vooral iets om langzamerhand moedeloos van te worden. Maar goed, moedeloosheid staat op gespannen voet met de vastberadenheid die al meer dan 120 jaar zo kernmerkend is voor De Witte Leeuwen. Op dergelijke momenten werkt het misschien wel het beste om enkele oude clubhelden van stal te halen. Bijvoorbeeld de wondermiddenvelder Pietro Leone met zijn uitspraak: "Ze noemen ons Leeuwen omdat we nergens bang voor zijn." Of Mario Ardissone met zijn legendarische strijdkreet "Mouwen opstropen!", voor als het tegenzat.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

In de wedstrijd tegen Varese overtuigden De Withemden verrassend genoeg met een 2-1 overwinning in de beste clubtraditie. "We speelden gespierd voetbal tegen een gespierd team", zei trainer Braghin op de persconferentie na afloop van de wedstrijd. "We zaten er bovenop, speelden goed en kregen waar we recht op hadden. Mijn felicitaties gaan uit naar de jongens. Je moet blijven proberen de competitie zo goed mogelijk te eindigen. Wat mij het best beviel was de geestdrift waarmee de spelers op het veld speelden." Voor Braghin was de wedstrijd tegen Crotone aanleiding geweest om enkele wijzigingen in zijn opstelling door te voeren. Filkor kreeg op het middenveld de voorkeur boven Genevier, en voorin moest Ragatzu plaatsmaken voor Iemmello. Zo bleef ten opzichte van de wedstrijd tegen Crotone alleen de defensie intact en, toevallig of niet, die linie bleek beslissend tegen Varese. In de eerste helft hielpen doelpunten van de centrale verdedigers Ranellucci en Borghese Pro Vercelli uiteindelijk aan de 2-1 winst. Ranellucci scoorde al in de zevende minuut met een simpele kopbal uit een corner. In de 43e minuut maakte Varese gelijk, maar slechts twee minuten later, vlak voor rust, scoorde Borghese de 2-1 uit een scherp genomen vrije trap van Scaglia (volgens La Stampa één van de beste spelers op het veld.) Behalve met doelpunten onderscheidden Ranellucci en Borghese zich met onverzettelijkheid en vastberadenheid. De defensie stond weer als een huis, deed denken aan De Bunker van de vorige twee seizoenen. La Sesia merkte in haar commentaar op dat het lang geleden was dat er zo'n wedstrijd in het Silvio Piola Stadion was gespeeld.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

En zo is er opeens weer wat lucht en licht voor Pro Vercelli. "We hebben weer zicht", zei Braghin treffend. Met nog vijf wedstrijden te gaan, vijftien punten te winnen, is de afstand tot een playout-plek nu zo'n tien punten. Dat is genoeg om de handhavingsdroom nog even levend te houden. De volgende stap op weg naar realisatie van die droom is het achterhalen van Vicenza. Komend weekend spelen beide clubs tegen elkaar en kan Pro bij winst de nummer twintig op één punt naderen. De eer staat bovendien op het spel, want in 1911 speelden beide clubs tegen elkaar in een dubbele finale om de Scudetto. La Pro won het tweeluik toen met 5-1 (3-0 en 2-1) en behaalde daarmee haar derde landstitel. Uiteraard kopen we daar nu weinig voor, maar wellicht is het een gunstig omen. "We vertrekken zonder verwachtingen naar Vicenza, maar zullen onze eer hoog houden", merkte Braghin over de komende wedstrijd op. Filkor: "Het is van belang dat we vanaf nu het veld betreden met dezelfde mentaliteit als vandaag." In dit stadium van de competitie lijkt mij dat ook de beste insteek. Als de resterende wedstrijden worden gespeeld in de geest van de legendarische Leeuwen zullen we het seizoen met gepaste trots kunnen afsluiten, en wie weet komen dromen dan toch nog uit.


(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Ondertussen koesteren we iedere overwinning. Zo ook die op Varese. Trainer Braghin droeg hem op aan de onlangs overleden Amedeo Rosa, erevoorzitter van de supportersgroep The West Side en een "persoonlijke vriend" van de trainer. In een openbaar schrijven legde superfan Rosa eerder al eens de essentie bloot van zijn liefde voor de club en de inspiratie die uit de historie en legende gehaald kan worden: "Op sportgebied is La Pro de eeuwige ziel van deze stad, La Pro is een enorme trots, een ongelooflijk fenomeen dat door Vercelli werd gecreëerd met weinig middelen, maar met een enorme wilskracht, opofferingsgezindheid en inspanning. Nergens ter wereld is er een ander stadje dat zo klein is en zulke grote prestaties heeft geleverd, en dat alles met elf Withemden. Zeven Italiaanse voetbalkampioenschappen op het palmares: wie anders kan bogen op dergelijke glorie? Op menselijke schaal: niemand. Het is de verdienste van onze dappere en intelligente pioniers en helden van de sport. Het is onze trots om ze voor altijd levend te houden. Het zal een voordeel zijn voor de huidige elf op het veld en hun coach om hier een voorbeeld aan te nemen: vol genegenheid wens ik ze het beste toe." Laten deze treffende en voor mij herkenbare woorden van Amedeo de komende wedstrijden een inspiratie zijn voor Braghin en zijn jongens. Forza Pro!