Op zoek naar oorsprong en afkomst

Op zondagochtend besluiten we na het ontbijt eerst op zoek te gaan naar het Campo della Fiera. Op de plek waar in 1902 voor het eerst een balletje werd getrapt ligt nu het Piazza Mazzini zo heb ik gelezen in de literatuur. We lopen over de Corso Liberta en door de Via Monaco naar het park toe. We nemen er plaats op een bankje en kijken om ons heen. Het is moeilijk voor te stellen dat hier ooit gevoetbald werd. Diagonaal lopen twee paden door het park die elkaar in het midden kruisen. De paden worden aan beide zijden geflankeerd door rijen bomen. Volgens W. zijn ze hartstikke oud. Hij vraagt zich af hoe ze hier ooit hebben kunnen voetballen. Ik probeer me voor de geest te halen hoe Marcello Bertinetti en zijn vrienden hier hebben rondgerend en de bal van voet naar voet speelden.     

Piazza Mazzini

Aan een van de randen van het park staat een oud groen ijzeren fonteintje waar ook voeten gewassen kunnen worden getuige de zilverkleurige voetsteun. Ik vraag me af of de wondermiddenvelders van weleer zich hier wellicht hebben opgefrist na zich in het zweet te hebben gewerkt. Aan de rand van het parkje vragen we een groepje oude mannen waar de plek is waar Pro Vercelli vroeger zijn wedstrijden speelde in de kampioensjaren. Ja, dat weten ze wel. We moeten zo’n honderd meter doorlopen en dan is er een park en dat is de plek. 

We danken de heren hartelijk en lopen in de richting die ze aanwezen. Onderweg lopen we langs een oud gebouw met stenen omheining. W. klimt op de omheining en ziet erachter felgroen gras liggen. Het heeft alles weg van een antiek sportcomplex, maar het terrein lijkt net een maat te klein om zich voor voetbal te lenen. We lopen rond de omheining en komen dan – aan de zuidzijde van het Piazza Mazzini – uit bij de hoofdingang van het complex. Het is een oud en statig gebouwtje (foto onder) en op een bordje naast de voordeur staat dat hier de gymnastiekvereniging van Vercelli huist. Zou dit dan misschien ook het hoofdkwartier zijn geweest van de gymnastiekvereniging van Domenico Luppi, oftewel de moederclub van de voetbalafdeling? 

Het park dat de Italiaanse mannetjes aanwezen, blijkt tegenover de oude militaire kazerne te liggen op het terrein achter het Silvio Piola Stadion. Het is nu een modern stadspark met vooral veel speelmeubelen voor kinderen die gretig worden gebruikt. Her en der staan bomen op het terrein dat over de volle breedte van de kazerne een glooiend landschap kent. Het is zeker groot genoeg voor een voetbalveld met daaromheen de houten schuttingen die ik van de oude foto’s ken. Later was er ook een klassieke houten tribune. Dit is dus de plek waar Pro Vercelli de grote triomfen vierde. Overwinning na overwinning, kampioenschap na kampioenschap werd hier binnengesleept. We nemen plaats op het terras bij het paviljoentje midden in het park en ik laat de plek nog eens goed op me inwerken. 

Na een espresso met bronwater staan we op en lopen richting stadion. Het is elf uur geweest en de kaartverkoop is begonnen. Voor het loket staat een rij, voornamelijk mannen. Ze hebben allemaal keurig hun rijbewijs in de hand en het benodigde geld voor hun kaartjes. De schrik slaat toe. Ik heb namelijk geen legitimatie meegenomen, de Prima Divisione duidelijk onderschat. W. heeft zijn rijbewijs wel in de zak, dus eens zien hoe ver we daarmee komen. De man voor ons vragen we naar de indeling van het stadion. Hij vertelt ons dat de hoofdtribune in drie delen is ingedeeld. Centraal in het midden zijn de duurste plaatsen, aan weerszijden daarvan zijn iets goedkopere zitplaatsen à 20 euro. Aan de voet van de tribune mag je voor 14 euro per plek plaatsnemen. De noord-tribune is zelfs nog iets goedkoper, net als kaarten voor 65-plussers, vrouwen en kinderen.

Wij besluiten voor de gelegenheid de duurste kaarten te kopen, zo leveren we meteen een maximale bijdrage aan de begroting van de club. Het meisje achter de kassa begint te gniffelen als ze begrijpt dat we afkomstig zijn uit Nederland. Dit is duidelijk geen dagelijkse kost voor haar. Ze neemt het rijbewijs van W. aan en doet een poging het vreemde document te ontcijferen. Wanneer ze in haar computersysteem het land van herkomst moet invullen, blijkt Nederland geen optie. Ze ginnegapt erover met haar collega en na wat gelach over en weer wordt W. ten slotte aangemerkt als Duitser (!). Ik sputter nog wat tegen, maar de jongedame is onverbiddelijk. Dan ben ik aan de beurt. Op goed geluk trek ik mijn HTM-tramabonnement ter legitimatie en gelukkig volstaat dat. Wat volgt zijn dezelfde registratiehandelingen en uiteraard word ik ook in het systeem aangemerkt als Duitser. We zijn echter in het bezit van de felbegeerde kaarten en dat neemt de pijn grotendeels weg.