Komend weekend speelt Pro Vercelli tegen Brescia, een club die tot mijn verbeelding spreekt. Het is inmiddels alweer negen jaar geleden dat ik het Stadio Mario Rigamonti bezocht. Het was een mooie zomerse herfstmiddag en het beloofde al snel een even mooie wedstrijd te worden.
Bij aankomst in Brescia stond het stationsplein vol met Brescia-supporters. Als vanzelfsprekend werd ik door een blauwwitte colonne meegenomen naar het stadion en eenmaal binnen werd ik staand op een van de krakkemikkige noodtribunes overdonderd door de prachtige ligging van het stadion. De zon straalde volop over het groenbruine landschap en achter de tribune rechts van mij raakten de toppen van de bergen de wolken aan.
De mannen van Brescia stonden samengepakt op de tribunes en na de aftrap bleven de meesten van hen op de banken staan. De wedstrijd werd meteen uitgebreid van commentaar voorzien en hoewel ik de gesprekken nauwelijks kon volgen, was het snel duidelijk dat ze spraken over de twee absolute smaakmakers op het veld. Brescia beschikte over de legendarische en briljante spelmaker Roberto Baggio en bij de tegenstander speelde de spectaculaire Braziliaanse krachtpatser Adriano voorin.
En een mooie wedstrijd werd het. La Repubblica schreef na afloop over een "spektakelstuk met doelpunten en plezier, in het bijzonder voor Parma dat met de 3-2 winst op Brescia de vijfde overwinning van het seizoen boekte." Het was een voor Italiaanse begrippen ongekend open wedstrijd, waarin Brescia snel op voorsprong kwam via Matuzalem en Parma even snel gelijk maakte via Morfeo. Na de openingstreffer klonk er een harde knal in de hoek van het stadion. Het inspireerde mij tot het schrijven van het gedicht 'Voetbal in Brescia':
Daar waar de bal de bergen raakt
Ontploft een bom
In de hoek van het stadion
Zodat de thuisblijver het horen kan
Iedereen mag het horen dan
Brescia staat voor!
De slapende Parma-defensie stelde Di Biagio zeven minuten voor rust in staat om de 2-1 binnen te schieten, maar vier minuten later was het alweer 2-2 toen Marchionni een zeldzaam mooie pass van Morfeo binnenkopte. In de rust constateerde ik dat ik volop aan het genieten was. De combinatie van het heerlijke weer, de prachtige omgeving en de opgetogen supporters zorgden voor een mooie ambiance. In de tweede helft was de spanning om te snijden, maar uiteindelijk verlieten de bezoekers het stadion van Brescia als dieven in de nacht met de volle winst op zak. 25 minuten na rust was het de hedendaagse topspits Gilardino die als invaller de winnende treffer voor Parma maakte. In het laatste kwartier werden Matuzalem (Brescia) en Donadel (Parma) nog van het veld gestuurd. Zo kwam een einde aan een enerverende Italiaanse voetbalwedstrijd in een idyllische omgeving. Il bello del calcio.
Ondertussen zijn we dus negen jaar verder. Komend weekend speelt Pro Vercelli in het Mario Rigamonti tegen Brescia. Wie had dat in 2003 gedacht? Ik niet, hoewel het soort voetbalervaringen dat ik onder meer opdeed in Brescia mij uiteindelijk wel in de armen van Pro dreef; op zoek naar authentieke Italiaanse voetbalromantiek. Komend weekend staan er geen Baggio’s en Adriano’s op het veld, de aanvallende vedetten luisteren nu naar de namen Simone Tiribocchi en Andrea Caracciolo (ex-Pro Vercelli). Laten we duimen dat het een mooie zomerse herfstmiddag wordt en dat Pro Vercelli in een even mooie wedstrijd, desnoods als een dief in de nacht, met de winst huiswaarts zal keren. Forsa Pro!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten